24 weken zwanger

Hoi lieverd, hierbij nog even een krabbeltje aan het schatje in mijn buik.

Afgelopen woensdag passeerden we al weer de 24 weken en had ik een controle bij de verloskundige. Eigenlijk stond die voor volgende week gepland, maar omdat ik mijn vrije dag heb moeten verschuiven, moesten we ook de afspraak verzetten.

Bij de laatste twee controles bleek mijn bloeddruk erg laag en sinds de laatste controle voelde ik mij alleen maar slechter. Ik nam aan dat mijn bloeddruk nog verder gezakt was, waardoor ik veel meer last heb van zwarte vlekken, hoofdpijn, duizeligheid en vermoeidheid. Ik heb er zelfs een keer extra over gebeld om te horen wat ik nog meer kon doen, want zout eten hielp echt niets. Maar toen de verloskundige mijn bloeddruk ging meten, bleek dat hij keurig was. De onderdruk was 82. Maar waar komen die klachten dan vandaan?
Ze vroeg bij binnenkomst al gelijk of het beter ging sinds vorige week dat ik belde. Nee, eigenlijk niet. En lukt het om rustiger aan te doen? Nee eigenlijk ook niet..

Toen hebben we maar even een wat serieuzer gesprek gevoerd. Ze vreest echt voor mijn gezondheid, die van jou, maar zeker ook voor de bevalling en het herstel er na als ik niet meer rust ga pakken. Ze is erg bang dat ik oververmoeid raak en weer richting een postnatale depressie ga, waardoor alles onnodig moeilijk en zwaar wordt. Voor de zekerheid heb ik nog mijn ijzer laten controleren (wat ook goed bleek (7,8 meen ik)), dus nu moet ik echt goed gaan nadenken over hoe nu verder. We moeten echt serieus een stapje, of meer, terug gaan doen. Samen met papa 's avonds een goed gesprek gehad en een oplossing verzonnen. Nu dit nog op het werk aankaarten. Want wat ben ik daar slecht in. Ik ben ook zo streng voor mijzelf. Iedereen kan toch werken, mama zijn en het huishouden doen? Dus waarom ik niet? Zo heel druk was het afgelopen week nou ook weer niet op het werk. Het is toch raar dat je zulke fysieke klachten hebt, zonder aanwijsbare reden? Daarbij komt ook dat ik me wel eens oververmoeid heb gevoeld, maar daar lagen altijd psychische oorzaken aan ten grondslag. Nu is het fysiek en kan ik dat moeilijk accepteren. Mijn lijf laat mij nu ook al in de steek.

Jij bleek verder weer ontzettend goed gegroeid! In twee weken tijd zat mijn baarmoeder al weer een stuk hoger. Dat zou ook wel eens energie kunnen vreten. Ik ben in de gehele zwangerschap nog maar een kilo of 1,5-2 aangekomen. Ik dacht eerst door het spugen. Maar nu ik een week of 6 niet meer hoef over te geven is er nog maar 500 gram bij of zo. 

De verloskundig kan je ook heel goed voelen, je draait en beweegt. Ik voel je ook al weken erg goed. Papa voelt je ook al een aantal weken en je kan je gedraai zelfs al aan de buitenkant zien. Ook klopte je hartje hartstikke keurig. Dus het zit wel snor daar binnen. Eerlijk gezegd heb ik daar ook wel de volste vertrouwen in. En dat maakt me soms wel eens dat ik me schuldig voel. Net of ik me om jou niet druk hoef te maken, jij redt je wel.Het is echt heel gek, bij Kyran maakte ik mij constant zorgen. Ik had zo'n gevoel dat het niet goed zat. Het zou ook een keizersnede worden naar mijn idee (had het achteraf ook moeten zijn, maar goed). Maar jij zit daar goed. Pakt wat je nodig hebt en zit je tijd wel uit. Jij weet dat het belangrijk is daar te zitten. Ik vraag me dan ook wel af of je vroeger of later dan de uitgerekende datum komt. In theorie zou ook jij op vrijdag de 13e geboren kunnen worden, net als je broer. Kyran bleef geen dag langer zitten dan nodig (precies 40 weken). Maar ergens denk ik niet dat jij zo'n datum uit kiest. We zullen zien.

Kyran bewoog ook heel anders dan jij, vocht om vrijheid. Jij zit daar heerlijk te kabbelen. Gewoon. Als een gezond en actief beekje. Klinkt een beetje zweverig, maar ik heb echt zo'n gevoel dat jij de weldoordachte, serieuse van de twee bent. En Kyran de drukke vechter. Jij bent de wijze samurai, hij de strijdende ninja. Of zo. Jullie vullen elkaar keurig aan en redden je wel, op jullie eigen manier. Ik ben erg benieuwd of dit allemaal klopt. We zullen het zien. We wachten nog een tijdje af. Goed?

Aan je kamertje wordt in ieder geval hard gewerkt. Het is bijna klaar, nog wat aan de aankleding doen en flink opruimen. Want alles wordt momenteel daar gestalt. Van schone was, tot klusspullen en gereedschap.

Je naam gebruiken we ook al volop en elke keer krijg ik weer een kriebel in mijn buik als ik aan je naam denk. Perfect is 'ie! Ik ga me binnenkort nog wel verspreken, denk ik. We gebruiken je naam al zo actief, je bent al zo'n deel van ons gezin, dat het net is of je er al bent. Maar  dan zonder het kabaal ;-)
Kyran probeert je naam ook al uit te spreken en maakte er van de week Nonie van. De vraag is of dat een beetje in de buurt komt.. (Hij noemt zichzelf Tita..) Maar goed, je bent al volop in gebruik! Ik heb ook het vermoeden dat je reageert wanneer je merkt dat Tita in de buurt is. Als hij roept, lacht, huilt of praat voel ik je bewegen. Maar ook als hij tegen ons aanhangt nu het met slapen wat minder gaat.
Ik hoop echt dat jullie de dikste maatjes worden en veel steun aan elkaar zullen hebben. Jullie zijn mama's grote lieverds!

Heel veel liefs en kusjes van mama