Voor mijn mannen
Lieve jongens van mama,
Wat een week, oh wat een week. Ik had maandag niet gedacht dat ik nu, zaterdag, zo het gevoel zou hebben dat er wel een maand voorbij leek te zijn gegaan. Wat hebben wij veel op ons bordje gehad en ons bordje is nog niet vol en dus ook nog niet leeg. Met andere woorden; er komt nog zeker zo'n week aan.
Ik schreef van de week al een eerdere blog voor jou kleine man, over onze groeiecho, en ik kon me herinneren dat ik die begon met iets als dat deze week weer voor jou zou zijn. Maar helaas blijkt nu niets minder waar.
Het begon maandag al, dat lieve poes Niza, in onze bank bleek te hebben geplast. Papa en mama hadden dat schoongemaakt. Maar toen dinsdag de buurvrouw kwam schoonmaken en ze de bank van z'n plek trok om te stofzuigen, bleek dat het schoonmaakmiddel door de bank heen was getrokken, en een donker grijze plek in onze mooie houten vloer had achter gelaten. We hebben onze verzekering maar weer gebeld, ze zien ons aan komen, eerst lekkage en schade op zolder (niet onze schuld) en nu dit. Volgende week komen ze de schade opnemen.
Mama voelde zich al wat grieperig worden en heeft het bedrijfsuitje, bootje varen in Amsterdam, afgezegd voor dinsdagavond. Van dinsdag op woensdag sliep mama slecht. Door de zwangerschap, door de verkoudheid, en toen jij Kyran wakker werd s ochtends voelde het echt alsof er een vrachtwagen over me heen had gereden. Ik wist niet hoe ik de dag door zou moeten komen en we hebben er samen een lekkere hangdag van gemaakt. Aanklungelen in huis en wel zien. Oh wat voelde ik me schuldig, dat het me niet lukte om je een gezellige dag te bezorgen, dat ik soms wat kribbig was. Maar aan de andere kant heb jij heerlijk de atlassen van papa zitten bekijken met alle mooie dierenplaten, en hebben we heerlijk de dvd van Bobo en Bibaboerderij gekeken en hebben we tussen de middag allebei van 13-16:30 geslapen. Zo'n dagje was vast ook echt nodig.
's nachts was jij Kyran tussen 00:30 en 4:00 uur klaar wakker. Niet vervelend. Niet huilend. Niet je bed uit. Maar elke tien minuten riep je 'mama!' dan kwam ik even bij je en dan lag je nog heerlijk te liggen. Ik zei dan dat alle kindjes nog sliepen en dat jij ook weer moest slapen. Dan ging ik weer weg, dutte ik in en met tien minuten werd ik weer wakker doordat jij mij riep. Ik dacht al, tja dat is mijn schuld doordat we s middags zo lekker hadden geslapen. Maar anders heb je daar nooit s nachts last van. Donderdagochtend, ik zou naar oma gaan om alvast wat dingen door te nemen als opa kwam te overlijden, dacht ik, hij is vannacht al gegaan, daarom was jij wakker. Ik voelde je ook bewegen op moment dat je neef Thomas werd geboren (jij zat toen nog in mijn buik, nog geen 20 weken), en jij was ook wakker toen je neefje Daan begin mei werd geboren. Dus ik heb eerst oma gesmst of er nog nieuws van opa was, maar dat bleek er niet te zijn.
Omdat ik zo moe was en me nu echt grieperig voelde, heb ik met papa overlegd en die vond het niet verstandig als ik in mijn eentje naar oma zou rijden. Dat is minimaal 5 kwartier en dat s middags ook weer alleen terug af moes leggen. Hij had zijn papadag en zou mee rijden. Dan maar geen weekboodschappen, die deden we dan s avonds wel.
Eenmaal bij oma in Apeldoorn zijn we naar een hele mooie begraafplaats geweest, op steenworp afstand van oma. Midden in het bos, heel natuurlijk en sereen. Papa en oma vonden het niet verstandig als jij Kyran mee zou gaan, maar mama's gevoel daarin was anders. Zij dachten dat er teveel negatieve lading op een begraafplaats zou zijn voor jou. Maar ik had dat nu niet het gevoel. Dus jij ging mee en dan zagen we wel. Als het niet ging konden we altijd weer naar oma's huis gaan.
