20 maanden

Hoi Lieverd van Mama,

Vandaag is het vrijdag de dertiende. Je geboortedag. 20 maanden geleden kwam je ook op een vrijdag de dertiende kijken.

Bij het schrijven van deze blog heb ik eerst maar eens de blog van vorige maand er bij gepakt. Om twee redenen, ik vroeg me af of er heel veel veranderd is ten op zichte van de vorige blog, maar ook omdat ik wel een beetje moe ben en misschien dingen vergeet op te schrijven.

In de vorige blog schreef ik al dat je ontzettend boos kon zijn, dat je hunkerde naar duidelijkheid en de peuterpubertijd begonnen leek. Nou kan ik wel zeggen dat het met het boos zijn een stuk beter gaat, dat je genoeg duidelijkheid krijgt op moment en daardoor een stukje rust bij je is weder gekeerd. Helaas kan ik nog niet zeggen dat die peuterpubertijdfase waarvan het leek dat jij er in zat voorbij is, want volgens mij zitten we er nog midden in!

Zoals ik al zei ben je op moment stukken minder boos. In tegen deel, je bent vrolijk, ontdekt nieuwe dingen, praat volop, wat nu ontzettend hard gaat, zingt liedjes op jouw manier mee, bent gek op buitenspelen en kan heel goed helpen en opdrachtjes uit voeren. Je bent wel ontzettend aan het kijken waar de grenzen liggen. En volgens mij nog niet eens zoeken naar wat die grens nou precies is, maar meer ons uittesten. 'Weet je wel dat dit wat ik nu doe niet mag? En weet je wel dat je er iets van moet zeggen?'. Zo sta je me ook echt aan te kijken als ik je corrigeer of je waarschuw. Je loopt dan bij me vandaan, zo van dan hoef ik het niet te doen. Maar ik zie al aan je houding dat je op spanning staat, want je weet dat we het er niet bij laten zitten. Boefje ;-) Als ik dan begin met tellen laat je je giechelend op de grond vallen en bij drie lig je helemaal in een deuk. Als ik je vervolgens kom halen dan kom je wel braaf mee en ruim je alsnog je speelgoed op wat je hebt laten vallen, of raap je de onderzetters bij elkaar die je door de woonkamer heen hebt gefrisbeet.
Je zegt ook overal nee op. We gaan nu eten. Nee. Kom je wat drinken? Nee. Heb je zin in een koekje? Nee. Wil je puzzelen? Nee. Toen papa van de week tegen je zei dat iets niet mocht, toen zei je iets anders... Dat mag niet Kyran. Jawel! Ooo! Je bent echt een kleine deugniet.

