Nieuwe liefde is oud verdriet

Zodra je besluit voor een tweede te gaan, begint het vergelijken. Je bent bang dezelfde fouten te zullen maken als bij de eerste. Hoopt vooral niet dat het zo zal zijn, zoals bij de eerste. Ik voel me daar soms best rot onder. Bij Kyran lijkt het allemaal zo zwart, zo donker. Bij alle goede dingen die nu gebeuren, denk in aan hoe het toen was. En zie ik nu dat er toen zoveel verkeerd was. Zie ik nu dat niemand ons serieus nam. En voel ik me door dit mooie geluk, eigenlijk nog best verdrietig over hoe het toen was. Nu is het mooier, makkelijker. Het lijkt net alsof toen alles kut-met-peren was. Heb in toen vaak gedacht dat ik het me verbeelde, dat ik me niet aan moest stellen, dat ik door moest gaan. Nu zie ik dat het ook anders kan. Nieuw geluk bezorgt me oud verdriet. En merk ik dat het toch nog niet allemaal een plekje heeft gevonden.

Toen en nu.
Het begon al in de zwangerschap. Bij Kyran voelde ik me minder ziek, toen spuugde ik alleen 's ochtends. Ook keurig de eerste twaalf weken. Bij Ronin tot zeker 18 weken en voornamelijk in de loop van de dag en na het avondeten. Bij Kyran was ik veel ronder en voller, had ik ook een bollere toet. Nu een mooie punt buik naar voren. Achteraf gezien heb ik me tijdens de zwangerschap ook een stuk minder vrolijk gevoelt. Ik was verdrietig. Boos. Kon zo uit mijn vel knappen. Kort voor de zwangerschap van Kyran heb ik bij een psycholoog gelopen vanwege oververmoeidheidsklachten. Was ik dan misschien te snel zwanger geraakt? Nu voelde ik me heerlijk. Ondanks de tegenslagen die we hadden.
Mijn begeleiding gedurende de zwangerschap van Kyran was ook niet prettig. Er werden fouten gemaakt, keer op keer werden we met een kluitje het riet in gestuurd en werd er niets gedaan om onze onzekerheden weg te nemen. Nu is alles gedaan door de verloskundigen om ons vertrouwen te geven in onszelf, in ons kindje en om te genieten.
Ook de bevalling is vergelijken en zo compleet anders: bij Kyran gingen de weeën in elkaar over, nu kon ik naar adem happen. Allebei niet ingedaald, maar bij Ronin kwam het goed toen mijn vliezen braken, bij Kyran niet. Bij beide jongens al te vroeg persweeen gehad. Bij Kyran geloofde niemand mij. Nu wel. De bevalling van Kyran was traumatisch, nu bijna rooskleurig. En een flink stuk korter, met flink wat minder schade. Voor zowel mij, als de kleine.
De kraamweek? Bij Kyran een week van psychisch herstel, wat niet mogelijk was in een week. Ik was depressief, we moesten de bevalling echt verwerken. We praatten en praatten maar. Dat heeft nog maanden geduurd en was zelfs zo zwaar dat mijn baan even op de tocht kwam te staan. En nu? Fysiek naar z'n grootje door de ene na de andere ontsteking, maar wat voel ik me gelukkig! Wat voel ik me goed! Durfde ik na de bevalling van Kyran eigenlijk geen auto te rijden, nu wel en heb ik ook geen twijfels dat ik iets of iemand over het hoofd zie. Ik was destijds als de dood om alleen te zijn me zo'n kleine baby. Wist ik alles wel? Kon ik het wel? Was ik zelfs in paniek toen Cees de eerste keer me alleen liet. Nu geniet ik van mijn dagje met de kleine.
Visite? Ik kan gesprekken volgen en er aan deelnemen. Bij Kyran ging het tot 6-8 maanden na de bevalling echt langs mij heen. En had ik het gevoel in een ballon te zitten. Van een half uur naar iemand luisteren had ik al hoofdpijn en duizelde het me.

