Bevallen!!

Bevallingsverhaal Julien:

Op vrijdag 13 september 2013 melden Jorn en ik me om 7:30 uur op de kraamafdeling van het Gemini Ziekenhuis in Den Helder.

Ik wordt door de kraamverpleegster aan de ctg gelegd voor 10-15 minuten om te zien hoe ons mannetje het doet. De ctg ziet er prima uit. Omdat ik bij Eline zo heftig reageerde op de hormonen van het infuus wordt besloten om na het breken van mijn vliezen te wachten met het aanleggen hiervan om te kijken wat mijn lijf doet.

Om 8:15 uur worden mijn vliezen gebroken. Waar bij Eline een waterval aan vruchtwater tevoorschijn kwam gebeurt er nu helemaal niks. Geen druppel. Blijkbaar is hij beter ingedaald dat grote zus.  Ik blijk nog steeds 3 cm ontsluiting te hebben.

Ze kijken het 45 minuten aan om te zien wat mijn lijf doet. Ik krijg wel weeen maar heel onregelmatig en heel zwak. Dus om 9:00 uur wordt er toch een infuus aangelegd. Wel wordt het hormoonniveau veel langzamer opgevoerd dan bij eline. Ik reageer snel op het infuus en krijg al snel meer en sterkere weeen. Wel blijft het prima te doen. De weeen moeten echter sneller komen en vooral sterker worden dus wordt na 1 uur het infuus verhoogd naar stand 2. Weer reageert mijn lijf snel, maar weer blijven de weeen onregelmatig en te zwak. Om 10:50 uur wordt het infuus verhoogd naar stand 3. Ik vind de weeen inmiddels alles behalve meer leuk en begin het pittig te vinden. Ik blijk nu 5 cm ontsluiting te hebben en reageer dus op een wat normaler tempo dan bij mijn vorige bevalling.

Om 11:30 moet ik weer plassen en wordt als ik weer wordt aangesloten mijn infuus verhoogd naar stand 4 omdat de weeen helaas nog steeds niet sterk genoeg zijn. Na 1 uur vind ik het erg zwaar en heb het gevoel dat ik dit niet lang meer ga volhouden. Ik blijk 7 cm ontsluiting te hebben en de rand die er zit is te groot om weg te masseren. Ik raak in paniek bij het idee dat ik nog 3 cm moet en nu al zo veel pijn heb. Inmiddels wordt ik continu begeleid door de verpleegkundige die mij door de weeen heen loodst terwijl Jorn mijn rugweeen verzacht door tussen de weeen door een kruik op mijn onderrug te houden en tijdens de weeen flink wat tegendruk te geven met zijn vuisten. Als hij dit niet deed raakte ik door de pijn volledig in paniek.

Om 12:45 uur trek ik de weeen echt niet meer en mijn baarmoeder perst de laatste 3 weeen al behoorlijk mee terwijl de verloskundige vind dat ik dit nog niet mag. Ik red het niet langer ze weg te puffen en draai op mijn rug omdat ik wil dat ze gaan kijken hoever ik ben. Heb namelijk zwaar het idee dat ons mannetje er bijna is. De verloskunidge voelt dat ik gelijk heb en zegt dat ze al haartjes ziet. Ik krijg instructies om met de volgende wee mee te persen. De verloskundige wil voorkomen dat ik weer geknipt moet worden en wil dus dat ik heel goed haar instrucities opvolg. Dit is erg lasting want als zijn hoofdje staat brand het zo erg. Veel erger dan ik had verwacht en ik schreeuw het letterlijk uit. Omdat ik vorige keer werd geknipt en dus verdoofd herken ik dit gevoel namelijk niet. Maar het gaat goed en zijn hoofdje wordt geboren. Omdat ik nog altijd wel heftige maar korte weeen heb kost dit wel 3 weeen. Als het hoofdje er is blijkt hij 2 keer de navelstreng om zijn nek te hebben. Hij is gelukkig erg lang en zit niet strak. Ik schrik als ik dit hoor maar dat is gelukkig wel pas als hij al op mijn buik ligt. Zijn schoudertjes zitten klem en het kost nog 3 weeen en daarna nog doorpersen zonder wee om hem eruit te krijgen.

Om 13:03 uur wordt, na 13 minuten persen, onze prachtige zoon Julien Johannes geboren. Ik vind hem zelf erg blauw maar hij maakt gelijk geluid en maakt het goed. Hij krijgt apgarscore 8 en later 9. Volgends de verloskundige is hij zo blauw omdat hij dus de navelstreng om zijn nek had en het zoveel weeen koste om hem geboren te laten worden. Maar hij maakt het prima en zijn zuurstofsaturatie die ze meten in zijn bloed is perfect en hij wordt al snel prachtig roze. We worden na de geboorte van de placenta (5 minuten later) even alleen gelaten om bij te komen. Ik huil wel 10 minuten lang, niet alleen omdat ik eindelijk mijn prachtige zoon in mijn armen heb, maar ook omdat die helse pijn eindelijk over is.

Na 20 minuten wordt ik geholpen met het aanleggen van Julien. Ik heb erg vlakke tepels en heb dus mijn tepelhoedjes van Eline meegenomen. We hebben toen echt 2 dagen moeite gehad met het opstarten van de borstvoeding omdat ik ze nog niet had. En ik ben zo blij dat ik ze mee had want na 10 minuten huilen omdat ie niet wist wat ie er mee moest, hapt ie aan en krijgt gelijk al te eten. Ik ben zo trots op mijn mannetje.

Na 1 uur lekker knuffelen en drinken (doet hij echt een half uur) worden we gecontroleerd en wordt Julien gewogen en gemeten. Hij is 3810 gram (10 gram zwaarder dan Eline) en 55 cm (3 cm lange dan Eline). Gelukkig pas hij nog wel in de maat 50 die ik mee had genomen, want de maat 56 was veel minder leuk. Ik ga douchen en na nog een uur rusten mogen we om 16:00 uur naar huis.

Mijn schoonouders komen gelijk langs. Ze waren vandaag aan het klussen in ons nieuwe huis. Eline is sinds gister avond bij mijn ouders en deze komen haar na het diner thuisbrengen. Ik wil haar ondanks dat het voor ons heel zwaar en vermoeiend zal zijn zo snel mogelijk voorstellen en laten wennen aan haar broertje. Ze vind hem wel heel erg interresant maar weet niet goed wat ze met hem aan moet. Ook is ze moe en word de aandacht van alle visite haar snel te veel. Wel kunnen Jorn en ik haar lekker samen naar bed brengen en ze slaapt gelijk.

Al met al sta is positiever tegenover deze bevalling dan de vorige. Doordat Eline vastzat in mijn bekkenbodemspier en veel bloed en vruchtwater binnenkreeg. En doordat het infuus zorgde voor een continue weeenstorm en ik geknipt en gehecht werdt waren we allerbei een week lang goed beroerd van de bevalling. Dus als je dat combineerd met vlakke tepels krijg je een hongerige baby die misselijk is en hoofdpijn heeft.

Deze keer geen misselijke baby met hoofdpijn die gelijk goed kan eten door de tepelhoedjes en een moeder die zich honderd keer beter voelt doordat ze niet gehecht hoefde te worden. En omdat ik ondanks dat de gehele bevalling maar 30 minuten langer duurde dan bij Eline het zo veel rustiger (helaas niet minder pijnlijk) ging, ik de bevalling echt bewust heb meegemaakt in de plaats van in een waas van pijn.

Heb even snel een fototje geplaatst bij mijn foto's.