Helaas heb je wel ontzettende verlatingsangst op het moment. Je bent vooral bang dat mama je in de steek laat. Niemand anders kan goed doen. Ik mag niet weg gaan. Of uit het zicht zijn. Dan raak je volledig in paniek. Als ik in de keuken ben en jij bent lekker aan het spelen, dan kan je opeens schrikken en om mama beginnen te roepen. Ik hoor aan je stemmetje dat je helemaal in paniek bent. Mama? Mama? Ook op de creche gaat het weg brengen nu erg lastig. Je gilt het uit, doet er alles aan om uit de handen van de leidster te komen en achter me aan te vliegen. Ik weet ook niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan. Ik wil het afscheid niet lastiger voor je maken, want ik moet gewoon op een gegeven moment weg. Dus ik probeer het moment van afscheid maar zo kort mogelijk te laten duren. Maar dat maakt voor jou de overgang misschien alleen maar groter. Ik probeer het je wel goed uit te leggen en voor te bereiden. Al in de auto op weg naar de creche, bij het uit doen van je jas, maar toch blijft het moeilijk.
Het feit dat ik je niet alleen mag laten levert ook problemen op bij het slapen. Kort na het schrijven van de vorige blog is het begonnen, een week of 3-4 geleden. Voorheen kon ik je gewoon in bed leggen, jammerde je misschien heel even, maar was je ook zo vertrokken. Een hele goede slaper was je! Misschien wel vroeg wakker, maar als je niet ziek bent slaap je altijd door. Aan het einde van de dag was je echt wel gesloopt, vaak tegen kwart over zes al, dan probeerden we het nog wel te rekken, maar voor zevenen lag je echt wel te slapen. Nu heb je erg veel moeite met in slaap komen. En lijk je energie voor tien te hebben. De klok is al voorbij zeven uur en je huppelt nog vol energie rond. Wanneer je door hebt dat het bedtijd is en we naar boven gaan probeer jij op allerlei mogelijke manieren tijd te rekken. Door rond te rennen, boekjes te gaan lezen, te kronkelen en te draaien zodat we je luier wel tien keer opnieuw vast moeten doen. Bij het tandenpoetsen klem je fijn je kaken op elkaar en kiep je het drinkbekertje met water niet om in de wasbak, maar net over mama heen. Per ongeluk natuurlijk ;-) Als dan het bed inzicht komt begin je al te huilen. De eerste avonden was het echt gillen en krijsen als we dan weg gingen. We begrepen er niets van. Stond je naast je bed. Op de deur te bonken. Op een gegeven moment dachten we dat je ons aan het uitproberen was en hebben we je even op je kamertje gelaten. Je moet immers ook weten dat het geen spelletje meer is en dat het bedtijd is. Maar tot onze grote schrik begon jij te kokhalzen en toen ik bij je kwam zat je hele slaapzak onder het eten. Je had alles er weer uit gegooid. Ik heb je verschoont en tegen me aangehouden en al schokkend en bevend viel je binnen enkele tellen in slaap.
Maar ook 's nachts begon je met spoken. Je werd vroeger en vroeger wakker. Zes uur werd half zes, kwart over vijf, kwart voor vier, drie uur, half een. En met geen mogelijkheid kregen we je rustig en weer in bed. Op een gegeven moment vroeg ik je of je bij ons in bed wilde. Normaal wil je dat nooit, zelfs niet als je ziek bent en eigenlijk wil mama dat ook voorkomen, bang dat we het weer af moeten leren. Maar na nachten met een paar uur slaap wist ik het ook niet meer. En ja hoor, dat wilde je wel. Je nestelde je op mijn kussen, dicht tegen mij aan en je sliep.
Toen ik weer eens s ochtendsvroeg weer eens op je kamertje zat omdat je niet wilde slapen, viel me op dat je bedje misschien een wat gekke plek in je kamer had. Vanuit de hal beneden trekt (koude) lucht zo door het trapgat omhoog, onder je deur door die recht tegenover de trap zit. In het verlengde van de deur staat je bed. Ik heb ooit eens een boek bij oma gelezen over Feng Shui en ben voor de gekkigheid eens gaan googlen. Een van de basis beginselen is dat je bed niet in het verlengde moet staan van de deur, omdat je dan vol in energiebanen ligt, en dat je vanuit je bed altijd de deur moet kunnen zien. Maar met je hoofd naar de deur kon je dat niet.
Dus samen hebben we je bed naar de andere muur gedraaid. Zo kan je je kamer overzien, de deur zien en lig je niet meer in de baan van de deur. Ook hebben we je nachtlampje aangedaan en slaap je nu op een kussen. Het lijkt iets te helpen. Je bent iets rustiger met inslapen, komt je bed niet meer in volle paniek uit, maar het is nog wel de bedoeling dat ik blijf wachten tot je slaapt. Eerst zat ik naast je en zocht je mijn hand, nu kan ik al op de stoel zitten iets verder weg van je bed. Vaak duurt het wel een uur voor je slaapt. De avonden van mama zijn erg kort en ik heb weinig ruimte voor ontspanning, maar dat heb ik allemaal voor je over schat.
Ook 's nachts slaap je wat beter. Het wil nog niet zeggen dat je niet meer wakker wordt en als je merkt dat ik er dan niet ben dan ben je weer compleet in paniek. Dus ik zit zodra ik je hoor rechtop in bed, vlieg naar je toe, en als je me dan ziet slaap je ook met een paar minuten, soms een half uur, weer. Vannacht ging papa er uit omdat ik al zoveel avonden bij/met je heb gezeten. Maar van zijn verschijning raakte je alleen nog maar meer in paniek. Ik heb je over gepakt, heb je wat water gedronken uit je bekertje en heb ik je weer in bed gelegd. Je sliep zo.
Het is echt slopend, en heb op moment geen rust of ontspanning en weinig slaap, en zeker met een broertje wat in mijn buik gewoon steeds door blijft groeien is het een lastige opgave, maar gek genoeg doe je als mama dat gewoon. Als je dit nu even nodig hebt, dan doen we dat gewoon schat. Het is een fase en ik weet dat dit vanzelf wel weer over gaat. Dat is altijd zo gebleken. Ik kan me wel heel druk maken en dingen proberen te forceren. Omdat ik bang ben je dan weer van alles af te moeten leren. Maar dat regel je zelf (tot nu toe) allemaal keurig. Zo wilde je ook een tijd niet op de kinderstoel zitten en daar kruip je nu ook gerust zelf op.