Toen we in de buurt kwamen begon jij al te wijzen. Bos! Bos! Het speeltuintje zag jij niet eens. Op de begraafplaats struinde je tussen de oude graven van mensen uit 1820-1900. Jij wees ons wel de weg. Bij sommige graven bleef je staan, wilde je wel over de zerken heen lopen. Je zocht steentjes en takken. Af en toe wilde je getild worden. Al slingerend kwamen we bij het graf van mama's opa, de papa van oma, jullie overgrootvader. Daar ging jij Kyran op de rand van de grafsteen zitten. Alsof je wist dat je op bezoek was en daar wel mocht zitten. Je had bij oma thuis een stenen oudhollands huisje, die oma ooit bij blokker had gespaard, meegenomen. Een loodzwaar ding, maar jij liep er al die tijd mee en die zette je op het graf van mijn opa. Samen met de steentjes die je onderweg ook nog had gevonden en bewaard. Die staan daar nu nog. Oma vertelde dat joodse mensen het gebruik hebben een steen achter te laten als je bij iemands graf was geweest. Opa was half joods...
We liepen al slingerend verder, tussen nieuwe en oud graven door. Je was zo rustig, maar toch ook druk. Wat voelde dit goed. Hier zouden we graag een plekje voor opa willen hebben als hij zou komen te overlijden.
We gingen weer naar huis, onderweg wees jij opeens naar de lucht. Hee! Riep jij en je bleef wijzen en naar de hemel kijken. Bij oma thuis aten we wat, maar jij had geen eetlust. Daarna ben je bij oma naar bed gegaan en bleef papa bij jou terwijl mama en oma nog twee begraafplaatsen gingen bekijken. Een natuurbegraafplaats en een grotere begraafplaats waar mama's opa eerst ga gelegen voordat hij naar de eerst genoemde begraafplaats ging. Maar beide begraafplaatsen voelden lang zo goed niet als de eerste.
Op het moment dat we weg zouden gaan bij de derde en laatste begraafplaats werden we midden op het kerkhof gebeld, mama door papa, oma door het verpleeghuis van opa. Het ging nu heel hard met hem achteruit en kon nu best een snel afgelopen zijn.
We zijn naar huis gereden waar jij nog sliep. Papa, mama en oma dronken ws en besloten dat mama en oma naar opa zouden gaan en dat papa later zou komen als jij wakker was. Papa zou de andere opa en oma bellen om te horen of zij op wilden passen en zou dan ook naar ons toe komen.
Ik denk dat oma en mama en rond half vier waren. Opa lag op zijn rug en was niet meer de opa die wij kenden. Niet zoals jij hem Kyran op de foto op je kas hebt staan. Zijn ogen staarden in de lucht, donkere kringen om zijn ogen, hij ademde heel erg zwaar. Je zag dat hij zo ontiegelijk hard vocht nog. Dat zijn hart nog zo zijn best deed om in leven te blijven. De was zo akelig om te zien. Opa had al jaren gevochten. Het was zo'n sterke man. Het was goed zo. We zijn er. Ga maar lieve opa. Op een gegeven moment kreeg hij een toeval en schoot hij door een aanspanning van de spieren bijna rechtop in bed. Het verplegendpersoneel heeft hem op zijn zij gelegd en hem een schoon shirt aan gedaan. Want ondanks dat hij al bijna een week niet af of dronk was hij heel klam. Papa kwam rond kwart over vier. Oma zag hoeveel verdriet mama had en wilde voor de gezondheid van jou, kleine man, naar huis gaan. Maar ik wilde niet dat opa alleen zou sterven. Omdat hij nog zo vecht, dachten we wel dat het nog uren kon duren, en spraken we af om om 17u naar huis te gaan om Kyran op te halen. Jij was bij tante Lianne aan het spelen en bij neef Thomas en Daan, want uitgerekend vandaag konden opa en oma niet en had papa jou bij hun kunnen brengen.
We zagen dat opa iets rustiger ging ademen toen hij eenmaal op zijn zij lag. Mama had nog oogcontact met opa, hij ademde drie keer en we zagen dat opa eindelijk de rust had om het vechten op te geven. Zijn gezicht ontspande, de zon scheen naar binnen en opa overleed. Om 17 u stonden we weer buiten en konden we jou gaan halen. Gekke oude lieve man. Alsof hij wist dat we op tijd stonden..
Mama is zo blij dat ze uiteindelijk bij hem was en dat we deze donderdag toevallig in Apeldoorn waren. Dat opa niet alleen was. We hadden je al vaak verteld dat opa ziek was. Dat zijn lichaam nu op was en het niet meer deed en dat hij niet meer ziek was nu. Niet siek? Opa niet siek? Nee opa niet meer ziek.
