Risicopatiënt - `t is voor je bestwil. Balen!

Wat een gedoe vandaag zeg. Laat ik voor degenen die geen lang verhaal willen lezen maar beginnen met de conclusie: Bij de controle vandaag was alles goed, baby ligt goed qua groei, hij ligt vrij laag maar is nog niet aan het indalen, en bij de bevalling moet ik een ruggenprik, het liefst zo snel mogelijk, want dat is het beste voor mijn hart. The end.

En dan nu de lange versie.

Om 11 uur had ik een afspraak op de afdeling gynaecologie en om half 12 bij de Anesthesist. Dit vond ik al vrij kort op elkaar want van de 6 afspraken die we tot nu toe bij de gyn hebben gehad heeft er precies 1 op tijd plaatsgevonden, maar bij de afdeling Anesthesie hadden ze al moeite genoeg me op dezelfde dag in te plannen als bij de afdeling gynaecologie. Dus wij netjes om 10 voor 11 aanwezig op de afdeling, ingecheckt en met een bekertje drinken wachten tot we aan de beurt zijn. Half twaalf ging voorbij en ik was nog niet opgeroepen. Dus ben ik maar even naar de balie gegaan om te vragen hoe lang het uit zou lopen want ik had nog een andere afspraak staan. Oh, ja, even kijken. Ze konden de andere afspraak zien en hebben toen naar de anesthesie gebeld om die te verzetten. Om 1 uur hadden ze nog wel een gaatje en daar werd ik dus ingepland. Terug naar mijn stoel, wachten tot de gyn tijd had.

Vijf voor twaalf was ik aan de beurt. Voor de 7e keer bij de afdeling gynaecologie, de 6e keer bij een gynaecoloog (in opleiding) en ook weer voor de 6e keer een andere gynaecoloog (in opleiding) die ik zie. Nog even en ik heb de hele staf daar gezien. Sorry voor de uitloop, hoe gaat het? Met mij gaat het wel goed, ik had alleen een paar keer steken heel laag in de buik de afgelopen dagen en had ook het idee dat de baby al heel laag lag. Maar ik kreeg toch een groeiecho, dus als hij al aan het indalen zou zijn konden ze dat meteen zien. Hij ligt inderdaad laag, met zijn koppie naar beneden, maar niet te laag. Hij is nog niet aan het indalen. Gewicht en groei waren goed. Daar kwamen we voor, want de vorige keer leek hij van zijn lijn af te wijken (waar hij eerst op de bovenlijn zat, leek hij bij de vorige controle onder de middellijn te zitten) maar dat lag dus waarschijnlijk aan het verouderde apparaat wat toen gebruikt is. Mijn baarmoedermond werd later ook nog even bekeken en daar was ook alles prima. Omdat ik gezien was door een gyn in opleiding wilde ze even overleggen met de gynaecoloog, maar deze was het er ook mee eens dat alles goed was dus ik mocht een volgende afspraak in gaan plannen.

Nu moeten we begin mei weer op controle voor de 32 weken en dan staat de ochtend al vol met ziekenhuisbezoek dus ik wilde proberen om de afspraak daar bij te laten plannen. Dat scheelt ons op en neer reizen. Ik mag dan eerst naar de afdeling cardiologie voor een echo van mijn hart en nagesprek, dan door naar gynaecologie voor de afspraak met de uitgebreide echo van de baby (deze afspraken vinden tot nu toe wel altijd op tijd plaats), vervolgens terug naar cardiologie waar ik om 11.40h een holter om krijg voor een 24-uurs controle. De nieuwe afspraak bij een gynaecoloog staat nu om half 2 die middag. Reken weer een uur uitloop mee en werken kan ik die dag ook wel weer vergeten...

Ondertussen was het kwart over 12. We hadden nog 3 kwartier tot de volgende afspraak, dus we zijn snel in het restaurant gaan eten. En met snel bedoel ik ook snel, want in het langste ziekenhuis van Nederland bedraagt de wandeling van de afdeling gynaecologie naar de hoofdingang gewoon ongeveer 7 minuten. Maar goed, iets voor 1 uur kwamen we aan bij de afdeling anesthesie waar we een vragenlijst mochten invullen en inleveren. Ook leuk zo'n vragenlijst als je zwanger bent. Houd je vocht vast? Ben je kortademig na traplopen, kan je nog intensief sporten? Zomaar een greep uit de vragen waar ik normaal gesproken 'nee' op zou antwoorden (en op de laatste vraag 'ja') maar dankzij de zwangerschap is dat net allemaal even anders. En oh ja, lengte en gewicht. Voor de zwangerschap was mijn BMI 25, maar nu ik 10 kilo aangekomen ben omdat ik zwanger ben is die berekening niet eerlijk meer. Wat moet ik dan bij gewicht invullen, wat ik voor de zwangerschap was of wat ik nu ben? Maar goed, aangezien ik daar naartoe moest omdat ik als hartpatiënt zwanger ben ging ik er maar van uit dat ze het allemaal wel zouden begrijpen en leverde ik mijn vreemd ingevulde formulier weer in.