Ondanks dat het slapen op dit moment echt zachtgezegd drama is, en papa en mama allebei ontzettend moe zijn, vind ik dit ook wel een heerlijke leeftijd. Zeker nu dat boze wat weg is bij je. Daar kan ik erg slecht tegen. Er is niets lekkerder dan jou observeren en zien hoe je hersentjes rond draaien en hoe je steeds meer deel gaat nemen aan het gezin en de buitenwereld. Als je knoeit ga je nu zelf een doekje halen om het schoon te maken, daar hoef ik niets over te zeggen. En je bent dan echt heel precies. Je laat geen druppel liggen. Sterker nog. Je poetst gelijk je eigen toet ook even, en je haar en de kruimels die iets verder weg op de grond liggen. Je bent daar heel serieus mee bezig. Ook heb je steeds meer interactie met andere mensen. Je groet anderen op straat bijvoorbeeld. Of onze buurvrouw, die een speciaal plekje heeft in je hart. Als we de oprit al oprijden en je ziet haar auto staan roep je al Bouwouw! Of als je haar in de tuin hoort. Of als je haar ziet lopen. Ze heeft een rode auto en toen we gisteren in het centrum waren en je een rode auto zag staan riep je ook al gelijk Bouwouw!!

Je speelt op het moment heel graag met auto's, terwijl je daar eerst geen interesse voor leek te hebben. Maar ook kleuren vind je leuk. Maar het liefste ga je met papa tietsen. Fietsen. En niet bij papa voorop de fiets. Nee jij op je driewieler en papa duwen. Je zet je voeten al op de trappers en maakt voorzichtige omwentelingen. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor je zelf kan fietsen.

Qua woordjes kan je ook al heel veel. Ik kan het allemaal niet bij houden. Maar hierbij een paar bijzondere: Mmm-ma (oma), bouwwouw (buurvrouw), mama meej (mama moet mee komen), amp (lamp), aan (muziek moet aan), tasj (tas), keesssj (Cees = papa), bussj (bus), uiwl (uil), autoo (auto), mjauw (poes), tuig (vliegtuig), sap (drinken), op (op = je wilt nog meer), hai, hallow. En nog vele meer. Ik merk dat je lange zinnen na doet, waarvan het vooral gebrabbel is, maar de klanken en intonaties wel goed zijn, praat je moeilijke woordjes na (bijvoorbeeld: Mama moest naar de tandarts (atsj)) en zing je liedjes mee. Maar wanneer we je woordjes voorzeggen in de hoop dat je ons na doet, zeg je snel 'ja'. Piraat, en mama wijst naar een piraat. 'Ja' zeg jij dan. Zo van, dat klopt. Haha.
Daarnaast begrijp je veel meer dan je al zegt op moment. Zoekboekjes zijn helemaal favoriet. Je zoekt alles op. Zelfs woorden waarvan ik niet wist dat je ze kende kan je dan aanwijzen.

Ondertussen is het al weer een ellelange blog geworden, ze worden met de maand langer.
Vandaag is ons laatste wekdagje en daarna gaan we heerlijk op vakantie. We gaan voor het eerst vliegen met jou. Ik ben ontzettend benieuwd hoe je het vindt. Maar ik hoop vooral dat we erg genieten van elkaars aanwezigheid en dat we alledrie flink bij kunnen tanken.

Ik hou zo ontiegelijk veel van je schat.

xxx van altijd jouw mama (wees daar nou eens niet bang voor joh!)