April, doet wat hij wil.
Ik heb hem gevonden, al een jaar leef ik in een suiker geweven wereld.
Elke zucht die ik slaak, elke adem die zijn weg vindt in dit universum is één voor hem.
In zijn ogen zie ik mijn toekomst en het is nog nooit zo duidelijk geweest; in de sterren staan onze namen geschreven en de maan roept zijn naam elke avond.
De ruimte tussen zijn vingers zijn bestemd voor de mijne, zijn borstkas is gecreeërd om mijn hoofd op te laten rusten in de nacht, ochtend en middag.
Elke keer als hij mij aankijkt verdwijnt de grond onder mijn voeten en zijn armen en schouders zijn de enige remedie om op aarde te blijven.
Als hij niet bij mij is doet ademen zeer, lijkt de herfst regen die nu valt niet te stoppen, schreeuwt mijn lichaam om zijn aanrakingen, word ik 's nachts wakker en betrap ik mijzelf erop dat ik reik naar de lege plek naast mij in bed en de nacht zich letterlijk met leegte vult.
Als hij niet bij mij is draait de wereld niet.
Mijn zoon, die vier jaar geleden geboren werd, over hem zou ik een boek kunnen schrijven gevuld met de grootste harten en zoetste verhalen maar het leek niet af, hij is mijn grote liefde ontstaan uit mij, van mij, voor altijd, geen twijfel mogelijk.
De man waarover ik nu schrijf, is de man van mijn dromen; ook mijn grote liefde, ontstaan uit slechts één ontmoeting waarnaar een ontelbaar volgden, voor altijd lijkt nog te kort, geen twijfel mogelijk.
Mijn kleine grote man en ik, in ons huisje vol bloemen, samen op de bank, fietsend naar school, verhaaltjes op bed, samen douchen met zijn tweeën aan tafel, de dagelijkse routine.
En als hij mij dan vraagt: "Mama, wanneer krijg ik een broertje of zusje?" dan kijk ik hem glimlachend aan en vertel hem dat wanneer de blaadjes weer groen zijn, de zon zich weer tot laat laat zien het hopelijk mag gebeuren.
In april 2013 komt de liefde, de droom, de man waarmee ik mij wil vermenigvuldigen vanuit het verre Parijs bij ons wonen.
Niet meer wekelijks met onze koffers, de buggy, op mijn schoot in de trein zitten om elkaar weder te zien op een semi romantisch station.
Niet meer hoeven aftellen voor een aanraking, voor een kus, voor een droom.
De droom wordt in april geen werkelijkheid, dat is het nu al. De droom wordt in april groter, mooier en nooit meer alleen.
Nog nooit heb ik zo verlangd naar een liefdesbaby, nog nooit heb ik mijn hart zo verloren aan de liefde.
Straks is het april, en april doet wat hij wil. Doet wat wij willen. Voor altijd.
reacties (0)