Vervolg onderzoek
Daar ben ik weer. Na een tijdje voor mezelf nodig te hebben gehad kan ik me weer richten op wat we heel graag willen...een kindje.
In mijn vorige blog is te lezen hoe zenuwachtig ik was over het hsg-onderzoek en het gesprek met de arts, Nou ik kan jullie vertellen dat er geen hsg-onderzoek is geweest.
Mijn man had daarvoor zijn mannetjes ingeleverd en die bleken niet echt actief te zijn.
De hoeveelheid was zelfs ernstig te noemen en de kwaliteit zat daar ook niet ver vanaf. Te weinig goed bewegend zaad dus.
Op grond daarvan besloot de arts het hsg-onderzoek niet te doen omdat de oorzaak voor 90% bij manlief zou liggen.
Ik kom dus superzenuwachtig met de pijnstillers en kalmeringspillen achter de kiezen de echokamer binnen en tref daar me ernstig kijkende arts aan die me op de hoogte brengt en we vervolgens naar huis stuurt.
Het was net of iemand me een klap in het gezicht gaf. Ik voelde me verdoofd en had zin om te huilen. Aangezien ik nog door het hele ziekenhuis moest lopen eer ik bij de fertiliteitbali aankwam om een nieuwe afspraak te maken, hield ik zo goed en zo kwaad me tranen binnen en liep gauw door.
De co-assistente legde me uit dat ons enige kans op een zwangerschap via een icsi of ivf zou gaan. Toen hield ik het niet meer, de waterlanders wonnen de strijd en ik kon me alleen overgeven.
Gelukkig was daar begrip voor (ik schaamde me n beetje omdat ik niet zo snel een huilerd ben). Ik kreeg info mee naar huis, en bij de volgende afspraak zou de arts wat meer onderzoeken doen bij mijn man
Eenmaal buiten besefte ik dat ik het nieuws aan mijn man moest vertellen.
Dat vond ik zo vreselijk aangezien hij degene is die echt dolgraag een groot gezin wil. Ik ook natuurlijk, hoewel ik na een derde zoiets zou hebben van nu is gezin groot genoeg.
Terwijl ik dit schrijf is het programma Bevalingsverhalen op tv. Ik weet nu niet of het verlangen groter wordt,of kleiner als je die schreeuwende vrouwen ziet bevallen, hmmm?
Ik concludeer helaas groter aangezien je beseft dat dat kleine leventje helemaal afhankelijk is van jou, en alle liefde van de wereld nodig heeft. En die willen we maar al te graag geven.
Mijn man vatte het nieuws gelukkig positief op en wil al het mogelijke doen om ons gezinnetje uit te breiden.
Eenmaal bij de arts weer, die voorstelde om een chromosomenonderzoek, echo van zijn zaakje en een sot-onderzoek van start te laten gaan, werd de aandacht dus op hem gelegd, en niet meer op mij.
Dat vond ik even vreemd. Ik wierp een blik op de beruchte stoel met beugels, en haalde opgelucht adem. daar hoef ik voorlopig even niet in te zitten.
Vind het toch altijd vervelend als je daarin zit en je uitzicht bestaat uit je voeten, met daar tussen in, een doktershoofd die beloofd dat het geen pijn doet als je je ontspant.
Lekker makkelijk gezegd vanuit zijn of haar positie. Maar ja laten we niet vergeten voor wat we het doen, dat maakt weer een hoop goed. Mijn man heeft inmiddels bloed geprikt en wacht op zijn afspraak om de echo te kunnen doen. Tot die tijd kunnen we alleen hopen dat er heeeel misschien een spontane zwangerschap ontstaat.
De arts zei dat de kans heel klein is maar niet uitgesloten is. Blijven hopen en geloven, dat is ons motto. Ik hou jullie op de hoogte, en wens iedereen geluk die zwanger willen worden, en feliciteer van harte degene die zwanger zijn.geworden. Toi,toi dames!
Liefs, roosje
reacties (0)