De keuze is aan jou. Kun je accepteren dat 2 kinderen voldoende is? Wij zijn al 3 jaar bezig voor een 2e. En ik stel mezelf regelmatig die vraag, maar ik weet dat ik niet stoppen. Ik kan er mee om gaan en ben niet de hele cyclus er mee bezig. De hoop is nog te groot. Maar het mag niet je leven gaan beheersen. Luister naar je gevoel.
Weet je, soms moet je iets laten gaan om juist iets anders er in plaats terug te krijgen..... Misschien, als je er niet meer over nadenkt... je weet het maar nooit!
Het is een waardeloos gevoel, misschien komt het doordat we pilloos zijn dat we ons zo voelen? Als je de pil slikt heb je hier geen last van....
Au.....zo is t .....waardeloos gevoel he
Heel herkenbaar, het is lastig en moeilijk, veel sterkte liefie
Wat moet het moeilijk zijn voor je ! Misschien een vreemde vraag maar waarom zou je de natuur niet weer een handje helpen en IUI opstarten na bijvoorbeeld een rustperiode ? Eerst effe het hoofd klaren om er dan volop met goeie moed weer voor te gaan ?
Poeh ik snap de frustratie wat een tegenstrijdigheid hè, sterkte meis!
Is moeilijk he! Toen ik probeerde voor een tweede, heb ik ook vaak gedacht dat het misschien beter was om te stoppen. Die maandelijkse teleurstellingen brachten immers heel veel stress met zich mee. Bovendien dacht ik dat ik na mijn zwangerschap van het kindje met trisomie 18, het beter was om te stoppen. Ik had immers zoveel verdriet gehad. Gelukkig heeft een professor mij kunnen overtuigen om de moed niet op te geven en toch nog eens te proberen.Probeer anders eens 1 maand een rustperiode in te lassen. Dikke knuffel!!, Ik vind je in elk geval ongelooflijk moedig xxx
Oh meis, ik ken je gevoel zo ontzettend goed. Ik heb dit gevoel bijna 7 jaar bij elkaar iedere maand gehad. Het bijna vreemd het nu al een paar maanden niet te hebben. Ook ik dacht de laatste 3 jaar ik moet hiermee stoppen, ik word hier ongelukkig van. Maar hoe? Als je wens zo groot is, heb je geen idee hoe je moet handelen. Toen ik het echt niet meer aan kon, heb ik afgemeld bij babybytes. Me aangemeld bij een accupunctuur om rust in me lijf te krijgen, maar omdat ik bezig was met iui lukte dat niet echt. Toen dat allemaal over was in juni, was ik overal even klaar mee. Rust in me kop. Dat gaf de maand juli een heel fijn gevoel, even helemaal niks. Geen moeten vrijen op commando, een maand niet letten op signalen van mijn lijf, een maand niet iedere keer op je wc papiertje kijken en eens geen hopen op. Zoals je ben ik die maand zwanger geworden. En daarmee bedoel ik niet dat jij dat moet doen en dat je dan zwanger word, want jij en ik weten dat het niet zo werkt. Maar het was heerlijk om even een tijdje er niet mee bezig te zijn. Gewoon lekker te knuffelen met je schatje waarneer je echt zin hebt, niet op je lijf te lekker letten en eens niet een paar dagen intens verdrietig te zijn bij het spotten van de eerste bloeddruppels. Ik voelde me die maand echt bevrijd, lekker wijntjes gedronken, allemaal leuke dingen gedaan. Geeft je energie om verder te gaan. Nou ga ik je zeker niet vertellen wat je moet. Misschien zit je gewoon in een dip en zie je het over een paar dagen wel weer anders. En ga jezelf niks verwijten, want ik loop nu te roepen, na deze kleine wil ik een derde, maar dan zonder al het gedoe van deze 2, maar ik ken mezelf te goed om te weten dat ik best wel weer die kant op kan gaan. Je bent niet de enigste. Dikke knuffel liefs nanette
Moeilijk hoor! Ik durf juist niet zo goed voor een tweede te gaan, omdat ik bang ben voor een jaar vol teleurstellingen. Dus ik begrijp wat je bedoelt. Ik vind het heel erg naar voor je. Ik snap dat je je rot voelt. Het zou zo fijn zijn als je gewoon heel makkelijk kindjes zou krijgen. Maar dit kan slopend zijn. Heel goed nadenken, praten met je vriend, of met een goede vriendin. En dan een knoop doorhakken. Maar dat is dus NIET makkelijk. Sterkte meid!
Hoe doe je dat? Door van dag tot dag te kijken en te leven. Door iedere dag te bekijken hoe de balans hangt. Ik kan het niet makkelijker maken :(
Grote knuffels.
Echo studio kiekeboe?
Jeetje wat heftig gaat je het zo ervaart... Ik probeerde steeds positief te blijven toen een 2e zwangerschap op zich liet wachten. (2 miskramen en 2 jaar geprobeerd) ik dacht steeds: ik heb al het mooiste wonder naast me staan... Geboren uit liefde! maat toch snap ik je frustratie... De biologische klok tikt ook hè?
Hoop houden, misschien is het jullie ook nog gegund!
reacties (0)