Dubbel gevoel

Dubbel gevoel

Van de week was de uitvaart van mijn moeders beste vriendin. Zij is gestorven aan botkanker. Mijn moeder leerde P. kennen op een uitlaatveldje voor honden, maar hun vriendschap groeide pas toen mijn moeder hoorde dat P. ziek was. De prognose die P. destijds kreeg was een half jaar. Dat half jaar groeide uit tot een jaar en dat jaar werden er zes. In die zes jaar is de vriendschap tussen mijn moeder en P. zo hecht geworden dat P. haar zelfs vroeg om, naast haar moeder en haar man, bij haar euthanasie aanwezig te zijn en daarna om de uitvaart te regelen. Een zeer hechte vriendschap dus.

Ik kende P. amper. Ik kende haar via de verhalen van mijn moeder en ik heb haar een paar keer op een verjaardag gezien, meer niet. Maar ze was een belangrijk persoon voor mijn moeder en ik vond dat ik naar de uitvaart moest om haar bij te staan in haar verdriet met dit verlies. Mijn zoontje van nog geen 7 weken kon uiteraard niet mee, dus hij bleef lekker met papa thuis.

Het was de tweede keer dat ik een paar uurtjes van A. gescheiden zou zijn. De eerste keer was een dag eerder toen ik ging trainen en dat was me goed afgegaan. Ik heb onderweg heerlijk naar muziek geluisterd en het was heerlijk weer even bewust met mijn lichaam bezig te zijn. Het was fijn om er even uit te zijn. Ik had dus verwacht dat het deze keer ook wel goed zou gaan. Ik zette weer mijn eigen muziek keihard aan en ging op weg. Alleen pakte dat dit keer wat anders uit.

Nog voor ik goed en wel op weg was voelde ik de tranen al prikken in mijn ogen en tegen de tijd dat ik op de snelweg zat voelde ik het eerste nat langs mijn wang glijden. Op dat moment was ik erg blij dat ik geen make-up draag. Ik gooide het erop dat ik gewoon niet zo goed ben met afscheid nemen en dat ik het zo moeilijk vond voor mijn moeder. Ik gooide het op medeleven voor haar en probeerde me wat meer op de muziek te concentreren. Maar bij de nummers met een bepaalde lading kwamen die tranen telkens weer terug. Alleen waren dit niet per se de nummers waar het over de dood ging, maar nummers waar het over kinderen ging. En toen drong het tot me door. Ik was niet alleen aan het huilen vanwege het afscheid van P. Ik miste ook mijn zoon!

Mijn hummeltje is net anderhalve maan oud. Hij is pas net op deze wereld, hij leeft pas net, en nu moest ik naar een gelegenheid om afscheid te nemen van iemand die er níet meer was. P. leeft niet meer, ze is niet meer op deze wereld. Het was zo'n dubbel gevoel! Het idee dat op een dag ook A. er niet meer zal zijn is iets waar ik absoluut niet aan wil denken.

De moeder van P. leeft nog. P. is het tweede kind van wie zij afscheid moest nemen. Hoewel P. al 54 was, voelde ik nu hoe verkeerd dat was. Een moeder zou haar kind niet moeten overleven. Kinderen horen hun ouders te begraven, niet andersom! Maar andersom kan dus ook. Ik wist dat al wel. Mijn ouders zijn immers hun eerste kind verloren en ik ken meerdere mensen bij wie het zo gelopen is. Maar het was alsof ik nu pas, nu ik zelf moeder ben, echt begreep wat het eigenlijk betekent om je eigen kind te moeten begraven. Het idee dat het nu mogelijk is dat ik dat ook ooit zou moeten doen, dat werd me gewoon te veel. A. hoort bij mij. De liefde die ik voor hem voel is onbeschrijflijk. Ik houd ook zielsveel van mijn man en de kans dat ik hem ooit moet begraven is een stuk groter dan de kans dat ik A. ooit voor goed moet laten gaan, maar toch boezemt dat laatste me zoveel meer angst in. Ik wilde er niet aan denken, maar ik kon er gewoon niet omheen.

Op dat moment wilde ik de eerstvolgende afslag nemen en terug naar huis rijden. Ik deed het natuurlijk niet. Ik wilde mijn moeder steunen. Dus reed ik door. Maar heel de route naar de plaats waar ik opgegroeid ben bleven de tranen maar stromen en toen ik aankwam bij de uitvaart ging dat door. Daar zat ik dan, iemand die P. amper kende -niet persoonlijk tenminste- en ik liet haast de meeste tranen alsof het een groot persoonlijk verlies was. Ik voelde me zelfs een beetje opgelaten daardoor.

Mijn broer was er ook. Hij is ook pas vader geworden maar hij is niet meer samen met de moeder. Sterker nog, hij woont ruim 400km van zijn zoon vandaan. Ik legde hem snel uit waarom ik zo huilde en waar hij een jaar geleden vast had gedacht dat ik alleen maar aandacht trok, nu begreep hij het helemaal. Hij vertrouwde mij toe dat hij ook de nodige tranen had gelaten wanneer hij weer van zijn zoon wegreed. Ik gooide mijn tranen op hormomen. Hij gooide die van hem op het feit dat hij eigenlijk gewoon een watje is. Daar kon ik even om glimlachen.

Tijdens de dienst deed ik mijn best me te concentreren op wat er gezegd werd en niet aan A. te denken en dat ging redelijk. Totdat het eerste nummer gedraaid werd, uitgezocht door de moeder van P. Het wiegelied van de 3 J's. Ik kende het nummer niet, maar de tekst is een vader die zijn zoon toezingt hoeveel hij betekent voor hem. Toen hield ik het niet meer. Het hele nummer heb ik gehuild, zo goed en zo kwaad als het kon zonder geluid, maar ik kon niet ophouden. Ik kon niet anders dan aan A. denken die nu thuis was en aan het einde van het leven en die twee mogen voor mij niet verenigbaar zijn. Nu niet, nooit niet.

Aan mijn ene zijde zat mijn broer en aan de andere zijde mijn tante en beide legden een hand op mijn rug om me te troosten. Maar pas toen het nummer klaar was en de dienst verder ging kon ik de tranen stoppen. De rest van de dienst heb ik me redelijk goed kunnen houden en mijn moeder vond het fijn dat mijn broer en ik gekomen waren. Na de dienst ben ik nog bij mijn ouders gaan eten, maar ik was blij toen ik weer op weg naar huis kon, terug naar mijn zoon. Zonder tranen dit keer.