Maffia moeders.

Ik wist dat de tijd eens zou aanbreken, de tijd dat ik mijn zoon op de fiets naar de `grote school` zou moeten brengen. 

Ik zag er al maanden tegenop en het liefst bleef mijn kind voor eeuwig 3 jaar.

Nu was orienteren al een opgave op zich omdat de vader er een totaal andere keuze wat school betreft op na hield; ik zag mijn kind graag naar een Protestant Christelijke school gaan; ik kan mij nog goed herinneren hoe ik weg zwijmelde bij alle bijbel verhalen, met liefde in het kerstkribbetje lag, kriebels in mijn buik kreeg van de valse liederen en met pasen liever aan de wederopstanding dacht dan aan paaseieren verstoppen. 

Ook wist ik precies wat de bijbel nou was en waarvoor er een stal met een kleine foetus onder de kerstboom stond. Ik vond het heerlijk, de rust, de reinheid en ik gunde mijn zoon ook acht van deze glorieuse jaren.

Maar goed, vader was opstandig en wilde dit absoluut niet; het moest een openbare school worden.

Nu ben ik de moeilijkste niet en bedacht mij dat ik ook best voor de heilige pastoor kunnen spelen mocht dit nodig zijn.

De keuze werd al snel gemaakt, een lay back school; je kent het wel; kleuter massages, kinder yoga, dans en toneel, fruit in plaats van koek en veel sporten. Nee, mijn kind zou ook zonder Jezus en zijn aanhangers zich prima kunnen ontwikkelen op school. 

Daar gingen we dan voor het eerst, september 2012, en dag waar ik vreselijk tegen op zag.

Afin, de school was goed gekozen, rugzakje gevuld met een appel, nieuwste kleertjes aan en hopen op geen onderbroekje vol poep omdat hij last minute zelf zijn derriere moest kunnen afvegen.

-Ik kon mij nog goed herinneren dat tijdens de kennismaking dit als een soort Nazi regime aan ons werd opgelegd en een vader angstig zijn hand op stak: 'Me me me maar mevrouw, mijn dochtertje heeft zulke korte armpjes zij kan amper bij haar billen komen, dan kan ze toch niet zelf afvegen?' De juffrouw antwoordde kortdaad dat hij niet moest zeuren en dat er dan maar veel vieze onderbroekjes zouden volgen en dat zij het zo wel zou leren, want ja, juffrouw kan tenslotte niet alle billen gaan lopen afvegen van die poep grage kleutertjes.-

Ik fietste het schoolplein op en zag tot mijn grote schrik een horde, nee een leger aan witte leggings en spijkerroken blerrend, blatend, zonder gene op het schoolplein wachten.

De één had een kind in een draagdoek met een dreumes in de wagen en een kleuter op de fiets terwijl ze op haar versleten Uggs op een veel te harde toon naar een andere moeder riep of de borstvoeding niet meer terug liep.

De ander kwam aansjokken in haar joggings broek achter een kinderwagen en liep enthousiast naar één van de velen moeders in witte leggings en vertelde dat ze had vernomen dat een andere moeder gisteravond was bevallen. 

Een andere moeder kwam totaal ontreddend aangerend met kind aan de arm en voegde zich bij het clubje.

Ik vroeg mij af wie er meer geluid maakte, de kinderen of de hordes hysterische moeders die nog net niet de de nieuwste recepten voor cupcakes naar elkaar overschreeuwden.

Ik liep met mijn kind naar binnen en voelden mij van top tot teen bekeken worden; oke here it comes, wat denk je? Een tienermoeder? Nee hoor lieverd, ik ben 24, hoor ik er dan wel bij? Ik heb slechts één kind gebaard, kan geen cupcakes maken en mijn borstvoeding ligt al 4 jaar onder zeil. Ik heb geen nieuwtjes over de kat van mijn buurvrouw, wacht ook niet thuis met een gebraden worst tot mijn man uit zijn werk komt, woon alleen met mijn zoon en wij leiden helaas geen strikt burgerlijk leven, wil wel graag weer baren, kunnen we dan een gesprek voeren?

Ik liet het maar voor wat het was, nam emotioneel afscheid van mijn kind en liep weer naar buiten.

Tot mijn verbazing was het kippenhok nog steeds aan de gang; een groepje hier, een groepje daar.

De Uggs moeders, de witte leggings, de cupcake makers, de buitenlandse moeders, de pas bevallen moeders, de joggingbroekers zonder fohn en ik. 

En er brandde slechts één vraag; waar ga ik mij straks bij voegen als ik sta te wachten tot mijn kind uit school komt?

En daar stonden ze, de vergeten groep; de vaders, de arme vaders met seks vragende ogen. De vaders, reddeloos verloren als een schim in de nacht, verzonken in de sleur van het dagelijks leven. Gedragen door de op en top moeders die `s avonds te moe zijn om hun lingerie setje te voor schijn te toveren. 

Ik had het met ze te doen en gunde ze niets liever dan een avondje passie want het was aan hun gezichten af te lezen dat slechts het stukje been met panty dat er bij mij was te zien hun dag weer zonnig maakte.

Ik reed verontrustend naar huis; in wat voor wereld ben ik beland? Was ik hier te arrogant voor?

Ik liet het bezinken en melo dramatisch als ik ben zette ik mijn beste glimlach op;

het was al gauw mijn kind die de eerste aansluiting maakte tot een gesprek; `mag ik vandaag bij hem spelen mama?` 

En daar kwam de eerste moeder aan..

'Hey, hoi, jij bent wel de jongste moeder hier hé?'

'Wat doe je voor werk?'

-'Ik werk met overleden mensen.'

-'Goh, wat apart, sparen jullie ook Albert Heijn dierenplaatjes? Wij hebben nog veel dubbele, kom anders even mij dan drinken we een kopje thee.'

En zo voegde ik mij langzaam maar zeker bij de bevreesde schoolplein maffia moeders, allemaal andere praktijken, allemaal andere levens.. en ik blijf erbij, de enige vooraanstaande connectie is toch echt het moeder zijn.