We zouden bij oma blijven slapen zodat we vrijdag van alles met oma konden regelen. Maar jij kon de slaap niet vatten. Je had zo lief gespeeld met Thomas en had je zo goed gedragen, de hele dag, maar je had toch flink wat indrukken gehad. Toen je om half negen nog niet sliep hebben we besloten toch maar naar huis te rijden en dan zou mama vrijdag weer naar Apeldoorn rijden om dingen voor de begrafenis te regelen.
Je lag uiteindelijk pas rond tien uur in bed. En ging keurig slapen.
Vrijdag stonden we in dubio. Wel of niet baarde crèche? Je riep de hele tijd oma sien! Oma sien! Nee pelen! (niet spelen, niet Naar de crèche dus). Maar al die saaie gesprekken die vandaag gevoerd moeten worden. Dat leek ons niets voor jou. Dus we brachten je toch maar. Zonder dat je gegeten had, want je had totaal geen eetlust. We dachten misschien door je kiezen, want mama had gezien dat je twee kiezen door had. Maar om 11 uur werd mama gebeld door de crèche. Kyran was ziek. Hij had overgegeven en had 38,4. Je lag te slapen en ze zouden kijken hoe het met je was als je wakker werd. We zaten uitgerekend nu dus ruim 5 kwartier bij je vandaan en het is het weekend van de TT wat betekent dat het super druk was op de weg. Dat was s ochtends als.
Opa en oma zouden dit weekend komen om op je te passen, omdat mama en papa s avonds de liggingsecho hadden en de bevalling zouden bespreken. Zij zijn toen halsoverkop naar Assen gereden om je op te halen, want toen je wakker werd bleek je 39,2 te hebben. Papa mama en oma moesten namelijk een keuze maken voor de begraafplaats. Want die mooie van gisteren bleek vol. We konden wel een oud graf 'kopen', à 20.000 euro, maar dat voelde niet goed. Dat betekende wel dat we op zoek moesten naar een andere begraafplaats en die twee andere die we donderdag hadden gezien voelden ook niet goed. Dus moesten we nog op zoek naar een andere. Dat moest echt besloten worden, om alles op tijd klaar te hebben voor de begrafenis. Die overigens volgende week donderdag is.
Mama vond het zo vervelend. Dat ze zo ver weg zat bij je. Dat jij ziek was. Maar dat ze ook de begraafplaats moest regelen (wat overigens helemaal gelukt is). Gelukkig stonden opa en oma klaar en hebben zij je opgehaald. Ook dat liet jij je gewoon gebeuren.
Toen ook wij thuis kwamen begon je heel zielig te huilen. Het was je allemaal te veel. En toen begon je weer over te geven. Je voelde je zo ellendig. Ik gaf je een zetpilletje en daarna was het klaar. Je wilde chips eten en een potje en rende door het huis. Je zat te kletsen, te zingen en gek te doen.
Papa en mama vlogen weer door naar de verloskundige. De babyats. Zoals Kyran zegt. We hebben de bevalling heel fijn besproken. Ook de nare bevalling van Kyran. Lotte heeft alles zo goed in haar hoofd. Ze is zo professioneel en zo menselijk. Dat hebben papa en mama nu echt nodig. Mama zei al tegen haar, je bent vast op vakantie als wij gaan bevallen. Maar nee. Ze ging niet op vakantie. Helemaal niet? Nee. Het hele jaar niet? Nee. Ze had te veel passie voor haar werk en haar praktijk. Zelfs weekendjes weg deed ze met moeite. Nou respect hoor!
We hebben heel goed doorgenomen wat nu niet meer fout mag gaan. Ik mag sowieso niet zo lang met gescheurde vliezen blijven lopen als jij niet in gedaald bent. Zoals dat bij Kyran was gegaan, dat had nooit gemogen. Dat is buiten alle protocollen om gegaan en ze snapt niet wat daar toen is gebeurd. Dat was heeeel gevaarlijk. Ook wilde mama de baarkruk gebruiken, maar met oog op mijn bijna totaal ruptuur van de vorige keer raadde ze dat af omdat het dan zo snel kan gaan dat je weer scheurt. Ze snakte dat we dat willen om nu wel het indalen en het uitdrijven te bevorderen. Maar dan kunnen we dat met andere houdingen ook doen. Ze vond het prima als we toch de baarkruk wilden gebruiken, maar ze wilde ons deze informatie in ieder geval mee geven. Echt zo'n goed gevoel. Ze zou ons echt niet raar aankijken als we dan toch eigenwijs zouden doen. Maar ik ga af op haar kunde. Dat voelt nu goed.
