Of het nooit zo was

Heel raar iets, zo'n miskraam.

Het bloeden was snel over, hoewel ik nog steeds last heb van spotting.
Je doet een zwangerschapstest om te checken of de hormonen nu echt weg zijn ipv dat je hem doet om te kijken of ze er zijn.

Je belt de VK praktijk, om de afspraak die je had staan af te bellen (geen zin in) en dan ineens krijg je wel een begripvolle VK aan de telefoon.
Wanneer zou ik nu gaan ovuleren? De test is iig duidelijk negatief. Mijn anders voorspelbare cyclus is nu een groot mysterie, dus niets terug bij af, nee naar lastiger dan het was.

Normaal zou ik het nu anderen gaan vertellen en nu moet ik opletten dat als ik deze week peettante wordt, ik niet uitbarst in onbedaarlijk snikken, want men weet nu eenmaal niet met welk verdriet wij nu zitten en ik wil het ook niet out-in-the-open.

Ik ben er heel rationeel onder, maar wil direct weer proberen, terwijl vriend zich afvraagt of hij een dergelijke teleurstelling nog een keer aan kan. Natuurlijk heb ik verdriet, maar ik voel het niet als falen, meer als pech.

Ik ben een koelere kikker dan ik dacht. Maar goed ik ben dan ook een beta, dus zelfs die zwangerschap wordt als wiskundig project opgepakt.
Het is alleen erg jammer dat het geen exacte wetenschap is.