Bevallingsverhaal

Zoals in mijn vorige blog stond, ben ik zondagavond inderdaad begonnen met weeen, om 20 uur. Ik herkende t niet meteen als weeen, maar ze kwamen meteen heel regelmatig (vanaf t begin tot eind elke 5 minuten) dus na een half uurtje had ik door dat t was begonnen. In t begin was het heel goed te doen. De eerste uren gewoon nog lekker tv gekeken en om half 12 naar bed gegaan. Niet geslapen, omdat de weeen toch steeds komen en dan ook krachtiger worden, maar nog best een poos goed te doen. Om half 2 voor t eerst de verloskundige gebeld, die kwam al snel, maar t was pas 1 cm ontsluiting. Dat viel wel een beetje tegen, je hebt zelf geen idee hoe snel zoiets gaat. Ze zou om 9 uur de volgende morgen weer komen, maar kwam ivm een andere bevalling al om 7 uur weer kijken. Toen 4,5 a 5 cm ontsluiting. Ze zou om 9 uur weer komen. Vond t toen heel fijn dat ze er was, want de weeen waren al een poos best krachtig en ik had t idee dat t al op ging schieten. Om 10 uur zou ze een collega sturen, omdat zij naar een andere bevalling moest. Maar om tegen 10 uur had ik echt t idee dat t elk moment kon komen, dus snel gebeld dat ze echt nu moest komen. Ze was er binnen een kwartier (wat duurt dat dan voor je gevoel lang!) en installeerde de boel om echt te gaan beginnen, matjes, tangen en de hele ratteplan. Mijn vliezen waren nog niet gebroken, dus die heeft ze doorgeprikt, maar toen bleek er ontlasting in mijn vruchtwater te zitten en moesten we naar t ziekenhuis. Hele erge teleurstelling, want ik wilde echt graag thuis bevallen. Maar goed, met mijn 7 cm in de auto van de verloskundige naar t zh gereden. Daar aangekomen dacht ik nog steeds dat t wel snel zou komen. Het was inmiddels ongeveer 11 uur. Maar ik werd op een verloskamer gebracht, even gecontroleerd en bleek nog steeds 7 cm te hebben. (na een auto rit, waarbij tegen de verhalen in de weeen helaas niet stopten!).

Om een lang verhaal kort te maken;

ik bleef hele krachtige weeen hebben, maar kon nog niet persen, de kleine was nog niet voldoende gedaald en ik had geen persweeen, zei de verloskundige, maar zo voelde het niet. Ik heb toen echt wel ff slechte momenten gekend. Steeds de teleurstelling dat ik nog niet zo ver was en tussentijds dus steeds weeeen wegpuffen, wat steeds zwaarder werd. Gelukkig was mijn man erg behulpzaam, heeft bijna de hele tijd op mijn rug mogen duwen om de weeen ietsje draaglijker te maken.

Uiteindelijk mocht ik dan toch wat mee gaan persen, maar helemaal vanzelf ging dat niet. Ze dacht dat de kleine verkeerd lag, ook al begreep ik dat op dat moment niet. Ik heb 100 minuten geperst, maar het lukte helaas niet. De kleine was een "sterrekijkertje", wat betekend dat hij niet met zijn gezichtje naar beneden lag (of draaide) in het geboortekanaal, maar met zijn gezichtje omhoog Wat erop neerkomt dat de ruimte die hij nodig heeft veel groter is. Ook na een infuus werden de persweeern niet krachtig genoeg om hem eruit te persen, dus kwam de gyneacoloog (of was hij toch slager??!!) eraan te pas met de vacuumpomp. Die schoot ook nog een keer los, maar uiteindelijk was de kleine er toen binnen ongeveer 15 minuten. Die echt verschrikkelijk pijn hebben gedaan. Ik heb me keurig gedragen tijdens de bevalling, ook echt rustig gebleven enzo, maar toen heb ik echt lopen roepen dat t zo vreselijk zeer deed. Ik zag ook aan het gezicht van mijn man dat t er ook niet lekker uit heeft moeten zien. Als ik nog aan zijn gezicht toen denk..... draait mijn maag om. Maar goed, alle cliches ten top; zodra je dat fantastische wezentje op je buik hebt liggen zijn de scherpe kantjes er meteen vanaf en kunnen ze verder alles met je doen wat ze willen. Jij bent GELUKKIG!!!!

Echt, terugkijkend op de bevalling ben ik heel blij dat ik dit niet vooraf heb geweten, het was echt gruwelijk, zeggen ook de verloskundigen enzo die erbij waren, dus het was echt geen standaard bevalling. Maar je komt er toch doorheen. Zeker als het een normale bevalling zou betreffen, is het echt te doen! Zeker met een fijne partner naast je.

En dan nog al die nare verhalen die je hoort over de herstelperiode; tepelkloven hechtingen, bloedingen enzo. Dat valt me echt allemaal mee, tuurlijk is het lastig dat je niet zo makkelijk kunt plassen door je hechtingen, maar ik plas gewoon lekker onder de douche, even beentjes enzo nat de rest blijft gewoon droog. En ik heb geen last van stuwingen, of hele pijnlijke hechtingen... Je voelt je even nog wel een oud wijf, maar dat wondertje in zijn bedje maakt dat dat allemaal geen enkel punt is.

Wauw, heel verhaal geworden, maar ook lekker om even van me af te schrijven. Het is namelijk voor mij wel zo dat t erg fijn is om erover te praten / schrijven om het een plekje te geven. Dat heb ik wel nodig. Dus bedankt voor jullie luisterend oor. En als je nog moet bevallen, het is meestal niet zo als mijn bevalling en dan is t echt te doen, geloof me!!!

Liefs Mammysammy