Terug uit het ziekenhuis

Het begon allemaal op zaterdag 6 maart. De kraamverzorgster en ik vonden beiden dat Émilie er blauw/grauw uit zag. De kraamverzorgster belde voor de zekerheid de verloskundige. Zij kwam er vrijwel direct aan. Eenmaal bij ons aangekomen vond zij ook dat Émilie een donkere kleur had en dat haar hartslag erg traag was. De nacht ervoor vonden manlief en ik dat haar ademhaling heel snel was, alsof ze ook aan het puffen was. De verloskundige vertrouwde het niet en nam contact op met de kinderarts van het ziekenhuis. We konden meteen langskomen om haar na te laten kijken. Eenmaal daar werd ze onderzocht. Ze luisterden naar haar hart en longen en bekeken haar kleur. Ze konden gelukkig niks bijzonders ontdekken. Alles klonk goed en zag er goed uit volgens de arts. Haar kleur was daar normaal. We mochten weer naar huis. Tot dat afgelopen maandag (15 maart) de wijkverpleegster langskwam. Ze ging even mee naar boven kijken naar de kleine meid. Zij vond ook dat ze er blauw uitzag. Ze stelde voor om Émilie de volgende dag door de consultatiebureau arts na te laten kijken. Zo gezegd zo gedaan stonden wij de volgende dag bij het CB op de stoep. De arts luisterde naar haar hartje en zij zag Émilie ter plekke verkleuren. Dat vond ze toch wel raar. En wederom werd er contact gezocht met de kinderarts in het Ziekenhuis. We konden die avond om 19.00 uur terecht. De arts controleerde alles en zei dat zo op het oog ze eruit zag en klonk als een gezonde baby. Maar alle constateringen van diverse partijen over het blauw zien vond zij wel alarmerend en zij stelde voor om Émilie op te nemen zodat men haar kon observeren. Ik kreeg een logeerkamer aangeboden zodat ik toch nog dichtbij de kleine meid kon zijn en haar borstvoeding kon geven. Émilie kwam te liggen op de couveuseafdeling in een verwarmd bedje. Ze werd aan allerlei apparatuur gekoppeld d.m.v. elektroden die haar hartslag, zuurstofgehalte en ademhaling in de gaten hielden. Dat was wel even slikken om je kleine meid zo te zien liggen. Manlief ging ondertussen snel naar huis om spullen voor mij en de kleine meid op te halen. We dachten dat ze even een nachtje ter observatie moest blijven. (Helaas mochten we uiteindelijk vrijdag pas naar huis.) De eerste nacht en dag was observeren. Donderdag werd er uiteindelijk bloed geprikt. Daaruit bleek dat haar HB (aantal rode bloedcellen) gehalte hoog was en dat kon haar verkleuring wel eens verklaren. Het schijnt vrij normaal te zijn bij pasgeboren baby’s vaak verdwijnt dat weer binnen een paar dagen na de geboorte. Vrijdagochtend zou er overleg zijn tussen de artsen. Aan het einde van de ochtend kregen we te horen dat onze kleine meid inderdaad een hoog HB gehalte heeft en dat hierdoor de verkleuring optreedt. Haar bloed is stroperig en stroomt hierdoor minder snel door. Haar aandoening heet neonatale hyperviscosity. Gelukkig heeft zij het niet in een dergelijke mate waardoor er iets aan gedaan moet worden (het wegnemen van een x-hoeveelheid bloed en vervangen door een of andere vloeistof zodat het bloed dunner wordt). Deze verdikking van het bloed moet geleidelijk aan verdwijnen. En zo ook de verkleuringen. Van de kinderarts mochten wij zaterdag weer naar huis. Waarop ik aan haar vroeg, als alles verder goed is kunnen we dan vandaag niet naar huis? Ze gaf aan dat het ook mogelijk was, maar dat ze zaterdag voorstelde om ons gerust te stellen. Ik zei, nou als alles goed is dan liever vandaag naar huis dan morgen. Ik werd een beetje gek daar in m’n “eentje” en miste Florian enorm veel. Dus eind goed al goed zijn we vrijdag aan het einde van de dag thuis gekomen. We moeten haar natuurlijk wel in de gaten houden en als we het niet vertrouwen meteen aan de bel trekken. Maar we hebben er vertrouwen in dat ons meisje verder gezond is en dat die kleur vanzelf weer weggaat. En nu gaan we verder met genieten, elkaar leren kennen en hopen op mooi weer zodat we lekker veel kunnen gaan wandelen.

Liefs, mamaSan