Oppas voor een kind wat nog niet bestaat

Nu zit hij of zij nog veilig in mijn buik en is er niemand anders dan ikzelf die over hem of haar kan waken (laten we het voor de rest van de blog maar op hem houden), maar uiterlijk juni komt onze chibi ter wereld en dan gaat hij niet meer zomaar overal waar mama gaat. In september gaan we een weekendje weg, met vrienden, wat we ieder jaar doen. Dit jaar hebben ze er speciaal rekening mee gehouden dat wij ook mee konden. Hoe moeilijk het zal zijn mijn kleine spruit van 2.5 maand dan 4 dagen bij anderen achter te laten zien we dan wel weer, maar dat was nu al bijna in het honderd gelopen. We hadden namelijk mijn ouders al weken geleden gevraagd of ze wilden oppassen en ze hadden toegezegd, maar nu kwamen ze vandaag ermee dat mijn nichtje die dag gaat trouwen. En dat nichtje is hun petekind! Ze kunnen het dus simpelweg niet maken om niet te gaan.

Daar gaat hun allereerste mogelijkheid om hun kleinkind helemaal voor zichzelf te hebben en mijn perfecte oppas. Ze willen de andere dagen gelukkig nog wel oppassen, maar wat nu? Nou moest ik wederom op zoek naar oppas voor een baby die nu nog niet eens levensvatbaar is. Wel erg vreemd hoor, nu al een alternatieve oppas zoeken voor een baby waarvan je het geslacht nog niet eens weet, die geen geboortedatum heeft en, als je helemaal realistisch bent, waarvan je nog niet eens helemaal zeker weet of het dan wel leeft!

Mijn ouders stelden voor dat ik mijn schoonouders zou vragen. Mijn schoonouders wonen vlak bij ons maar dat is een uur van mijn ouders vandaan. Hoewel ik het ze prima gun om op hun kleinkind te passen, is het voor hun minder speciaal omdat ze al twee kleinkinderen hebben. Bovendien denk ik dat zij nog genoeg kansen krijgen omdat ze bijna op steenworp afstand wonen. We kunnen vast een keer een beroep op ze doen mocht het nodig zijn. Zij krijgen hun tijd met de kleine echt wel.

Gelukkig hadden we nog andere opties. Een tante met wie ik veel contact heb woont vlakbij mijn ouders. Ze heeft zelf kinderen in de eind tienerjaren die nog studeren dus kleinkinderen zal voor haar nog wel even duren. En als zij nee zou zeggen had ik nog 2 opties bij mijn ouders in de buurt, dus dat kwam wel goed. Ze vond het gelukkig erg leuk dat ik haar vroeg en zei meteen ja. Ze moest wel tegen die tijd vrij regelen bij haar werk, maar dat had ze graag over voor de kans op onze kleine te passen. Mooi, weer een zorg minder voor ons aanstaande ouders. Toch fijn, familie om je heen die zo enthousiast wordt van het idee van een kleine baby. Maar ja, babies zijn niet voor niets precies zo gemaakt dat al onze beloningscentra op maximum toeren werken als we alleen al denken aan die grote ogen, die kleine handjes met die ieniemienie vingertjes en dat schattige gebrabbel. Nu maar hopen dat tante tussen nu en dan zich niet ineens herinnert dat dat mondje wat die schattige brabbel voortbrengt ook een angstaanjagend hard ander geluid weet te produceren als iets hem niet zint en dat er uit de onder achter uitgang een paar keer per dag stinkende bruine zooi komt die babylief zelf niet opruimt, want dan kan ik misschien wel weer een andere oppas proberen te regelen...