Achtbaan van emoties

Ik had al eerder geblogd dat ik via via had vernomen dat ik ontslag zou gaan krijgen. En omdat mn baas de ballen blijkbaar zelf niet kon vinden, heb ik maar eens een gesprek aangevraagd. Er was de afgelopen 2 weken net een reorganisatie geweest bij ons (33 man eruit) en ik zat daar niet bij. De alle hoogste baas vertelde afgelopen dinsdag nog dat iedereen die eruit gaat het nu wist en dat als de werkvoorraad nog iets toenam er geen reden zou zijn voor een 3e ronde van ontslagen. Mijn informant had het blijkbaar toch verkeerd gehoord en vol goede moed ging ik het gesprek in. Ik wilde wel even weten hoe het ging met minder werken, ouderschapsverlof, welk project ik me moet melden na mijn verlof etc..... niets bleek minder waar. Ik kreeg aankondiging van aanzegging. De dag dat ik terug kom van verlof, krijg ik de zak. Echt een heel erg motiverend vooruitzicht. Ik zeg nog, maar iedereen die er uit moest is er toch al uit? Ja, maar ze konden me nu nog niet ontslaan omdat ik zwanger ben. Dus ik hoor eigenlijk bij de reorganisatie, waar ik niet bij mag horen, omdat ik zwanger ben. Zij konden er ook niets aan doen..blablabla.... recessie.....blablabla...... terug lopende werkvoorraad....blablabla......Er zijn er nog meer die geen contract verlenging krijgen. Ik wijs ze er fijntjes op dat dat in mijn geval niet om geen contract verlenging gaat, maar ontslag 3 maanden voordat mijn contract afloopt. Dat is hele andere koek. Maar ik moest blij zijn dat ze er zo open en eerlijk over waren.... Ja ja.... als ik geen gesprek had aangevraagd over hoe en wat in de toekomst had ik mij begin december gemeld voor werk en gelijk een schop onder me kont kunnen krijgen. Lekker is dat. Buiten het feit dat die zak hooi die het woord deed er echt zichtbaar van genoot. Een collega zei terecht nadien tegen mij dat het geen wonder is dat hij hart problemen heeft... waarop ik antwoorde: zijn probleem is dat hij geen hart heeft. Het feit dat ik een mening heb en een iq dat hoger is dan mn schoenmaat, en het feit dat ik weiger op mn rug te gaan liggen of hem de kont te likken om te mogen blijven werken, is voor deze man blijkbaar zo bedreigend. Dat pijn en stress veroorzaken in zijn ogen de enige oplossing is. En hoe kun je een aanstaande moeder het beste pesten.... inderdaad de toekomst van haar kind bedreigen, door geen werk, de rekeningen die binnen komen moeilijk te kunnen betalen enz enz. Wat een misselijk stuk vreten.

Ik zit nu dus thuis, vannacht niet geslapen. Mn directe collega waar ik de kamer mee deel was er helemaal overstuur van gisteren. In het gesprek was ik rustig....maar daarna was ik boos en verdrietig. Ze hebben mij mn laatste weekje voor de vakantie ontnomen. De week dat ik nog fatsoenlijk afscheid kon nemen voor mijn verlof van mijn collega's. Gelukkig van de collega's die ik vertrouw wel veel steun. Die vinden het ook allemaal schandalig wat er nu gebeurt. Maar die durven ook niets te doen, zodra je je kop boven het maaiveld uitsteekt ligt ie eraf. En dat begrijp ik best. Ik heb dat ook lang gedaan, maar dat hield ik niet meer vol. Ik denk dat dat ook de reden is dat ze me weg willen hebben. Ook al voeren ze de recessie als reden aan.

Ik ben het ene moment boos, dan weer verdrietig, omdat ik mijn collega's niet meer zal zien, dan weer ongerust over de toekomst, hoe moet dat straks allemaal? Als ik per 1 januari geen werk heb, heb ik ook geen recht op kinderopvang en dan kom ik nooit meer aan een baan. Ga ik het financieel allemaal wel redden met de kleine erbij. Moet ik mn huis maar gaan verkopen en bij mn vriend intrekken? Alsof een kind krijgen al niet genoeg nieuwe dingen met zich meebrengt. Dan nog deze shit erbij!

Vandaag eerst maar eens ziek gemeld. Bond gebeld. Bedrijfsarts gebeld. 't was een drukke ochtend. De bedrijfsarts schrok ervan toen ik vertelde wanneer ik uitgerekend ben. Hij vond het een buitengewoon asociale actie. Volgende week heb ik hopelijk een afspraak met hem.

Ik laat wel weten hoe dat is afgelopen.