De hel als hemel.

Zeventien oktober is het zover, dan beslist slechts één man naar aanleiding van mijn woorden, mijn emoties en mijn aandringen of ik door mag lachen. Begrijp mij niet verkeerd; het lachen staat mij deze zwangerschap al maanden nader dan het huilen. Maar hij, hij kan mij maken of breken. 

Om duidelijker te zijn; donderdag heb ik een afspraak met de gynaecoloog, hij beslist of ik met 38 weken ingeleid zal worden. 

Mijn droom om weer zwanger te raken heb ik héél lang uitgelachen of liever gezegd, vier jaar lang kreeg ik al de rillingen over mijn rug bij het enkel denken aan een zwangerschap en de bijkomende bevalling. Normaal gesproken weet ik de boel aardig te romantiseren, vooral als het om de liefde gaat. Geef mij pen, papier, lippenstift en een warm hart en je plaats in mijn leven is met zekerheid gegarandeerd. Maar als het ging over zwangerschap en baren trok ik al mijn gifbekers uit de kast. Geen enkele verklonterde zaadcel kwam in mijn eicel, dit stond gelijk aan mijn ondergang. Wederom bewees de liefde sterker te zijn dan de angst en de haat, hier zit ik dan; 30 weken zwanger van mijn tweede kind. 

Voor nog meer duidelijkheid zullen we terug moeten gaan naar september 2008, vijf jaar en één maand geleden. Tijd verzacht de wond met recht maar ik heb het heel lang niet aangedurfd mijn bevallingsverhaal terug te lezen. Ik beschouw mijn eerste bevalling en de maanden daarna als zeer traumatisch, verscheurend, verterend, vernederend en als een regelrechte Hel, met hoofdletter H.

Toen ik in mei dit jaar voor het eerst bij de verloskundige kwam en ik haar verkondigde zeer blij te zijn met deze gewenste zwangerschap maar dat ik koste wat kost probeer het niet te laten overschaduwen door mijn angst, werd er gelijk met een dikke marker genoteerd dat het dit keer anders moest. Allereerst zou de groei van de baby zeer nauwkeurig in de gaten worden gehouden en ik zou de veertig weken niet mogen halen. Ik zou een zo geheten 'deadline' nodig hebben voor mijn eigen gemoedsrust. Deze 'deadline' zou voelen als dat beetje controle wat ik vijf jaar geleden compleet kwijt was. 

Voor zover loopt deze zwangerschap ontzettend goed, ik heb nergens last van, geniet oprecht en meer. Ik ben actief, verliefd op de wereld, ontzettend hormonaal, gek op wortels, popcorn en snickers, huil om gebreide dekentjes en de geur van wasverzachter en ben ontzettend blij met de herfst, kaneel kaarsen en de regen. Maar dat een man aankomende donderdag mijn 'lot' bepaald beangstigd mij. Geen man heeft mij ooit verteld wat ik wel en niet mocht doen, geen persoon heeft mij ooit iets kunnen opdragen, ik was altijd vrij, vrij in mijn gedachtes, vrij in mijn keuzes, vrij op elk gebied in mijn leven. Het voelt alsof ik een man moet smeken, mijn regie moet overdragen om te voorkomen dat ik ooit nog eens opgesloten zal zitten in mijn eigen ondergang. Van de verloskundige heb ik God zij dank groen licht gekregen om ingeleid te mogen worden met 38 weken; zij schrok zich een ongeluk toen ze mijn dossier nog eens na las, nu hij nog. Ik zou alles eens verkort op papier moeten zetten; van mijn bevallingsverhaal tot mijn kraamperiode en daarna. Ik zou het hem moeten voordragen en mijn pistolen thuis moeten laten. 

Beste meneer de gynaecoloog,

U kent mij dan wel niet, ik kom niet uit uw stad, uit uw ziekenhuis en waarschijnlijk sta ik niet eens in uw systeem. Ik ben waarschijnlijk een wandelend document, een nummertje uit een la maar ik kom u met een reden om een gunst vragen. Vijf jaar geleden ben ik bevallen van mijn eerste zoon en om maar gelijk met de deur in huis te vallen; dit is niet goed gegaan. Wat mij nog het meeste bij staat is dat ik wakker werd in het gekkenhuis zonder pasgeboren baby. Excuseer mij, ik zou moeten beginnen bij het begin; hier zijn enkele passages uit mijn dagboek: 

