Driemaal is scheepsrecht?
Uitgerekend vandaag ben ik positief. Positief in de zin dat mijn ovulatietest mij vanochtend het groene licht gaf. Maar ook positief in de zin dat ik moed houd. Vandaag ga ik naar Kidcentrum Amsterdam voor de derde ronde KI. Met donorzaad.
"Kalmte kan je redden" zegt mijn moeder altijd. Dat ga ik vandaag maar als mantra gebruiken. Hier in het Noorden zijn de auto's wit van het ijs, maar meer naar het zuiden (en het westen) schijnt 10 cm sneeuw te liggen. Ik hou van sneeuw.
Ik heb als stemming "hoopvol" neergezet. Dat blijf ik ook maar hardnekkig tegen mezelf herhalen. Dit is de derde keer van zes. Het stemmetje in mijn hoofd dat zegt "nou, nog maar drie keer hierna" druk ik de kop in met een kannonade van "hoopvol" "hoopvol". In de hoop dat die meer naar de achtergrond verdwijnt. Hoopvol dus.
Maar ik ga nog niet denken aan over twee weken of over de volgende keer KID. Vandaag mag de babydoos even open. Ga ik genieten van deze twee vrije dagen op en neer naar Amsterdam. Koop ik straks bij de AKO het babytijdschriftje dat ik aan mezelf beloofd heb. En ga ik me vanavond suf googelen naar babyweetjes en eerste zwangerschapsverschijnselen. Want zo gaat dat als je hoopvol bent.
Ik wil, nee, ik kan nog niet denken aan de test over twee weken. Want wat als die positief is? Hoe bijzonder zou dat zijn! Terwijl ik dit schrijf, schiet de brok in mijn keel. Dus, daarom, nog maar even niet aan denken. Concentreren op vandaag en morgen zien we wel weer verder. "Geduld is een schone zaak". Ook een gevleugelde uitspraak van mijn moeder en niet voor niets moest ze dit vaak tegen mij zeggen.
Maar geduld moet ik hebben. Heb ik ook. Ik laat de controle los en geef me over aan wat de kosmos voor mij in petto heeft. Hoopvol dat dat mooie dingen zijn. Hoopvol.
reacties (0)