Gaat de verkeerde kant op

Laat ik beginnen met een klein understatement: het gaat niet goed hier.

Ik weet niet eens waar ik moet begínnen met klagen. De afgelopen week was een regelrechte rámpenweek.
Al de hele week heb ik ongelooflijke pijn in mijn buik. Elke beweging van de kleine doet pijn. Zodra ik opsta heb ik ook meteen een harde buik te pakken. Als ik even ga liggen, heb ik ongelooflijke krampen ter hoogte van mijn banden (boven mijn liezen). Dan zijn er ook nog de indalingsweeen, beter bekend als de messteken in mijn vagina.

Ik probeer af en toe was te doen in huis, héél rustig aan en heel voorzichtig, maar het wíl gewoon niet. En dus zit ik steeds 5 minuten later weer in mijn stoel, met pijn.

Als ik dan besluit om te gaan slapen, krijg ik in bed last van mijn rusteloze benen. Na een uur buikkrampen en rusteloze benen, moet ik er standaard weer uit. Plassen, heel lang onder de warme douche staan, en dan nog maar eens een slaap-poging doen. Als het me dan eindelijk lukt om in slaap te komen, word ik elk uur wakker, waarin het hele rideltje zich opnieuw afspeelt :-(

Of dat niet genoeg is, heb ik sinds 3 dagen daarnaast ook nog last van diarree (sorry voor de dames met een zwakke maag). De krampen worden er dus alleen maar erger op. Ik ben er draaierig van, bij tijd en wijlen misselijk, en draaierig in mijn kop.
Afgelopen nacht werd alles bij elkaar genomen zó pijnlijk, dat ik écht dacht "mijn God, misschien gaat het wel beginnen".

Vanmiddag knapte ik. Het enige dat ik wil is janken. Ik voel me zó enorm beroerd, dat ik me ook in mijn hoofd beroerd ga voelen. Als mijn manneke dan vraagt of het wel gaat, mompel ik dat ik pijn heb en me klote voel. Maar dan moet ik wel zorgen dat ik hem niet aankijk, want de tranen prikken achter mijn ogen.

Ik weet dat hij het bést moeilijk heeft met deze zwangerschap. De eerste zwangerschap verliep vrij vlekkeloos... in tegenstelling tot deze. En hij houdt zich zo flink... hij is lief, zorgzaam, attent, behulpzaam.... en blijft dat ook, terwijl er van mijn kan niéts terugkomt. Ik zit alleen in mijn stoel, ben kribbig, geef hem geen seks en doe weinig in huis. Hij houdt zich zo flink, maar ik wéét dat hij er moeite mee heeft.
Hij mag dus onder geen voorwaarde weten hoe ongelóóflijk klote ik me voel. Dat ik als een klein meisje, in foetushouding in mijn bed zou willen janken van ellende.