M`n armen zijn te kort geworden
Allereerst: fijne kerst gewenst.
Het moment is daar...mijn armen zijn nu officieel te kort geworden om m'n veters te strikken. Zelfs als ik m'n benen wijd doe en de grote trom er tussen hang. Ik kan niet over die enorme bult heen buigen, tenminste niet als ik ook nog wil blijven ademhalen. Ik ben nu echt een aangespoelde walrus. Ik voel me ook vreselijk dik. Ik weet dat t erbij hoort, maar ik zal wel blij zijn als de kleine man wat lager gaat liggen. Het is namelijk vreselijk om iemand anders te vragen om je veters te strikken....dat is toch echt het toppunt van niet zelfredzaam zijn. Ik moet nu dus steeds om hulp vragen....ik vind dat echt afschuwelijk. het zit ook niet in mij en dat helpt ook niet. Ik roep al maanden: ik ben zwanger, niet gehandicapt. En nu....tja...ik kan niet anders meer.
Wat ik het ergste vind van allemaal, is dat ik niet meer even leuk met Floortje op de grond kan Lego-en of buiten kan lopen terwijl zij fietst. Heb het gevoel dat ik haar te kort doe. M'n vriend neemt zoveel mogelijk over, maar hij loopt intussen ook op z'n tandvlees.
Gelukkig is het nu vakantie en kan dus alles in een stuk lager tempo dan tijdens de werkweek.
Hebben jullie nog tips voor dingen die ik kan doen die weinig inspanning vragen? Ben bang dat ik anders straks over een week of 6 bellenblazend wordt afgevoerd.
reacties (0)