We bespraken ook dat we een hele nare ervaring hebben gehad in het ziekenhuis. Dat ook daar veel fout ging. Van wat ze ons toen vroeg sloegen we rechtachterover: stel we moeten naar het ziekenhuis, en stel er is dan genoeg tijd, willen jullie dan door verwezen worden naar een ander ziekenhuis? Wat?! Kan dat dan? Ja hoor, dat kan prima. Daar zijn we vrij in. Tenzij het spoed is dan zullen we naar het dichtsbijzijnde moeten gaan, maar anders.. En dat is echt een hele grote opluchting voor ons. Dan gaan we naar Groningen toe.
Tot slot nog bloeddruk meten. En ondanks alle stress was die keurig. Uit de echo bleek dat je niet ingedaald bent. We moeten dus thuis gaan liggen en gelijk haar bellen als mijn vliezen breken. Dan zien we wel weer verder. We zagen nog een heerlijk bol toetje. Je heb het goed mannetje! Je doet het geweldig!
Daarna hebben we snel wat boodschappen gedaan, want die weekboodschappen hadden we dus nooit meer kunnen halen en de kasten zijn nu aardig leeg. Ook maar wat Chinees mee genomen, want we moesten nog steeds eten.
Thuis had jij Kyran nog heerlijk gespeeld en was je zo lief met opa en oma. Uiteindelijk ging je weer laat slapen. Om 21 uur. Maar zonder protest en zonder gemopper.
Toen mama s avonds in bed lag had ze even het idee beenweeen te krijgen. Maar ze viel in slaap en behalve dat m'n benen nu doodmoe zijn is er vannacht niets gebeurd.
Wat een kanjers heeft mama toch! En jij R, hoort er echt al helemaal bij. Het is wachten tot je komt. Ook op de rouwkaart sta jij al genoemd. Voor een ander misschien raar. Jij en Kyran hebben opa nooit echt echt gekend. Maar aan zijn sterfbed stond ik niet alleen. Jij was daar ook. Rustig in mijn buik. We hebben nog niet je naam gegeven, dat hoort bij jouw geboorte. Maar op de kaart staat wel: 'Kyran en zijn aanstaande broertje'. En wat zijn wij trots.
Vandaag weer een regeldag en komt je oom eindelijk in Nederland aan. Mama zal hem gaan halen van Schiphol en dan zie jij Kyran hem morgen weer.
Een hele rare en bewogen week. Leven en dood ligt zo dicht bij elkaar.
En hoe verdrietig het soms is, we maken er samen wat moois van.
Ik hou van jullie. Ontzettend veel. En ben blij met alles wat ik heb! Jullie.
Heel veel liefs,
Van mama
Vrijdag stonden we in dubio. Wel of niet baarde crèche? Je riep de hele tijd oma sien! Oma sien! Nee pelen! (niet spelen, niet Naar de crèche dus). Maar al die saaie gesprekken die vandaag gevoerd moeten worden. Dat leek ons niets voor jou. Dus we brachten je toch maar. Zonder dat je gegeten had, want je had totaal geen eetlust. We dachten misschien door je kiezen, want mama had gezien dat je twee kiezen door had. Maar om 11 uur werd mama gebeld door de crèche. Kyran was ziek. Hij had overgegeven en had 38,4. Je lag te slapen en ze zouden kijken hoe het met je was als je wakker werd. We zaten uitgerekend nu dus ruim 5 kwartier bij je vandaan en het is het weekend van de TT wat betekent dat het super druk was op de weg. Dat was s ochtends als.
Opa en oma zouden dit weekend komen om op je te passen, omdat mama en papa s avonds de liggingsecho hadden en de bevalling zouden bespreken. Zij zijn toen halsoverkop naar Assen gereden om je op te halen, want toen je wakker werd bleek je 39,2 te hebben. Papa mama en oma moesten namelijk een keuze maken voor de begraafplaats. Want die mooie van gisteren bleek vol. We konden wel een oud graf 'kopen', à 20.000 euro, maar dat voelde niet goed. Dat betekende wel dat we op zoek moesten naar een andere begraafplaats en die twee andere die we donderdag hadden gezien voelden ook niet goed. Dus moesten we nog op zoek naar een andere. Dat moest echt besloten worden, om alles op tijd klaar te hebben voor de begrafenis. Die overigens volgende week donderdag is.
Mama vond het zo vervelend. Dat ze zo ver weg zat bij je. Dat jij ziek was. Maar dat ze ook de begraafplaats moest regelen (wat overigens helemaal gelukt is). Gelukkig stonden opa en oma klaar en hebben zij je opgehaald. Ook dat liet jij je gewoon gebeuren.
