Daar was ze al!

Aangezien ik van zoonlief al ben bevallen bij 35+4, was ik van het begin af aan al een beetje bang dat ook onze tweede baby te vroeg geboren zou worden. De verloskundige stelde mij bij de eerste controle gerust. Er was geen lichamelijke oorzaak gevonden, ze hadden geen reden om aan te nemen dat ik nog een keer te vroeg zou bevallen. Toch bleef deze 'angst' sluimeren in mijn achterhoofd en was ik blij toen ik de 32 weken haalde.

En toen gebeurde op dag 32+5 waar ik al die tijd al bang voor was. Mijn vliezen braken. Op het werk, naast het kopieerapparaat. Dus weer... een collega was zo lief om me thuis te brengen. Thuis aangekomen kwam de verloskundige meteen en werden we direct doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar moest ik meteen aan de ctg en kreeg in preventief weeënremmers en een prik voor de longrijping. Er was echter nog niks dat erop wees dat ik al zou gaan bevallen.

Die nacht moest ik in het ziekenhuis blijven. Om een uur of 6 werd ik wakker met lichte buikpijn. Na het plassen was het over. Om 8 uur kwam een verpleegkundige langs. Ik gaf aan lichte kramp in mijn buik te hebben. Ze wilde de ctg aansluiten, maar kon nergens een mobiel ctg-apparaat vinden. Daarom moest ik maar even in een verloskamer gaan liggen, waar wel een apparaat stond. Daar heb ik om half 9 nog zitten ontbijten, ik had honger als een paard. Om kwart voor 9 ben ik de tijd tussen de krampen eens gaan meten. 6 minuten, dus ze volgenden elkaar nog niet heel rap op. Maar dat het vandaag zou gaan gebeuren, was nu wel duidelijk.

Om kwart over 9 sloeg het ineens om. De krampen trokken door naar mijn rug en werden opeens heel pijnlijk. Rond kwart voor 10 werd voor het eerst mijn ontsluiting gecheckt: 10 centimeter. Ik had ook al persdrang, maar mijn man was er nog niet! Ik heb het nog even weg kunnen puffen, maar moest na een tijdje toch echt mee gaan persen. Gelukkig kwam mijn man toen net (letterlijk) binnen rennen. Hij was er om 9.50 en om 9.58 lag onze prachtige dochter op mijn buik. Veel te vroeg, maar gelukkig kerngezond.

Nu pendelen we twee maal daags op en neer naar het ziekenhuis, waar ze voorlopig nog wel even zal liggen. Niet de kraamtijd waar ik op gehoopt had, maar gelukkig hoeven we ons geen zorgen te maken om ons kleine meisje. Nu maar hopen dat ze snel sterk genoeg is om zelf haar voedingen te kunnen drinken, dan kan ze lekker met ons mee naar huis!