Het vermoeiendste van een kind hebben, vind ik niet de gebroken nachten, maar het huilen van je kleintje.
Dat gaat echt door merg en been... En zeker als je dan niets kan doen. Of niet weet wat je kan doen.
Is het geen gezeur en gekrijs bij het drinken, dan is het wel bij het in slaap vallen. Daar heeft hij zoveel moeite mee. Dat lukt hem gewoon niet zelf.
Ik moet hem constant in slaap wiegen. Kleine klopjes op zijn bips geven. Voorzichtig weg leggen. Is hij weer wakker. Begint weer te krijsen. En dan begint het weer van voren af aan. Soms wil die speen wel, soms wordt hij daar alleen maar boos van.
Hij moet hartstikke moe zijn, maar slapen? Ho maar! Huilen gaat al zo snel over in krijsen. En eigenlijk wil ik hem niet laten krijsen. Maar hem elke keer weer op pakken, zorgt er ook weer voor dat hij weer klaar wakker is. Ik vind het heel moeilijk om hem te laten huilen. Of eigenlijk krijsen. Maar ga het nu toch maar proberen. Als hij nog huilt als ik deze blog af heb, pak ik hem maar op...
En hoe moet dat als hij maandag naar de creche gaat? Ik ben echt de hele dag met hem in de weer. Hij slaapt overdag niet veel. Daar kunnen ze toch ook niet de hele dag met hem lopen sjouwen? Er zijn daar toch meer kinderen? Hoe doen ze dat dan?
De avonden en nachten zijn echter wel perfect. Hij slaapt van 18:30 tot 7:30 en dan maak ik hem nog een keer wakker om 23:00 uur. Daar heb ik dus niets over te klagen. Maar dat huilen is onderhand zo slopend, dat ik op zie tegen het werken over 1,5 week... Ik ben MOE!
Mijn blog is klaar, en hij huilt nog steeds, hoewel het wel steeds minder wordt. Ga hem nu maar op pakken... :(
reacties (0)