Zijn er hier andere vrouwen die opzien/zagen tegen de zwangerschap?
Ik lees hier zoveel verhalen van mensen die zwanger zijn helemaal geweldig lijken te vinden en er maar wat graag mee pronken. Ik heb dat helemaal niet! Ik heb altijd kinderen gewild, kon niet wachten tot ik van mijn man eindelijk met de anticonceptie mocht stoppen (had veel eerder willen beginnen) en ben echt superblij met het vooruitzicht dat ik straks moeder zal zijn. Maar ik wilde het liefste nooit zwanger worden. Ik riep vroeger al dat ik wel ging adopteren en later dat als het kon ik mijn man zwanger zou laten zijn.
En nu ik zwanger ben vind ik er nog minder aan. Die kwaaltjes de eerste maanden, die vermoeidheid, dat beroerde gevoel, vreselijk. Erger dan ik had verwacht. Nu zit ik op 14 weken en voel ik me af en toe weer normaal, maar dan komt weer dat vreemde gevoel dat ik niet weet of ik honger heb of niet of krijg ik juist een honger gevoel als ik net gegeten heb terwijl ik weet dat ik vol zit. Daar gaat mijn humeur dan. Vrienden van mij vonden alles aan de zwangerschap echt geweldig, ook de misselijkheid, maar ik kijk uit naar de tijd dat ik me weer 24 uur lang normaal voel!
Wat ook niet meehelpt is dat ik moest stoppen met labwerkzaamheden omdat daar reprotoxische stoffen gebruikt worden. Nu zit ik dus heel de dag achter de computer saaie administratieve klusjes te doen. Ik mis het lab, de gezelligheid die daar heerst en het feit dat je daar daadwerkelijk af en toe je hersenen moet gebruiken! Maar ja, alles om de chibi in mijn buik het beste te geven natuurlijk dus mama offert zich met tegenzin (maar wel met liefde!) op.
Die buik!
Mijn moeder vraagt al regelmatig aan de telefoon hoe het met haar kleinkind is. Ik antwoord dan dat hij nog niet zoveel zegt, maar heb het liefste dat ze dat niet vraagt. Ook wil ze weten of ik al een dikke buik heb. Gelukkig niet zeg! Ik hoop ook niet dat ik die krijg want ik heb geen intetesse in pronken met de zwangerschap. Op mijn werk begin ik er niet over. Als mensen vragen stellen kan ik er prima over praten maar ik heb geen behoefte er zelf over te beginnen en draag ook geen kleding die het laat lijken of ik al een buik heb. Mijn man vroeg of ik niet wekelijks een foto van mijn buik wilde maken als vergelijkingsmateriaal. Hij had allerlij leuke filmpjes opgezocht daarover. Ik ben niet geinteresseerd in hoe mijn buik groeit, ik hoop dat ik naar achteren draag, net als mijn moeder deed, zodat je met 8 maanden amper wat ziet. Las net een blog dat iemand een buikschildering cadeau had gekregen. Ze was helemaal enthousiast! Ik ken meer mensen die dat hebben gedaan, maar hoop van harte dat niemand bij mij op dat idee komt, want daar heb ik echt geen zin in. En als ik denk aan de ongemakken die een dikke buik met zich meebrengt, nieuwe kleren moeten kopen, moeilijker bukken, niet lekker kunnen liggen in bed, niet kunnen draaien om over het extra gewicht wat je mee moet dragen maar te zwijgen kijk ik echt niet uit naar de komende 6 maanden en mag de kleine van mij er met 37.0 uitkomen!
Deze baby is zo gewenst! Ik wil hem of haar zo graag in mijn armen houden en zien opgroeien en ik weet dat de zwangerschap daar nou eenmaal bijhoort. Ik doe mijn best mijn hoofd te houden op juni volgend jaar, dat dan mijn grootste wens ooit in vervulling mag gaan en probeer nog niet te denken aan de helse pijn die ik daarvoor moet doorstaan. Het eindresultaat is wat telt. Als ik de zwangerschap zonder interesse beleef zijn er vast anderen die dat ook doen. Ik ben ze alleen nog niet tegengekomen. Denk dat we flink in de minderheid zullen zijn, maar ik hoor toch graag van je!
reacties (0)