K3jr5mnd

Lieve Dalton,

Toen ik begon aan deze blog zei ik tegen je dat ik vandaag eens wat blogs moest schrijven. De laatste maanden lukt het me niet om op jullie vermaanddagen te schrijven. 'Oh, mag ik ook helpen! Ik wil ook een blok schrijven!' En zo zitten we samen aan tafel, jij met pen en papier en ik lekker op de digitale manier.

Je vindt het de laatste tijd sowieso erg heerlijk om aan tafel te 'werken'. Met de lego bouwen, schilderen, tekenen, kleuren.. Je kunt al heel goed tussen de lijntjes kleuren en samen met oma heb je een mooi schilderij geverfd. 'Als ik straks niet meer naar de crèche hoef, wil ik niet naar de gewone school maar de kunstenaars school.' Maar als ik dan vraag of je later kunstenaar wil worden zeg je 'nee, ik wil piloot worden, mét snor!'.
Het schilderij dat je met oma maakte was voor papa. Je was verliefd op papa en papa is verliefd op jou. Op het andere schilderij was een bos te zien met opa. Opa was verliefd op iedereen zei je. Wel grappig, want je weet dat opa die overleden is, in het bos is (begraafplaats) en ik weet zeker dat opa inderdaad iedereen lief vindt. (Overigens is je schilderij ingelijst en hangt hij in de keuken te pronken).

Ik merk dat je sociale ontwikkeling weer wat harder is gegaan. Je kunt erg goed voor jezelf opkomen, thuis deed je dat al wel, maar vooral bij anderen liet je nog al eens de kaas van je brood eten en stond je beduust te kijken als iemand iets afpakte of je duwde. Niet alleen geef je nu aan als je dingen niet leuk vindt, maar ook geef je aan als jij liever iets anders doet dan de ander.
Zo heb je in de kerstvakantie heerlijk gespeeld met ons buurmeisje dat een maand jonger is dan jij. Zij ging met ons mee naar yukatan, vervolgens heb jij heerlijk bij haar gegeten en samen speelden jullie de ene keer bij ons, de andere keer bij haar. Zij is een stuk vrijer dan jij bent, misschien ook doordat ze al een oudere zus heeft, maar komt aangerend, belt aan, gooit jas en laarzen op de mat en gaat zitten spelen. Toen jij na een tijdje bij ons gespeeld te hebben, zin had om bij haar te gaan spelen en zij daar geen zin in had, hadden jullie een goede discussie. Toen ze echt geen aanstalten maakte om mee te gaan, pakte jij haar jas en schoen en zei dat ze zich NU aan moest kleden. Waarom dan? Nu gaan we bij jou spelen. Maar ik wil dat nu? We hebben een tijd bij mij gespeeld en nu gaan we naar jou. En zo geschiedde..

