Vallen, opstaan en weer doorgaan.

Het begint vandaag pas echt door te dringen. Ik ben erg verdrietig. Het spookt steeds door m'n hoofd dat het begin van een vruchtje in m'n buik zit, maar dat het niet meer leeft. Enerzijds wil ik dat het zo snel mogelijk weggaat,snel door naar de volgende ronde, misschien dat m'n lijf t eindelijk snapt en dat t snel weer raak is. Anderzijds hoop ik dat het als een wonder toch goed zit en dat alle tests het fout hebben ( ja ook die van vanochtend, ik weet het, het lijkt op zelfkastijding) hoewel ik natuurlijk donders goed weet dat dat niet zo is.
Ben ik raar hierin? Is dit normaal gedrag? Mijn hoofd zit vol met een kindje dat er nooit zal zijn, maar wel nog bij me is. Een klompje cellen, waar met de beste wil van de wereld geen mensje in te herkennen is, maar in essentie een kindje. In mijn hoofd was ik al bij de eerste echo. Een witte test plassen is al naar genoeg, maar dit was nieuw voor mij. De streep die ik verwachte kwam gewoon niet.... En toen de klap.
Vallen opstaan en weer doorgaan is het motto. Ik was gewoon ff niet verdacht op de tackel voorafgaand aan de val. Het is allemaal nu geland en ik ga het een plekje geven.

442 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • vera71

    Meis, hoe moeilijk het ook is.... Ook het positieve zien: je was zwanger en zonder medische molen! Ook op onze leeftijd gewoon mogelijk. Maakt het niet minder verdrietig hoor, maar geeft wel hoop. Neem je tijd

  • marleen076

    Dikke knuffel meis......wat voelt dit zwaar....

  • lucie161

    Ook dit kindje zal altijd jullie kindje in je hart blijven. Hoe klein of groot, celletjes of een mensje, pril of lang zwanger, dat doet er allemaal niet toe. Laat je verdriet maar toe, rouwen is groeien naar aanvaarden en een koesterend plaatsje geven in je hart. Veel warmte en liefs.

  • Mommy73

    De vreugde die je had, nu het verdriet om het verlies. Heel begrijpelijk...

  • wompe

    snif :( Helemaal niet gek. Gewoon een groot hart.

  • miran704

    Zo herkenbaar, verdrietig om wat moest zijn. Je hart huilt om het gemis.

  • Melodie1974

    Blehhhhhh dit is zo'n machtelos gevoel. Hoop dat er snel bloed te zien is en dat het snel raak is en 9 maanden blijft plakken

  • daanna

    Zo is dat denk ik ook,al een echt kindje van jou.
    Het kindje was al een persoontje...
    Neem je tijd

  • keesjes76

    Neem de tijd om dit een plekje te geven. Te snel doorgaan kan ook zijn nadelen hebben. Doe rustig aan, zorg goed voor jezelf en wees maar verdrietig, dat zou ik ook enorm zijn....

  • hannah39

    Ja, meid, het is hard. Eerst een positieve test en nu niet meer. Je was echt even zwanger. En dat ben je misschien al heel vaak geweest, alleen zonder het te weten. Ik snap dat je het moeilijk vindt nu een niet meer levend vruchtje in je buik te hebben. Kun je geen onderzoek ofzo krijgen in het ziekenhuis? Ik zou even bellen maandag met dit verhaal. Maar goed, jij hebt meer verstand van ziekenhuizen dan ik. Bij mij duurde het anderhalve week. Dus tussen de dood van het vruchtje en het afstoten hiervan door mijn lichaam. Maar ik was 7 weken zwanger. Ik weet niet of het dan hetzelfde is. Huil maar flink. En dan weer door. Sterkte!