Even een miniblogje.

Even een kleine update vanaf deze kant, want veel tijd heb ik even niet. We worden best wel geleefd momenteel.

Onze jongste zoon is nu een week oud en vandaag was de kraamhulp er voor het laatst. Een goede hulp hebben we wederom getroffen trouwens. Dat was wel fijn.

De bevalling verliep totaal niet zoals ik had gehoopt. Vooraf had ik al veel gesprekken gehad over waar ik tegenop zag. Ik had vooraf een gesprek gehad met de anesthesist voor een ruggeprik etc. Ook een bevalplan geschreven. En bij het blokje: 'Waar zie je tegenop?', had ik geschreven: 1. de pijn. 2. lang wachten met pijnstilling. 3. niet gehoord worden/niet serieus worden genomen.

Het vertrouwen in het ziekenhuis is nu bij me weg, want al mijn angsten zijn dus wel uitgekomen. Het ziekenhuis zei vooraf dat ze er rekening mee zouden houden en alles in het werk zouden stellen om het te voorkomen. En uiteindelijk heb ik eerst 2 uren moeten wachten van hun om te zien of de bevalling wel door zou zetten. Ze wilden ook niet eerder weer kijken. En toen eindelijk na die 1,5 uur helse pijn (want het eerste halfuur was nog wel te doen) ze keken geloofden ze dat het wel door zou zetten. Meteen gezegd dat ik zodra het mogelijk was de ruggeprik wilde hebben. Toen moest ik nog weer aan de ctg. Wel hebben ze alvast de catheter en het infuus geplaatst. Dus ik was er klaar voor. Maar de anesthesist niet. Ik heb 2,5 uur op die anesthesist moeten wachten. En toen ik eindelijk op de OK kwam om de ruggeprik te laten zetten, is deze gezet maar niet aangesloten. WANT ineens had ik persdrang en had ik 10 cm. In allerijl weer terug naar de verlosafdeling met een ruggeprikslangetje waar geen verdoving in heeft gezeten. Gelukkig ging het persen in verhouding een stuk beter. Na 35 minuten persen was hij er. Navelstreng om de nek, die hebben ze snel zonder dat ik het door had goed gedaan. 

Ja, aan de ene kant mag ik niet klagen. Ik ben er  zonder al te veel kleerscheuren uit gekomen. Geen knip, geen scheur. Eén hechting in mijn vagina. En nu een week later voel ik me al bijna de oude. Maar ik baal als een stekker over hoe het is gegaan in het ziekenhuis. En ik weet nu dus ook niet of we nog wel voor een derde kindje willen gaan mettertijd. Hopelijk kan ik het weer een plekje geven.

De baby is helaas erg onrustig en huilt in verhouding best veel. Wie weet zoeken we binnenkort daarom een osteopaat op. Nog even aankijken hoe het zich ontwikkeld. Live borstvoeding geven heb ik alweer opgegeven. Mijn tepels zijn er niet voor gemaakt als je het mij vraagt. Ik kolf nu en hij krijgt het met de fles. We zullen zien hoe lang we dat volhouden. Mijn streven is minimaal 3 weken en daarna langzaam afbouwen.

De accus is bijna leeg van de laptop, dus ik hou het voor nu even voor gezien. Tot de volgende keer!