13-3

Helaas kan ik deze blog niet meer plaatsen op de dag waarop het komende verhaal zich afgespeeld heeft. Toch wil ik het nu nog plaatsen. Enerzijds om het van me af te schrijven, anderzijds om wellicht anderen mee te bemoedigen of een hart onder de riem te steken.
Afgelopen 13 maart was het weer zover: Het rode leger maakte zijn opmars weer. Meer ongeluksdag kon niet. Anders dan de andere keren stortte in deze keer compleet in. Ik was het helemaal zat! Die stomme ongesteldheid, elke keer weer die spanning, het eeuwige verplichte klussen, nooit meer eens spontaan zin in sex. Maar wat me vooral zo'n pijn ging doen was het zien van al die dikke buiken. Het leken er met de dag meer te worden. Als ik uit mijn ramen keek, kon ik maarliefst 2 roze vlaggen en 1 blauwe zien hangen. Op mijn werk werd ik er steeds vaker mee geconfronteerd, en zelfs mijn man kreeg tijdens zijn werk bij zijn klant een beschuit met muisjes aangeboden. Ook hij zat er doorheen. Ik had sterk het gevoel dat we van boven gepest werden. Hoewel we vrij regelmatig naar de kerk gaan, kon ik het niet meer opbrengen. Ik had niks meer te zingen, ik had weinig meer te bidden en vooral alle gezinnen met kleine babytjes kon ik niet meer aanzien.
Toen heb ik voor mezelf besloten om geen mooi weer meer te spelen en me vooral daarover niet schuldig te voelen. Ik had me voorgenomen om voorlopig niet meer naar de kerk te gaan, om niet meer naar kinderverjaardagen met babies te gaan, niet meer gezellig op kraamvisite te gaan en te zeggen hoe schattig het kleine babytje is, niet meer in kinderwagens te kijken omdat dat wel zo beleefd staat en ook vooral te zeggen waarom dat zo is wanneer daar eventuele vragen over zouden komen.
De eerste werkdag na deze inzinking stond er -uiteraard prompt- een geboortekaartje op de koffietafel. Toen een collega vroeg of ik dat kaartje al gezien had antwoordde ik: ' Ik heb het wel gezien maar niet gelezen want dat vind ik moeilijk' . Later liet een vriendin op haar telefoon een foto zien van haar pasgeboren achterneefje. Na er een blik op geworpen te hebben en ze nog meer foto's wilde laten zien, zei ik: 'Nou, om eerlijk te zijn wil ik geen foto's meer zien. Ik vind dat nu erg moeilijk.'
Wat voelde ik mij sterk na deze voorvallen! Deze stap in mijn ontwikkeling heeft mij weer lucht gegeven. Door mijn gevoel te erkennen en mijzelf en mijn gevoelens op de eerste plaats te zetten kon ik het twee weken later zelfs aan om naar een doopdienst te gaan!