Gekalmeerd

Laat ik beginnen met een dankjewel, voor de lieve reacties die ik heb gekregen op mijn
rottige stemming!

Inmiddels ben ik wat gekalmeerd. Geweldig in mijn vel zit ik niet, maar het gaat gister en vandaag duidelijk
beter dan de dagen daarvoor. Het is een opeenstapeling, van allerhande lichamelijke ongemakken, hormonen
en zeer slechte nachtrust. Ik vermoed dat vooral die laatste bepalend is. Als je stuk zit, heb je geen energie meer om met de rest om te kunnen gaan. Althans, ik dus.

Ook moet ik nog altijd terugkomen op mijn blog over het KDV van vorige week.

Dat ging niet alleen goed, dat ging zelfs gewéldig! Toen ik mijn meisje op ging halen, zat ze net lekker
een beker ranja te drinken. Ze zag me, groette me... en speelde weer verder!
Volgends de leidsters heeft ze niét gehuild, en heeft ze zich goed vermaakt. Maar wat wel gek is... ze was zó anders toen ik haar haalde! Ik kan het niet goed uitleggen, maar ze keek anders. Alsof ze in één middag een paar maanden ouder geworden was. Enerzijds zal dat aan mij liggen, anderszijds heb ik de indruk dat ze héél snel gedrag van andere kindjes 'kopieert'. Maar ik was zo trots!

Gister is ze weer naar het KDV geweest. Omdat ik wilde dat papa het daar ook eens zou meemaken, hebben we haar samen gebracht en gehaald. Weer werd er bij vertrek niet gehuild :-)
Toen we haar ophaalden, waren ze met z'n allen buiten aan het spelen in de sneeuw. En weet je: ze wilde niet mee naar huis! Ze moest zelfs even huilen toen we haar weer meenamen hahahahaha
Heb ik me dáár zou zo'n zorgen om gemaakt?

Volgens de leidsters kan het nog best komen, de 3e of 4e keer dat ze daar heen gaat, dat ze even moet huilen als ik weg ga. Dus mijn zorgen zijn natuurlijk nog niet helemaal weg. Maar het is me inmiddels wél duidelijk, dat e het daar enorm naar haar zin heeft. En daarmee is de grootste slag al gewonnen toch :-)