Nog 6 dagen. Of? (39+1)

Lieve buikbaby,

Tijdens deze zwangerschap had ik al zo'n voorgevoel dat je wel zo'n typje bent dat ons flink in spanning gaat laten zitten. Ik zei al eens tegen oma, wedden dat we al denken dat het allemaal gaat beginnen en het dan toch weer afzakt, dat we een valse start krijgen, een generale of een voorproefje of zo. Veel dingen lijken namelijk in twee keer te moeten (je naam, je geboortekaartje, de gordijnen op je kamer etc.).
En dat lijkt wel aardig te kloppen. Bij Kyran had ik helemaal geen tekenen dat hij zou komen, bij jou begon het al vrij vroeg in de zwangerschap met harde buiken. Nu heb ik ze dagelijks en heb ik ook al flink wat oefenweeen gehad, zowel in mijn buik als in mijn rug en heb ik al een paar keer gedacht 'vandaag is het zo ver, vandaag komt hij'. Altijd op dinsdagen trouwens.
Zo ook afgelopen dinsdag. Wat voelde ik me beroerd. Dat begon 's ochtends al. Rond 5:00 u was ik klaar wakker en had in last van mijn darmen. Alles kwam er uit. Daarna voelde ik me nog steeds flink misselijk, kon ik niets eten, maar lukte het nog wel om je broer naar de crèche te brengen. Thuis heb ik nog wat wasjes gedraait en gevouwen, terwijl ondertussen de buurvrouw haar wekelijkse rondje door ons huis maakte. Op een gegeven moment kreeg ik honger, dus toch maar een broodje gegeten, maar binnen niet al te korte tijd kwam dat er weer allemaal uit. Mijn buik rommelde, m'n rug deed zeer, ik had weeën zonder enige regelmaat en dacht: 'ik kruip m'n bed maar in.' De buurvrouw (kraamverzorgster geweest) en ook meiden hier op bb zeiden al, je lichaam ruimt op voor zo'n klus. Ik vond het best spannend, had zelf ook de hele dag zo'n 'stilte voor de storm' gevoel en heb zitten wachten en wachten. Papa maar weer eens gesmst, oma maar weer eens een berichtje gestuurd 'als het vandaag zo ver zou zijn, zou me dat niets verbazen. Hou je je telefoon in de gaten?'. Na wat geslapen te hebben weer naar beneden en wat gegeten, toch maar weer naar bed. Maar papa en Kyran zouden ook zo thuis komen, dus toch maar weer naar beneden om eten te koken, en ja hoor daar kwam alles er weer uit. Ik heb zelfs nog even een inlegkruisje ingehad om te checken of ik geen vruchtwater verloor. Ondanks dat je niet in bent gedaald en ik rekening hou met wederom een stortvloed aan water bij het breken, weet ik niet hoe dat gaat als je een klein scheurtje hebt. En het rook verdacht zoet. Hoewel ik t bij Kyran meer te vergelijken vond met sperma... Maar voor de rest liep het ook niet en verloor ik amper wat, dus het zullen wel andere lichaamsafscheidingen geweest zijn.
Maar het gerommel in buik en rug bleven, 's avonds kwam er nog een vriend langs, het gerommel bleef. Ook 's nachts bleef het rommelen en duurde het een eeuwigheid voor ik sliep (4:00 u).
En goh, zo was het 7:00. Zo was er een nieuwe dag. En zo was alles weer rustig. En ook vandaag is er weer een nieuwe morgen aangebroken zonder dag ik gehuil heb gehoord, of haartjes heb gezien, teentjes heb geteld, Kyran een mega pak heb kunnen geven, of al die pijn die daar aan voor af gaat heb gevoeld... Wanneer zou het toch? Wat maak jij het spannend!
Oma is er nu, je laat haar toch niet vanavond naar huis rijden dat ik haar na een paar uur moet bellen, 'kom maar weer terug!'?
Nog steeds wachten we af!

Afgelopen maandag zijn we nog wel 's avonds bij de verloskundige geweest en hebben we kennis gemaakt met de nieuwe invalster. Een jong en prettig iemand en mama heeft toch wel weer haar zorgen me betrekking tot de bevalling met haar besproken. Dat ellendige schaambot, ik hoop dat jij hier niet ook achter vast gaat zitten en dat je met een hoop gepers, geduw en getrek als bij een kalf te wereld gaat komen. Dat ik hoop dat jij gewoon indaalt. Of dat mijn vliezen gewoon niet breken ;-) Dat we het dan thuis kunnen doen. Maar wat als dat niet gebeurt, dan wil ik toch even zeker weten wat er nou gebeurt, ook al is het misschien niet leuk of wat ik wil: ja we gaan dan gelijk naar het ziekenhuis en ja ze zullen ons toch echt overdragen. Geen twee kapiteins op een schip. Dan wordt het een medische bevalling. En daar is mama wel een beetje huiverig voor. Maar ze weten welke problemen we hebben gehad, wat onze angsten zijn, hoe we ons bij het ziekenhuis voelen en ze zullen zorgen voor een zeer zeer goede overdracht mocht het toch allemaal in t ziekenhuis gaan gebeuren.
Verder was mijn bloeddruk goed (135/75), waren jouw harttonen prima en was je nog niets gezakt.

De volgende afspraak staat voor aanstaande dinsdag. Gaan we die nog halen?

Kusjes mama