Toen ook wij thuis kwamen begon je heel zielig te huilen. Het was je allemaal te veel. En toen begon je weer over te geven. Je voelde je zo ellendig. Ik gaf je een zetpilletje en daarna was het klaar. Je wilde chips eten en een potje en rende door het huis. Je zat te kletsen, te zingen en gek te doen.
Papa en mama vlogen weer door naar de verloskundige. De babyats. Zoals Kyran zegt. We hebben de bevalling heel fijn besproken. Ook de nare bevalling van Kyran. Lotte heeft alles zo goed in haar hoofd. Ze is zo professioneel en zo menselijk. Dat hebben papa en mama nu echt nodig. Mama zei al tegen haar, je bent vast op vakantie als wij gaan bevallen. Maar nee. Ze ging niet op vakantie. Helemaal niet? Nee. Het hele jaar niet? Nee. Ze had te veel passie voor haar werk en haar praktijk. Zelfs weekendjes weg deed ze met moeite. Nou respect hoor!
We hebben heel goed doorgenomen wat nu niet meer fout mag gaan. Ik mag sowieso niet zo lang met gescheurde vliezen blijven lopen als jij niet in gedaald bent. Zoals dat bij Kyran was gegaan, dat had nooit gemogen. Dat is buiten alle protocollen om gegaan en ze snapt niet wat daar toen is gebeurd. Dat was heeeel gevaarlijk. Ook wilde mama de baarkruk gebruiken, maar met oog op mijn bijna totaal ruptuur van de vorige keer raadde ze dat af omdat het dan zo snel kan gaan dat je weer scheurt. Ze snakte dat we dat willen om nu wel het indalen en het uitdrijven te bevorderen. Maar dan kunnen we dat met andere houdingen ook doen. Ze vond het prima als we toch de baarkruk wilden gebruiken, maar ze wilde ons deze informatie in ieder geval mee geven. Echt zo'n goed gevoel. Ze zou ons echt niet raar aankijken als we dan toch eigenwijs zouden doen. Maar ik ga af op haar kunde. Dat voelt nu goed.
We bespraken ook dat we een hele nare ervaring hebben gehad in het ziekenhuis. Dat ook daar veel fout ging. Van wat ze ons toen vroeg sloegen we rechtachterover: stel we moeten naar het ziekenhuis, en stel er is dan genoeg tijd, willen jullie dan door verwezen worden naar een ander ziekenhuis? Wat?! Kan dat dan? Ja hoor, dat kan prima. Daar zijn we vrij in. Tenzij het spoed is dan zullen we naar het dichtsbijzijnde moeten gaan, maar anders.. En dat is echt een hele grote opluchting voor ons. Dan gaan we naar Groningen toe.
Tot slot nog bloeddruk meten. En ondanks alle stress was die keurig. Uit de echo bleek dat je niet ingedaald bent. We moeten dus thuis gaan liggen en gelijk haar bellen als mijn vliezen breken. Dan zien we wel weer verder. We zagen nog een heerlijk bol toetje. Je heb het goed mannetje! Je doet het geweldig!
Daarna hebben we snel wat boodschappen gedaan, want die weekboodschappen hadden we dus nooit meer kunnen halen en de kasten zijn nu aardig leeg. Ook maar wat Chinees mee genomen, want we moesten nog steeds eten.
Thuis had jij Kyran nog heerlijk gespeeld en was je zo lief met opa en oma. Uiteindelijk ging je weer laat slapen. Om 21 uur. Maar zonder protest en zonder gemopper.
Toen mama s avonds in bed lag had ze even het idee beenweeen te krijgen. Maar ze viel in slaap en behalve dat m'n benen nu doodmoe zijn is er vannacht niets gebeurd.
Wat een kanjers heeft mama toch! En jij R, hoort er echt al helemaal bij. Het is wachten tot je komt. Ook op de rouwkaart sta jij al genoemd. Voor een ander misschien raar. Jij en Kyran hebben opa nooit echt echt gekend. Maar aan zijn sterfbed stond ik niet alleen. Jij was daar ook. Rustig in mijn buik. We hebben nog niet je naam gegeven, dat hoort bij jouw geboorte. Maar op de kaart staat wel: 'Kyran en zijn aanstaande broertje'. En wat zijn wij trots.
Vandaag weer een regeldag en komt je oom eindelijk in Nederland aan. Mama zal hem gaan halen van Schiphol en dan zie jij Kyran hem morgen weer.
Een hele rare en bewogen week. Leven en dood ligt zo dicht bij elkaar.
En hoe verdrietig het soms is, we maken er samen wat moois van.
Ik hou van jullie. Ontzettend veel. En ben blij met alles wat ik heb! Jullie.
Heel veel liefs,
Van mama
reacties (0)