Veel te vertellen

Hallo dames,

Het is alweer een poosje geleden dat ik iets geschreven heb. Dat komt door de enorm drukke tijd die er nu is en omdat we thuis ruim 1,5 week geen internetverbinding hadden. Tja, en dan kom je erachter hoeveel je eigenlijk "online" doet.

Tijdens mijn vorige blog heb ik verteld over mijn ernstig zieke schoonvader. We hadden toen net gehoord dat hij kanker heeft en niet zo heel lang te leven zal hebben. Dit brengt erg veel zorgen en stress met zich mee. We hadden gehoopt dat zijn ziekte nog een beetje zou stabiliseren maar dit is niet het geval. Het wordt met de dag minder en hij is echt heel erg ziek. Het is vreselijk om zo'n jonge en sterke man te zien aftakelen. Mijn man heeft een echte "regelbaan" en had erg veel moeite met zijn werkzaamheden. Hij heeft gelukkig een zeer fijne en meelevende baas en heeft een soort zorgverlof gekregen waardoor hij elke dag bij zijn vader kan zijn. Zijn vader werkte als zzp-er en zijn hele zaak moest worden leeggeruimd en afgerond. Dit is nu redelijk klaar. De pijn is erg groot en mijn schoonvader krijgt morfine. Helaas was het al 2 keer nodig om de dosis te verhogen. De volgende stap is een ziekenhuisbed in de kamer en een morfinepomp.

Het is allemaal zeer heftig. We zouden bijna erdoor vergeten dat we ook nog een kindje gaan krijgen binnenkort. En ook daarbij zijn veel keuzes moeten maken. Want ons meisje blijft lekker in haar hoekje liggen en ligt dus nog steeds is stuit. De draaipogingen zijn mislukt (een stuk of 6 / 7 keer is het geprobeerd, maar helaas) We kregen de optie van de verloskundige om naar het Lucas Andreas ziekenhuis te gaan omdat ze daar zeer bekwaam zijn in "normale" stuitbevallingen. Ik heb daar een afspraak gemaakt toen, maar kon pas 2 weken later terecht. Dit bracht veel onrust, ik was er constant in mijn hoofd mee bezig. Wat is nu de goede keuze, want als de doktoren daar zouden zeggen dat ze zouden gaan voor een keizersnee omdat dit de beste keuze was, zou ik naar een ziekenhuis bij mij in de buurt gaan (5 minuten fietsen afstand) Uiteindelijk heb ik ook bij het ziekenhuis een afspraak gemaakt en daar kon ik binnen 3 dagen terecht. We hebben daar een heel prettige gynaecoloog gesproken en een goed gesprek gehad. We hebben dus besloten dat ik ga bevallen via een keizersnede. Dit geeft veel rust in deze tijden van toch al veel nadenken!

Ook hebben we mijn schoonvader kunnen vertellen wanneer ons kindje gaat komen. Hij was heel blij en leeft echt naar deze datum toe. We hopen dat hij deze dag gaat meebeleven. We hebben al besloten dat zodra het kan Marco met onze dochter naar hem toe zal gaan zodat hij haar kan zien. Dit vind ik ergens ook wel weer moeilijk want het is 45 minuten heen, 45 minuten weer terug en daar even zijn. Ik vind dat spannend want ik wil ook wel heel graag mijn kindje bij me houden. Maar ik denk dat op zo'n moment het verstand maar even voor gevoel moet gaan.

Wat we wel met veel zekerheid kunnen zeggen helaas is dat we weten dat als onze dochter er eenmaal is we ook heel snel een crematie zullen hebben. Erg heftig allemaal. Ik hoop dus maar dat ik snel zal opknappen en nog naar mijn schoonvader toe kan zodat we nog even kunnen praten enzo (en dat met al die after zwangerschapshormonen...)

Sorry voor dit minder gezellige blog. Ik wilde dat ik een leuk, gezellig en fijn verhaal kon schrijven, maar helaas lukt dit even niet.

Liefs Sas