'In de nacht van 22 op 23 september 2008 begonnen de weeën. Ik was ontzettend blij, want na een uitputtende zwangerschap waarbij ik maar liefst 31 kilo aankwam was ik er meer dan ontzettend klaar mee. Na uren weeën bleek ik niet verder te komen dan slechts één vingertop ontsluiting en moest ik richting het ziekenhuis. De uren verstreken en zelfs na een prik morfine bleef ik zitten op die ene vingertop. De conclusie bleek al gauw; deze weeën geven geen ontsluiting. Toen na het breken van mijn vliezen de teller nog steeds bleef steken op slechts één centimeter werd er besloten om voor de weeën opwekkers te kiezen. Ik weet niet waarom men er in dit ziekenhuis voor koos om co assistent na co assistent op mij af te sturen maar na vijf keer foutief prikken zat mijn infuus er nog niet in. Toen dit eindelijk het geval bleek besloot men dat een ruggenprik na uren afzien misschien wat makkelijker zou zijn. Afin, na het zetten van deze `verlichtende` prik en de weeën opwekkers heb ik geloof ik een aantal uren kunnen bijkomen. Misschien ook wel om mijzelf voor te kunnen bereiden op wederom 'slecht' nieuws; mijn ontsluiting telde slechts vier centimeter. De weeën opwekkers werden sterk verhoogd terwijl de ruggenprik begon uit te werken. Toen het na de vele uren/dagen afzien eindelijk om de befaamde tien centimeters ging kon ik mijn geluk niet op, ondanks de waren uitputtingsslag mocht ik eindelijk mijn baby er uit persen! Vol goede moed met mijn laatste kracht ging ik aan de slag; ik deed dit zelf, zonder naald of infuus.'

'Twee uur persen later was mijn baby er nog steeds niet en bleek ik overreden door een vrachtwagen en kon ik alleen maar denken aan Leonardo Dicaprio op een drijvend plankje ergens in de zee; 'oh zo voelde hij zich dus'. In welk Middeleeuws martel museum ben ik beland? Waarom doet niemand iets? Snij dat kind er desnoods uit! Dit gaat toch zo niet? En nog voor een andere morbide gedachte bij mij kon opkomen werd er gekozen voor de befaamde vacuümpomp. Na een hels getrek en gesjor verscheen daar opeens een kop met zwarte haartjes. 'Ja, dit is hem! Is hij nu geboren? Geef hem nu hier! Hallo?' Ik zag het gezicht van mijn moeder vertrekken en ik zag hoe de gynaecoloog lichtelijk in paniek raakte. Hij zat hartstikke vast met zijn schouders. Hoewel ik van pure vermoeidheid alleen nog maar gesuis hoorde en mijn ogen amper open kon houden zag die schaar er toch wel erg verleidelijk uit. En daar was hij dan; na de pomp, een gigantische knip en een scheur werd mijn zoon Elias Nadau geboren. Men schrok zich rot; wat was hij groot! 4500 gram schoon aan de haak en dat uit zo`n klein iel lijfje, hoe was het mogelijk? Nou, niet kan ik je vertellen. Elk orgaan in mijn lichaam leek verplaatst en mijn blaas deed het niet meer. Het ziekenhuis kon het vrij weinig schelen geloof ik; want na het inbrengen van mijn katheter en het ongeduldig aanleggen van mijn pas geboren baby verliet men alweer de kamer. Hij werd getest op suikerziekte wegens zijn gewicht en de borstvoeding werd ontzettend bemoeilijkt door een zuster zonder geduld. Niemand vertelde mij iets, alles werd maar gedaan. Ik leek mijn stem verloren. Waar was de eens zo krachtige jonge vrouw? Om 22:00 werd ik moeder van mijn zoon, om 8:00 stond ik op straat met een katheter met de mededeling: 'komt u morgen maar terug om te kijken of u kunt plassen'. Het leek als in een slechte film, waarbij ik de regie verloor en mijn script slechts blanco bladeren bevatte. Maar hoe kon ik weten? Dit was vast protocol.'

