Hoe roze in dondergrijs verandert

De afgelopen week is een rollercoaster aan emoties geweest. Laat ik bij het begin beginnen.

Vorig weekend vierde mijn moeder dat ze 60 jaar is geworden. We hebben met het gezin heel gezellig in een huisje gezeten en allerlei leuke dingen gedaan. Het was een heerlijk weekend. Vlak voordat we dat weekend weg zouden gaan hoorden we dat het niet goed ging met Marco's vader. Hij had allerlei hele vervelende onderzoeken gehad en zat nu te wachten op de uitslag. We hebben dit gegeven in het weekendje weg geprobeerd wat weg te stoppen. Tja, je viert toch feest en niets is zeker.

Afgelopen maandag moest ik naar de verloskundige voor een check-up. Alles gaat goed, behalve dan dat ons meisje nog steeds in stuit ligt. Maar daarvoor had ik al een afspraak voor een echo gepland voor de dag erna.

Dinsdag 21 juni. De uitslag van mijn schoonvader werd bekend. Hij hoorde het pas eind van de middag. Marco heeft hem opgebeld maar hij wilde het niet door de telefoon vertellen wat er aan de hand is. Marco is naar hem toegegaan en ik ben naar de echo gegaan. De echo was allemaal prima en nu bleek dat ze onvolkomen stuit ligt. Ik heb wat info gekregen over een uitwendige versie en ik zou gebeld worden voor een afspraak hiervoor. Net toen de echo klaar was kwam Marco binnen. We zijn buiten op een bankje gaan zitten en daar vertelde hij hoe het met zijn vader gaat. En dat was echt slecht nieuws. Zijn vader blijkt kanker te hebben. Het is al behoorlijk uitgezaaid en er is absoluut niets meer aan te doen. De prognose vanuit het ziekenhuis is dat hij nog enkele maanden heeft.

Je kunt je voorstellen dat dit echt een klap in het gezicht was. Dit kan niet. Dit klopt niet! Deze man in 55 jaar oud. (tot voorkort) Vitaal en sterk, nooit ziek. Het is zo onwerkelijk allemaal. Zoals hij zelf ook zegt: Ik heb helemaal geen tijd om dood te gaan.

Ik vind het zo erg! Ik kan het eigenlijk niet goed onder woorden brengen. Ik vind het zo verschrikkelijk voor Marco dat hij zijn vader moet gaan missen. We hopen nu dat hij zijn kleindochter nog zal zien, dat hij het, zolang het dragelijk is, kan volhouden.

Afgelopen vrijdag hadden we een bruiloft van goede vrienden van ons. De hele dag mochten wij erbij aanwezig zijn. Dat vind ik een grote eer! Maar de dag was erg moeilijk. Iedereen is blij en gelukkig. Iedereen lacht van vreugde en wij stonden daar ons zo beroerd te voelen en bijna alleen maar tranen van verdriet te hebben. En dan voel je je daar schuldig om. Want je bent blij voor hen maar voor jezelf heb je teveel negatieve emoties. Van te voren hadden we afgesproken niets te vertellen want je gaat niet op iemands mooiste dag van het leven een naar verhaal over jezelf zitten vertellen. Maar het werkte verstikkend. Uiteindelijk hebben we een paar mensen (waaronder de bruidegom) toch maar ingelicht. Onze vriend was erg blij dat we het verteld hadden en vond het alleen maar heel fijn dat we toch gekomen waren. Hij begreep het volkomen. Toen was de druk van de ketel en konden we wat luchtiger naar het geheel kijken en ook nog wel een beetje genieten van de prachtige dag en het prachtige bruidspaar (want dat waren ze absoluut!!!!!)

En vandaag, Vandaag viert mijn moeder voor de hele familie dat ze 60 is geworden. En oh, wat ben ik blij dat ik haar en mijn vader nog heb. Ook dit zal geen gemakkelijke dag worden. En toch zullen we proberen wel te genieten. Pluk de dag is ons nieuwe motto. Geniet van alles zolang het kan!