K3jr2mnd

Lief poppetje van me,

De afgelopen maand is een roerige maand geweest, waarin zorgen voor jou centraal hebben gestaan. Zorgen die ook nog niet over zijn.

Je bent een jongetje wat als baby al snel overvoerd was door prikkels. Je ziet alles, voelt alles, merkt de kleinste details op, krijgt gevoelens van anderen mee, voelt sferen in ruimtes waar je komt. Niets blijft voor jou onopgemerkt. En dat eet energie. Inmiddels weten we hoe we daar mee om moeten gaan, dat we activiteiten moeten doseren, proberen we balans in de dag te vinden, door één afspraak per dag te plannen en het andere dagdeel niks te doen, uitjes op zaterdag, zodat we zondag bij kunnen laden en nog meer van dat soort aanpassingen. Blijkbaar ben jij gevoelig en moeten we daar rekening mee houden. Prima. Wel vraag ik me af hoe dat moet als jij straks op school gaat. Maar dat is gelukkig pas straks.

Toch ben je de laatste twee maanden extreem moe en hangerig. Op dagen dat we thuis zijn zou je het liefst in je pyjama op de bank hangen, met de iPad spelen, filmpjes kijken en niet te veel doen. Daar af en toe aan toe geven is prima, maar ik mis toch steeds meer die vrolijke actieve peuter van drie. Je ziet wit, hebt enorme donkere kringen onder je ogen en klaagt zelfs dat je moe bent. Je hebt inderdaad tijden slecht geslapen, maar de laatste maanden slaap je, op een uitzondering na, echt keurig. Je beentjes doen pijn zeg je. Je bent te groot en te zwaar zeg je om zelf de trap op te lopen. Jammert dat je pijn in je hoofd en nek hebt. Je hebt jeuk. Een klier zo groot als een knikker in je nek. Ik krijg zelfs opmerkingen van buitenstaanders dat je er wit en moe uit ziet. Als ook de gastouder haar zorgen over je uitspreekt en we toch een bezoekje aan het CB op de planning hebben staan gooi ik het daar maar op tafel. Inderdaad ziet ook zij een wit en timide jongetje, die keurig en braaf doet wat van hem gevraagd wordt. Je stopt de blokjes zonder aarzelen in de stoof, bouwt zonder problemen haar trein na, houdt een pen vast in de schrijfhouding en trekt een zelfde rechte streep en zonder mokken gaat de bril voor de ogentest (tot twee keer toe) zonder pardon op. Ze maakt een verwijzing voor de huisarts om eens bloed te laten prikken. We gaan nog bij de huisarts langs en onderzoekt je uitvoerig. Kijkt in je keel en oren, voelt aan je buik, luistert je borst en hartje en merkt op dat 'als alle peuters van 3 zo braaf en mak waren als Kyran, zijn spreekuur een stuk korter zou duren'. Omdat deze vermoeidheid anders voelt dan de vermoeidheid die je doorgaans hebt, en je witte huidje nog witter is dan hij altijd al is, je mama pfeiffer heeft gehad en je van de zomer gebeten bent door een teek, besluiten we om bloed bij je af te laten nemen.
(Overigens was je curve bij het CB weer mooi bijgetrokken, zat je vorig jaar bijna uit de curve aan de onderkant, nu trek je weer naar boven toe. Je bent 97cm en 14,5 kg.)

