19 maanden

Kleine Dalton (die stiekem al aardig groot wordt),

Voor mijn gevoel schreef ik je vorige blog, over dat je 1,5, werd gisteren. Maar als ik naar de datum kijk, zie ik dat het toch al weer wat langer geleden is. Ik moet ook even goed nadenken wat er afgelopen maand allemaal gebeurd is..

Je leek vooral erg duidelijk te willen maken dat je richting de 2 gaat. Ik ben twee en ik zeg nee. En ik kan heeeeel boos worden. Als iets niet lukte zoals jij het wilde: boooos! Als je iets niet mocht: boooos! Als jij de ene kant op wilde en ik de andere: boooos!!! Op een gegeven moment leek je gewoon te denken: o jij wilt dit, nou dan wil ik expres dat, dan kan ik weer booooos worden. Met mama haar buik die al wat ronder wordt, is dat niet altijd even makkelijk. Wanneer je een driftig jongetje achterin een driedeurs auto in de autostoel probeert te krijgen bijvoorbeeld. Of wanneer ik boodschappen wil gaan doen, en jij niet. Of eigenlijk moet ik zeggen; als jij tikkertje wil spelen met andere kinderen in de supermarkt en ik vind dat je met mij mee moet komen. Nou dan moet ik op een gegeven moment dus een worstelende dreumes over mijn schouder gooien! Dan wordt het vooral fysiek toch al best zwaar.

Maar het boos zijn lijkt wel weer een reden te hebben. Je lijkt veel behoefte te hebben aan duidelijkheid. Wat mag nu wel en wat mag nu niet? Wat doen we wel en wat doen we niet? Mag ik dit? Maar mag ik dit ook? Aan de ene kant hoort dat vast bij de leeftijd, maar aan de andere kant is dat ook iets waarbij een beetje naar papa en mama gewezen moeten worden. Misschien zijn we soms niet helemaal duidelijk naar je. Zo kwam je ook opeens je bedje uit terwijl het tijd was voor je middagdutje. Je viel om van de slaap. Maar toen papa en mama eenmaal op de bank zaten, hoorden we een hoop gebonk. En nog eens. Toen realiseerden we ons dat het van boven kwam. Eenmaal boven bleek je een heerlijke luier gemaakt te hebben. Tja, dat slaapt ook niet lekker. We besloten je nog even mee naar beneden te nemen, en het bedritueeltje over een half uur weer te herhalen. We legden je duidelijk uit dat het niet de bedoeling is dat je zelf uit je bedje komt. Ja, zei je. Maar heel voorzichtig kroop je er toch weer uit. Je had niet verwacht dat papa nog achter de deur stond te wachten en binnen kwam toen jij met je slaapzak in je kamer trippelde. Je schrok je wezeloos! En begon hard te huilen. Papa heeft je nog tien keer opnieuw in je bedje gelegd, zonder wat te zeggen, tot je heerlijk 3 uur (!) ging slapen. De dag er na hoefden we dat nog maar 1 keer te doen. En nu blijf je weer keurig liggen.

Nu we wat meer het structuur terug brengen, wat duidelijker aangeven wat wel en niet mag, lijkt het beter te gaan. Het helpt heel goed als we tellen. We vragen je eerst iets, zodat je de mogelijkheid hebt om iets wel te doen, of iets te laten, als wij dat van je vragen. We weten dat je de opdrachtjes prima begrijpt, maar soms lijk je oost indisch doof. Na twee keer geven we je aan dat we gaan tellen en het daarna met jou samen zullen doen. Helemaal niet boos hoor. Niet zo van: EN ALS JE NU NIET KOMT! IK TEL TOT 3. 1 2... Nee gewoon heel rustig, zodat je weet dat er een einde komt aan wat je aan het doen bent. Dus bijvoorbeeld als het tijd is om op te ruimen, dan vragen we eerst of je komt helpen, doe je dit niet, dan geven we aan dat we gaan tellen en het daarna samen zullen gaan doen. We tellen even tot drie, en nemen je dan aan je handje mee naar het duplo wat overal ligt. Je steekt negen van de tien keer al zelf je handje uit als ik aan kom lopen. Vervolgens wordt er zonder drama samen opgeruimd. Zo hebben we ook de oplossing gevonden voor het douchen. Je vindt het vreselijk om er onder uit te moeten. Als we aangeven dat we tot 10 tellen en we er daarna onder uit gaan, vloeien er geen tranen meer! Een klein beetje klok kijken op z'n dreumes!