Nu je een week naar de crèche gaat en waar je op een speciale 3+ groep zit, zie ik je elke dag centimeters langer thuis komen. Je zit vol verhalen en bent nog wijzer dan je al was. Je geniet van de dingen die jullie er doen, zoals peuterdans op dinsdag, maar ook van het kleuren, kleien en hamertje tik wat je kunt doen als je daar zin in hebt.
We moeten zien hoe het gaat als je er wat langer zit, maar ook met de prikkels en vermoeidheid lijkt het zo erg mee te vallen en zien we eigenlijk amper verschil met je tijd bij de gastouder. Dat jaar rust bij haar is goed voor je geweest, maar ik denk ook dat het heel goed is dat we op dit moment de switch terug voor jou hebben gemaakt.
Helaas is de tijd bij de go niet leuk afgesloten. We hadden al het idee dat ze tegen overspannenheid aan zat en weinig kon hebben, maar toen we ons contract beëindigden was ze daar erg boos over en heeft ze haar woede op jullie geuit. Wat er precies gebeurd is weten we niet, maar dat is voor ons als ouders echt heel akelig. Jij vertelde alleen dat ze erg boos op Ronin is geweest en boos op jou was toen je een ongelukje had gehad (en meer waar ik het op internet niet over wil hebben). Je zei dat jij je niet aan de afspraak had gehouden (zo'n opmerking alleen al) door niet te zeggen dat je moest plassen, maar dat ze op het moment dat jij moest plassen boven was.. Ze insinueerde erg vervelende dingen over ons als ouders en dat wat jij zei pertinent niet waar was. Erg heftig.
En zo zaten jullie ineens thuis, terwijl jullie eigenlijk de hele maand januari nog zouden gaan. Jullie hebben ook geen afscheid kunnen nemen. Niet van haar, maar ook niet van de andere kinderen. Maar het was onverantwoord en onhoudbaar om jullie er nog langer heen te brengen.
Omdat we natuurlijk niet gelijk andere opvang hadden, zijn jullie een week thuis gebleven. In die week thuis zagen we erg veel boosheid en frustratie bij jullie. Jullie luisterden slecht en als we onze stem licht verheven schoten jullie al in de stress. Het was heel akelig om te zien. Niet wetende wat er allemaal precies is voorgevallen, maar jullie wel bang en gestrest te zien. Te zien dat corrigeren zo'n heftig effect heeft op jullie.. Als ouder ga je op je tenen lopen, ben je voorzichtig en op je hoede, argwanend en niet wetende hoe je dit aan moet pakken en wat voor effect het op jullie heeft. Hierdoor werden jullie nog onzekerder en dwars. Erg vermoeiend voor ons alle vier. Hopelijk is dit allemaal afgesloten en kunnen we verder.

Na alle ellende van de afgelopen maanden lijkt de rust weder te keren. We hebben nog contact gehad met de kinderarts. En moeten je zere knietje in de gaten houden. Het kan zijn dat de Lyme hier artritis heeft veroorzaakt. Maar verder ren en dartel je weer rond zoals het bij een (bijna) 3,5 jarige past.
En gelukkig zijn er ook momenten dat we weer kunnen genieten en leuke dingen kunnen doen.

Zo had je het er al een week over dat je met de trein naar Groningen wilde. En zaterdag zijn we daarom met de trein naar Groningen geweest. Je vond het prachtig en had de grootste praatjes. Ook wilde je alles weten en vroeg je me de oren van het hoofd. Of Mokkie ook in deze trein zat. En waar de conducteur was en waar de machinist was. En waar de kabels voor zijn.
Eenmaal in Groningen zag je het gele gebouw van het Groninger museum. Wat daar binnen was. Een heleboel schilderijen en andere kunst. O maar dat wilde je wel eens even van dichtbij bekijken. En zo gingen we naar binnen. Jij wilde betalen en jij wilde de kaartjes geven. Eenmaal binnen keek je je ogen uit. Oooo wat prachtig!! Zei je bij de eerste schilderijen uit 13-1400. Ook was de heilige Sint Nicholaas afgebeeld. Hee, Sinterklaas met z'n staf is ook geschilderd!! Riep je nog voordat ik het had kunnen zien. De mensen in de ruimte schoten in de lach. Wat een schatje zei een oudere dame. En inderdaad een schatje ben je. Je keek je ogen uit en wilde van alles weten en benoemde wat je zag. Maar toen vond je het wel tijd om in het restaurant wat te gaan drinken en eten. Je hebt keurig zelf besteld, een appeltaart met slagroom en een appelsap. En daarna wilde je nog wel even het museum in. Nog wat rond gekeken en uiteindelijk heb je zelf nog een schilderij voor papa gemaakt.
Na het museum hebben we op de markt nog vis gegeten en toen we terug kwamen bij de trein bleek dat er geen treinverkeer was tussen Groningen en Assen. We mochten met de bus terug. Wat een feestje! In Assen nog weer met de bus tot aan huis en zo was de dag compleet.
Papa kreeg alles in geuren en kleuren te horen, zo was hij er toch nog een beetje bij. Daarna heb je Mokkie nog gebeld om alles te vertellen. Dat je op 'zijn' station was geweest en met de gele trein was gegaan. Of hij binnenkort kwam logeren, dan kon hij je vast vertellen waar de kabels voor zijn.

Echt genieten op moment.
Ik hoop dat dat voorlopig ook zo blijft.

Ik hou van jou lieverd,

Dikke kus van mama