1 uur ging voorbij. Half twee ging voorbij. Iedereen die voor de poli kwam wachten werd binnen no-time opgeroepen, behalve wij. Kwam dit omdat ik nu tussendoor gepland was of zouden ze me vergeten zijn? Dat formulier had immers nog gewoon 11.30h als tijd staan. Om kwart voor 2 dus maar even vragen hoe lang het nog ging duren. 'De arts heeft net uw formulier opgehaald en is het nu aan het bestuderen. U zal zo geroepen worden.' Tien minuten later was ik eindelijk aan de beurt, bijna een uur later dan in tweede instantie gepland.

Heeft u al eens iets gehoord over de ruggenprik? Ja bij onze samen bevallen cursus was dit pas aan bod gekomen. Mooi, want deze pijnstilling raden wij aan tijdens uw bevalling. Een heel verhaal over hoe het werkt wat ik hier vast niet hoef te tikken op een forum voor zwangere vrouwen. Had ik nog vragen? Ja, begrijp ik nu goed dat ik die ruggenprik sowieso krijg? Ja, die doen we sowieso, om het hart te ontlasten want ja, u bent nou eenmaal een risicogeval. En wanneer krijg ik die dan? Vroeg of laat in de bevalling? Zo snel mogelijk, dan wordt het hart het meeste ontlast. Kan ik dan nog mijn bed uit? Nee, dat is niet mogelijk, u wordt aan de hartbewaking gelegd, uw kleine wordt in de gaten gehouden en aangezien uw benen toch niet betrouwbaar meer werken met die prik moet u in bed blijven. Ik voelde me bijna stom om het te vragen, maar deed het toch. En wat dan als ik moet plassen? Mag dat nog wel, of helpt iemand daarbij of wordt dat dan afgetapt? Uw blaas wordt in de gaten gehouden en als het nodig is krijgt u een blaaskatheder. Nou, daar zat ik dan. Shit, dacht ik, daar gaat mijn mooie idee van lunchen in het restaurant en lekker onder de douche om de weeën te verzachten, een beetje rondwandelen op mijn kamer en verschillende houdingen aannemen tijdens de weeën om ze lekker op te kunnen vangen. Die les samen bevallen van de vorige keer waar we houdingen geoefend hadden telt nu ook niet meer. Nog meer vragen? Nee, op het moment niet. 8 minuten nadat we binnengeroepen werden (en ruim twee uur later dan gepland) stonden we weer buiten, mijn man en mijn moeder druk kletsend en ik een beetje meer verbijsterd.

Ik baal. Ik baal nu echt flink. Ik wist nog niet wat ik met pijnstilling aan wilde, had een lichte voorkeur voor de morfinepomp omdat je die zelf kunt regelen en dat spul wat er in zit ook na 10 minuten is uitgewerkt, maar ik heb geen keus. Duidelijke taal noemt mijn man het. Kl*te noem ik het. Zodra ik in het ziekenhuis ben gaat die prik in mijn rug en is het over, klaar, uit met mijn eigen keuzes maken. Dan mag ik op bed gaan liggen, wachten tot het voorbij is. Voor mijn gevoel komt dit vrij rauw op mijn dak en ik heb mijn man al gewaarschuwd dat ik echt wat tijd nodig ga hebben voordat ik dit voor mezelf kan accepteren, want ik wil dit eigenlijk helemaal niet. Dat het in landen als Spanje en Amerika normaal is dat je die ruggenprik krijgt, zoals collega's me proberen te bemoedigen, interesseert me niet. Ik wil gewoon controle hebben over wat ik doe en laat en ik heb er moeite mee als dit me wordt afgenomen. Ik moet in het ziekenhuis bevallen, medische indicatie. Dit wist ik 3 jaar geleden al en aan dat idee heb ik heel lang moeten wennen voordat ik kon zeggen 'och, zo is het nu eenmaal, het is voor mij het beste'. dat ik ter observatie moet blijven 24-48 uur in plaats van dat ik na de bevalling lekker snel naar huis mag vind ik minder, maar daar kon ik me vrij snel bij neerleggen. Die ruggenprik is ook het beste, dat weet ik wel, en misschien vinden sommige van jullie me een zeur en moet ik blij zijn dat ze zo goed nadenken over mij en dat we in een westers land wonen met goede zorg en bla bla bla. Ik ken al de argumenten en ik kom daar vanzelf ook wel uit, maar voor nu moet ik dit echt even verwerken.

Hopelijk kan ik er over een paar weken meer vrede mee hebben dan ik nu heb, want dat het zo gaat gebeuren staat vast. Tot die tijd geef ik maar weer het ziekenhuis de schuld. Ik ben immers nog steeds hartpatiënt door een fout van hen. Als zij vierentwintig jaar geleden op de juiste plaats hadden gedotterd hadden ze een probleem opgelost in plaats van er één bij te creëren en had ik nu niet... Zucht. Zo denken heeft geen enkele zin, ik weet het, het lost niets op, maar op momenten als dit kan ik het niet laten. Voor nu is het dus vooral flink balen en proberen niet al te chagerijnig te zijn als mijn man straks weer thuis komt. Hij kan er ook niets aan doen dat het nou eenmaal zo loopt en als man snapt hij niet zo goed dat ik niet altijd geholpen ben met opmerkingen over wat nu het beste is maar dat ik gewoon wat medeleven zoek; iemand die met me mee zegt 'tja, het is wel k*t dat het zo loopt zeg!' Die accepatie, dat komt later wel. Voor nu is het vooral gewoon heel erg kl*te.