Ook zie ik zo'n verschil tussen de jongens. Kyran huilde en huilde maar. Uren per dag. Ik was blij als Cees thuis kwam. Wat kon ik boos worden als hij maar vijf minuten later dan afgesproken thuis was. Dat betekende nog vijf minuten langer alleen met een huilbaby. Niemand nam ons serieus en ons werd verteld dat alle baby's huilen. Maar als ik zie hoe dat nu gaat: mopperen als het tijd is voor een voeding en huilen bij kramp, ongeveer een uurtje na de voeding. Hooguit een kwartiertje. Maar nog steeds geen gekrijs.
Ook spuugde Kyran ontzettend. En weer werd ons verteld dat baby's spugen, want het maagklepje sluit nog niet goed. Nu roept Cees wel eens 'oh Ronin spuugt!' en dan kom ik aangevlogen, met mijn nekharen overeind, met allerlei overlevingsmechanismen die me overnemen en wat zie ik dan? Een mondje. Een mondje met melk heeft hij terug gegeven. Geen complete voeding of meters ver. Niet zo erg dat ik hem moet verschonen. Laat staan mij zelf. Dan stond je met Kyran op het punt om weg te gaan en kwam zijn hele voeding er uit. Allebei doorweekt. Of zette hij iets kracht om z'n luier vol te krijgen en kwam alles er uit. Broeken met een stevige boord of elastiek? Kramp en spugen. Riemen heb ik nooit durven kopen. Wandelen in de kinderwagen? Krijsen en spugen. Hou hem maar tot een half uur na de voeding overeind daarna is het wel weg. Maar tot aan de volgende voeding kon hij nog spugen.
Hij sliep door alle pijn zo slecht, dronk zo onrustig, dat we hele handleidingen hadden om hem te laten drinken en in slaap te krijgen. Uren liep ik met hem rond. Te wiegen tot hij sliep. Een enkele prikkel en hij wad wakker. Iemand anders het van ons overnemen, zodat wij er uit konden? Het resulteerde in een overstuur en overprikkeld kind waardoor we nog verder van huis waren als we dan weer terug kwamen. Het eerste jaar zijn we er dan ook amper samen op uit geweest. Kyran was 14 maanden toen hij een nachtje uit logeren ging.
Op visite bij iemand was stressen voor ons door een kind dat niet kon drinken en niet in slaap kon vallen. Zelfs visite thuis kon te veel zijn. We beleefden lol aan zwemmen en douchen. En pas na het eerste jaar werd de stress van slecht eten en slapen minder.

En nu? Een klein mannetje wat bij iedereen wel drinkt. Een mannetje dat overal wel slaapt. Een kindje dat huilt in plaats van krijst. En maar een enkel uurtje per dag in totaal. Tevreden, gelukkig, rustig.

En mama? Ook zij is een stuk rustiger. Ze kan weg gaan, omdat ze weet dat het wel loopt als ze er niet is. Omdat ze weet dat dit kindje geen pijn heeft.
En toch blijft heel soms de angst knagen van: wanneer zal het omslaan? Wanneer wordt alles anders? Wanneer wordt het zoals het toen was?' Maar tot die tijd hebben we dit mooi binnen. En ben ik blij en gelukkig dat Ronin dat niet allemaal hoeft te doorstaan. En dat we nu weten wat er eventueel mocht werken, mocht de situatie veranderen.

Wel voel ik me schuldig naar Kyran toe. Net alsof hij mij niet gelukkig maakte. Alsof hij het zo zwaar maakte. Haast ondraaglijk zwaar. Maar vooral ook doet het me verdriet omdat je je nu realiseert dat het toen niet gewoon was, dat niemand naar ons luisterde, en dat hij dus zo vreselijk lang niet goed in zijn vel heeft gezeten. Gewoon pijn had. Wel zorgt dat van toen er voor dat we nu zo'n hechte band hebben en dat we elkaar door en door kennen. En dat ik zo ontiegelijk veel van hem hou.

Maar dát doe ik van beide jongens...