Torn...

Torn… between two kids, feeling like a fool… spending time equally with both of them is impossible to do… lalalalaaa…

Ik hou van mijn 2 kids onvoorwaardelijk. Zielsveel, ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als van hen. Je zal wel denken en je man dan? Ook van mijn man hou ik ontzettend veel, maar anders. Mijn liefde voor mijn kids neemt niks weg van de liefde voor mijn man. Ik denk dat ik het het beste kan vergelijken met die vlinders die je had (soms nog heb hoor) in het begin van je relatie. Die echte verliefdheidgevoelens. Dat gevoel dat je de wereld aan kunt. En toch hangt er een schaduwkant boven die onvoorwaardelijke liefde en die kant heet Peuterpuberteit… Wat een machteloos gevoel krijg ik wanneer mijn 2-jarige zoontje een driftbui heeft. Mijn gevoel sleurt mij tussen wisselende emoties van onmacht, hem willen troosten, hem negeren tot hem lekker in z’n sop laten gaarkoken. Ik weet dat negeren de beste keuze is, mits hij geen gevaar loopt. Maar af en toe… zou ik hem achter het behang willen plakken als ik dat had. Of hard weg willen lopen. Ik vraag me af of het minder zwaar zou zijn voor mij wanneer hij geen huilbaby zou zijn geweest. Die eerste 7 maanden van zijn jonge leventje waren zeer zwaar door zijn vele huilen. Na die 7 maanden kwam langzaam aan de rust. Gevolgd door een heerlijk jaar vol genieten. Natuurlijk had hij toen ook wel eens een buitje, maar niks vergeleken met nu. Los van die buien is hij een super lieve jongen die houdt van dansen, spelen, knuffelen, de hond “aaien”, tekenen, meehelpen met bakken, koken, opruimen, lekker babbelen, lachen, samen boekjes lezen, bouwen, zingen, tv kijken (Thomas de Trein, Dora, het Molletje) en buiten spelen. Ook houdt hij veel van zijn zusje, hij is echt in haar geïnteresseerd. Hij aait haar en geeft haar kusjes en zegt dan ‘Aahhh’. Heel lief om te zien. Maar hij kan ook jaloers worden als mama tijd met de kleine meid spendeert. Hij wordt dan baldadig en gaat juist extra testen hoever hij kan gaan. Ik merk dat vooral tijdens het voeden. Eigenlijk is dat de enige kwalitatieve tijd die ik met haar kan spenderen tenzij Florian in bed ligt. Hierdoor krijg ik een schuldgevoel tegenover haar. Zij is zo’n heerlijk, lief, rustig, tevreden vrolijk meisje dat je soms vergeet dat zij er ook nog is. Maar wanneer Florian dan weer baldadig wordt wanneer ik tijd met de kleine meid spendeer, voel ik mij schuldig tegenover hem. Ik ben blij dat ik nu even tijd heb (de kids slapen beiden even) om dit van mij af te schrijven. En zo is je tijd verdeeld tussen de kids en heb ik op dit moment niet tot nauwelijks tijd voor manlief, hond en als laatste mijzelf. En ik weet dat dit allemaal wel weer een keertje komt, maar het valt wel zwaar. Ik hou van harmonie en dat is er helaas niet altijd. Wanneer Florian overstuur is kan hij me toch een hoog aantal decibellen bereiken, niet te geloven. Soms denk ik wel eens jeetje je lijkt wel een gillend/schreeuwend meisje. Zijn geluid gaat door merg en been. En de kunst van dit alles is dan om zelf zo rustig mogelijk te blijven. In gedachten heb ik al van alles door het huis gegooid (om mijn frustraties/machteloosheid af te reageren), maar in werkelijkheid sta ik “kalm” mijn geduld bij elkaar te verzamelen. Nu komt er een Sheryl Crow liedje in mij op … “No one said it would be easy… but no one said it would be this hard…”. En daarmee heb ik denk ik alles gezegd.