Naast dat het voor mij en papa soms best zwaar is, lijkt het jou ook niet makkelijk te vallen. Je bent toch ook wel erg aanhankelijk op het moment. Wanneer je een woedebui hebt, kom je die wel bij mama uitrazen. Het geeft niet lieverd, boos zijn is ook een emotie waar je mee om moet leren gaan. Kom maar bij mama lekker boos zijn. Je mag alles zijn bij mama. Want weet je, dat is het mooie van mama's, die houden toch ALTIJD van je. Schuldbewust kom je regelmatig je knuffie bij me brengen.
En al met al lijkt het al weer een tikkie beter te gaan. Zou je dan deze heerlijke sprong door zijn?
Je spraak lijkt opeens wel weer een stuk beter. Ondanks dat het vaak nog niet verstaanbaar is, merk ik dat jij volzinnen probeert na te zeggen. Het zijn vaak nog klanken en intonaties. Maar zo kan je bijvoorbeeld al wel vragen waar iets is. Papa, naa-naa-naa-nouuw? Papa waar-ben-je-nou?? En dat zeg je echt met zo'n lief schattig stemmetje!

Het eten blijft een beetje zo zo. Op de creche schijn je prima alle maaltijden mee te eten, fruit, brood, zoet of hartig beleg. Het maakt je allemaal niets uit. Nou thuis heb je een duidelijke voorkeur. Je houdt niet van kaas, en ook niet van worst. Boterhammen met to-to-ta-te-ta (cho-co-la-de-pas-ta) wil jij! Fruit hoeft ook niet voor je. Zonde van je tijd. Soms wil je het wel na je middagslaapje. Ach dan happen we dan een banaantje weg. En koekjes, je bent gek op koekjes. Als mama vraagt of we samen wat zullen drinken, kom jij al met de bus jodekoeken aanzetten. Rozijntjes of gedroogt fruit vindt je gelukkig ook heerlijk. Warm eten blijft magertjes, maar goed. Ik zie dat je groeit, dus we maken ons niet zo druk. Aan de bende energie te zien die jij hebt, haal je wel ergens voedingsstoffen uit!

Tot slot ben je ook erg fan van de teetee (tv). Dat begint al bij het wakker worden, of als we uit de creche in de auto zitten. Teetee? Teetee? Vraag je dan. Bumba bumba! of: Tijte tijte! (nijntje). Kijke kijke zeg je dan.
Als je zo gek bent op je broertje als op de teetee, dan komt het helemaal goed! Je slaakte wel een kreet en sloeg je handjes in de lucht toen papa en mama je donderdagmorgen vertelden dat je een broertje krijgt. Je weet dat de deedie (baby) een eigen kamertje krijgt, en je bent totaal niet verbaast dat je ledikantje daar nu staat. Volgens mij vindt je het een heerlijke ruimte, want je wilt er dagelijks wel even kijken. De aankomende weken gaan we zowel jouw kamertje als die van je broertje verder opknappen, en ik durf te wedden dat je maar wat graag komt kijken, maar vooral komt helpen! Net zoals je maar al te graag wilde helpen met je peuterbedje in elkaar zetten en je ledikantje verhuizen.

Je bent een kanjer van een kereltje lieverd! Je bent zo bijzonder! Ik hou ontzettend veel van je!

xxx Mama