Logeren

Backflash
We zijn minimaal 5 jaar terug in de tijd
Zo voelt het tenminste. We hebben onze zoon de afgelopen dagen uitbesteed bij oma en zijn nu opeens een stelletje in plaats van een gezin. Ik rij naar huis vanuit mijn werk en ik besef wat een verandering een kind krijgen is. Het is een hele andere manier van leven.
Eenmaal thuisgekomen ligt mijn man op de bank tv te kijken. Hij hoeft met niemand rekening te houden behalve met zichzelf. We gaan samen koken, kogelbiefstuk met champignons gebakken in een heel pakje roomboter en vers witbrood. Het smaakt verrukkelijk. Daarna geen avondroutine met een kind naar bed te brengen. Opeens heb je er een uurtje bij en je hebt nog energie over.
De volgende ochtend werd ik wakker door de wekker om 7 uur. Geen kind dat om 6.30 al wakker is en gelijk vol energie de dag wilt beginnen, niet gelijk naar beneden om voor een ander ontbijt te maken, niet opletten dat het een bende wordt of hij de stekker van een apparaat in het stopcontact zal steken. Nee, ik wordt wakker en kan ff bijkomen met een bakje koffie in alle rust.
Na het werk gingen we uit eten. Dit doen we weleens vaker, maar dan als gezin. Dan is toch anders, nu is er toch meer rust en we hebben daarom een chic restaurant uitgekozen.

Maar ondanks dat we van de afgelopen dagen hebben genoten zou ik niet willen ruilen.  Ouderschap is het mooiste wat er is. Ik ben zo blij dat we dit mogen meemaken, het geeft een verrijking aan je leven. Laat ik dat benadrukken.

Ik heb de laatste tijd niet zoveel geschreven over schoonmoedertaferelen. In het eerste jaar als ouder heb ik daar best veel last van gehad, maar ik heb het deels geaccepteerd en het andere deel gaat het ene oor in en het andere uit ;)
Zo lief als ze is heeft ze op de camping een extra kamertje gemaakt, voornamelijk voor onze zoon te laten logeren. Maar hier komt de ellende: Logeren MOET, anders veroorzaakt dat een trauma later op kamp. Haar kinderen gingen vaak logeren en ze hadden heimwee. Je moet hieraan een kind al vroeg blootstellen en laten wennen aan het logeren. Toen hij 2 jaar ging het mis (bang van plafonventilator, hij had toen nog geen bril), vorig jaar ging het goed en natuurlijk deze keer ook. Maar dat is volgens haar geluk, want haar kinderen hadden altijd heimwee. *zucht* het feit dat ik vroeger amper uit logeren ging, nooit heimwee heb gehad en nooit een trauma heb opgelopen hierdoor, mompelt ze af. Dat hij misschien MIJN genen kan hebben, komt niet tot d’r door.
En dan zijn we er nog niet, haha, want de logeerpartij is ingekort. Onze zoon kwam een dag eerder thuis zodat ze de was kon doen. Niet erg, we zijn al blij dat ze samen waren, het was natuurlijk super stoer om te logeren! We merken dat ze ouder wordt en het voor haar teveel wordt. Zo is hij 3 uur uitbesteed geweest bij een kinderkamp en de andere dag een paar uur bij Ballorig zodat zijzelf tot rust kon komen (maar dit zou ze nooit toegeven, nee het is voor het kind en ze is zeker niet oud)
 Over 2 weken zou hij weer gaan logeren maar dan komt ze liever onze kant op. Ook goed, we zijn dankbaar dat ze dan weer samen tijd kunnen doorbrengen en wij dan ondertussen kunnen werken. ’s Ochtends en ’s avonds is het dan ons pakkie-an. Voor haar dus gemakkelijker. 
Maar het ergste is dat we weer kritiek krijgen in het najaar dat hij maar 1 keer bij hun is komen logeren. Dat hun een hele kamer voor hem hebben gemaakt, etc. *zucht* het is ook nooit goed. Dat mis ik wel een beetje van mijn schoonmoeder. Ze willen hun kleinkind vaker zien, maar hebben nooit tijd.
Maar ik zit er niet mee, loop al een flink tijdje mee in die familie inmiddels, heb geaccepteerd hoe ze zijn en het gaat het ene oor in en het andere uit!