'De volgende dag, na een nacht zonder slaap, een lakse kraamhulp en borstvoeding wat niet wilde vlotten vertrok ik weer naar het ziekenhuis voor een plas controle. Ik kon weer niet plassen en wederom werd ik naar huis gestuurd met een katheter. Dit ging een aantal dagen door. Ik was uitgeput van de bevalling, had nog geen enkele minuut de slaap kunnen vatten en de pijn in mijn blaas was niet te omschrijven; om nog niet te spreken over de pijn van de vele hechtingen onderin. Er wordt toch niet dagelijks een vastzittende baby uit je women parts geknipt hé? Midden in de nacht heb ik de spoedpost gebeld, mijn katheter leek niet meer te lopen en mijn blaas leek wel te ontploffen. De dienstdoende arts kreeg de katheter er niet in en verzocht mij vriendelijk om toch maar even naar het ziekenhuis te rijden. Ik heb huilend gesmeekt dat ze er wat aan moesten doen, ik had al zoveel dagen van mijn baby gemist; ik vergat soms zelfs dat ik een baby had gekregen! Vanaf hier takelde ik heel snel af. Door het niet slapen, de pijn en al mijn idealen van een baby en kraamweek die op een leugen berustte viel er een zwarte deken over mijn bestaan. Mijn kraamweek was bijna afgelopen, ik hoorde te genieten op bed met mijn baby en de papa, te verwend worden met fruithapjes en veel te rusten.
Niks van dit bleek het geval; ik was kapot geslagen, gebroken door het klote ziekenhuis en zijn katheters. Waarom stuurde ze mij zo snel naar huis met een kathether? Waarom lieten ze mij elke keer terug komen terwijl ik kraamvrouw was? Ik zag overal geesten, de katheters lachte mij uit en ik bekogelde de kraamzorg met kussens en luiers, ik smeet mijn kraammand door te kamer, wilde hem niet meer voeden en als hij begon te huilen verkocht ik hem het liefst voor een beetje slaap en een nieuw lichaam. Ik kon mij nog heugen dat mijn moeder met een stapel kaartjes vol felicitaties aan kwam en ik alleen maar kon bazelen: 'waarom willen mensen mij in vredesnaam feliciteren, gooi het maar weg én die baby ook.' Niks leek meer wat het was. Ik was in de hel, wilde geen pijn, wilde alles weer normaal. Alles moest weer zoals eerst zijn, zonder pijn. Ik wilde heerlijk slapen op een bed vol veren en dons. Wederom op weg naar het ziekenhuis, ik kreeg koorts en een waas voor mijn ogen. 'Mijn blaas is verdomme verpletterd door de bevalling ik kan niet meer plassen en jullie hebben er zo veel katheters in en uit gedouwd dat ik nu nog meer pijn heb! Ik wil dit niet meer, ik wil niks meer' was de laatste zin die ik weet te heugen voor ik wakker werd met twee vreemde mannen naast mijn bed. Ik was opgenomen. Mijn blaas bleek veel te zwak voor een baby van bijna vijf kilo eveneens de rest van mijn lichaam. Ook bleek ik een infectie in mijn blaas te hebben en dit maakte het 'normaal' herstellen van de blaas vrijwel onmogelijk. Door mijn geschreeuw en gegil vreesde men dat ik gek aan het worden was.'

'Het ziekenhuis is nalatig geweest met mijn dossier. Ik had na zo`n zware bevalling nooit nog geen tien uur later naar huis gestuurd mogen worden. Men had een kraamvrouw nooit mogen vragen de volgende dag terug te komen met een katheter. Men zou jaren moeten worden gemarteld omdat ik mijn kraamweek en binding met mijn baby volledig kwijt was. Ik heb dagen gehuild toen ik eindelijk realiseerde wat ik voor wonder had gekregen en hoeveel ik van hem had gemist.'

'Mijn omgeving was razend, wilde stappen ondernemen en niet allemaal geheel legitiem. Ik wilde vooral rust, mijn baby nooit meer loslaten en vooruit wandelen in de zon. De rest is geschiedenis. Naast de vele medicatie voor mijn lichamelijke herstel en de slaap die zorgde voor de rust in mijn hoofd was hij het die mij geestelijk herstelde.'

Het ergste wat mij is overkomen is het compleet kwijt raken van de controle. Het geleefd worden. Het negen maanden naar iets moois toe leven om er vervolgens achter te komen dat het allemaal niet waar is. Je voelt je zo bedrogen. En hoewel het nu al vijf jaar geleden is heb ik geen stap meer in dit ziekenhuis gezet. Ook heb ik de route die ik na de bevalling dagelijks moest afleggen naar het ziekenhuis jaren vermeden. Waar ik om heb moeten rouwen is het missen van de eerste twee maanden van mijn baby, het te kort komen en het beseffen dat mijn eigen kracht en persoonlijkheid ver lagen begraven onder de grond. Al mijn idealen werden gestolen door mensen voor wie ik slechts een nummer was.

Lieve meneer de gynaecoloog, ik ben hier in een vreemd ziekenhuis, in een vreemde stad. Hier sta ik, praat ik en smeek ik u met al mijn kwetsbaarheid; maakt u alsjeblieft van de hel een hemel? Ik heb geen ander referentiekader, het spijt me. Negen december ben ik 38 weken zwanger. Negen december kwam mijn lief voor het eerst naar Nederland. Zou ik negen december mogen bevallen? Want voor mij bleek de grootste les; liefde is licht, liefde overwint, liefde maakt van de hel een hemel.