Afgelopen woensdag was het zo ver. Samen met papa gingen we om 7:45 naar het ziekenhuis. Stiekem vonden papa en mama het ook wel spannend. En jij denk ik ook wel. Natuurlijk had ik je van te voren voorbereid op wat we gingen doen. Je wist dat we de papieren die we van de ha hadden gekregen bij het ziekenhuis in moesten leveren. Dat ze door een prikje in je arm wat bloed in een buisje lieten stromen en ze onder een speciale camera een heleboel dingen in je bloed konden zien. Maar ondanks dat je woordenschat enorm is en je veel begrijpt, weet ik niet of je dan precies weet wat het inhoudt. Je zat keurig te wachten op schoot, zei niet veel, was wel geintrigeerd door het bordje met nummers wat telkens versprong, tot we aan de beurt waren. We mochten in een mooi kamertje met Dikkiedik en een aap op de muur plaats nemen. De mevrouw vroeg je nog van alles, maar echt zin om antwoord te geven had je niet. Je kwam bij mij op schoot zitten, ik hield je arm vast terwijl de mevrouw een band om je arm deed, je arm schoon maakt en met de naald in je arm prikte. Je gaf geen kick. Zelfs toen na een buisje het bloed niet meer liep en ze wat heen en weer moest bewegen met de naald hield jij je groot. Uiteindelijk vulde zich drie buisjes met bloed. We waren allemaal zo trots op je. Maar dat waren we ook wel geweest als je wel verdrietig was geweest! Tot slot kreeg je een dot watten op je arm, plakband er over een mooie pleister er op. Je mocht een mooi knuffeltje uit zoeken en klaar waren we.
Toen we weg liepen en het bordje versprong en een nieuw nummer liet zien zei je: Zo! nu is de volgende patiënt!
Thuis wilde je graag oma bellen. Je vertelde over het prikken en hield de telefoon bij de pleister om te laten zien hoe mooi hij was.

Gisteren zijn we nog bij de osteopaat geweest waar jij als baby ook bent geweest. Ook bij haar wilde je niet veel vertellen, maar liet je alles stil en gedwee over je heen komen. Je zei niets, maar liet haar wel toe. Heerlijk lag je bij haar op de tafel. Te dutten. Bijna viel je in slaap. Ze heeft zo heel veel met je kunnen doen. En ik ben erg blij dat ik met je geweest ben. Je hoofdje en nek zijn nog steeds wat stug en je kan je hoofd nog niet helemaal de ene of de andere kant op draaien, maar dat was verwaarloosbaar. Je dikkedarm was wat stug en je weerstand leek laag. Over twee weken gaan we nog weer even terug.

Verder ontwikkel je je wel prima. Normaliter klets je honderduit. Je vertelt ons hoe we moeten rijden, weet wat links en rechtsaf is. Ook wil je graag klokkijken en je bewust worden van tijd, maar dat is nog wel een beetje lastig. Zoals gisteren in de auto op de snelweg zei je: we zijn er bijna he mama, nog een uurtje. Nou we zijn er inderdaad bijna, maar dat duurt geen uurtje meer, ongeveer 10 minuten. 10 minuten?? Das toch langer? Ja 10 is wel meer dan 1, maar 10 minuten zijn toch korter dan 1 uurtje. Daar begrijp ik echt niks van! zeg je tegen me. Wat dom. Maar dat komt allemaal wel lieverdje als je naar school gaat.

Je bent erg toe aan uitdaging en papa en mama denken dat je op dit moment te weinig uitdaging bij de gastouder krijgt. Zelf zei je laatst: ik wil niet, mama, ik vind het er simpel! Nu zijn we aan het kijken wat we zouden kunnen doen om je wat meer uitdaging te bieden. Dit hebben we ook op het CB besproken. We willen je graag voorbereiden op school, met name de drukte van een klas van 30 kinderen, maar zeker nu je zo gammel bent, durf ik niet weer te gaan slepen met je.. Het CB adviseert je naar een psz te brengen. Daar denken we nog even over. Een kdv zou nu wel meer uitdaging geven, zeker als er een 3+ groep is, en voor Ronin lijkt het me er ook heerlijk om te banjeren. Maar we zien het allemaal wel. Eerst maar eens de uitslag afwachten en kijken hoe het met je gaat! Misschien doet de osteopaat je wel heel veel goeds.

Je bent m'n kanjer en ik hou heeeeeel veeeel van je!

dikke kus,

Mama