Mijn bevallingsverhaal

Op dinsdagavond 27 december rond een uur of 22.00 voelde ik lichte buikkrampen…er ging iets gebeuren en vertelde het tegen mijn man dat hij de volgende ochtend niet zomaar naar zijn werk mocht vertrekken. Je zou zien dat ik de hele nacht op zou zitten, hij niks ervan had gemerkt en ik net in slaap viel voor zijn vertrek maar….ik sliep heerlijk door.

Op woensdagochtend om 8.15 stond mijn man onder de douche en lag ik in bed en ik voelde iets lopen. Ik kan het het beste omschrijven als je moet niezen en je wat urine verlies, alleen ik nieste niet! Nog vlug gekeken of het groen was en het opgevangen: Een half klein glaasje helder vloeistof met kleine witte vlokken! Geen urine dus!

Rond 9 uur hebben we de verloskundige hiervan op de hoogte gesteld en om 12.00 was ze bij ons. Het is inderdaad vruchtwater maar het is erg weinig. Waarschijnlijk zat er bovenaan (???) een scheur en is er water uitgesijpeld en moest deze verder scheuren. Ondertussen had ik ´ongesteldheidskrampen´ maar was alles zat. Ik ben niet het type dat gaat zitten wachten op de bank. Dan ga ik alleen maar piekeren. Ik wilde weg! Dus zijn we nog naar het tuincentrum in onze stad gegaan. Wel af en toe gestopt omdat ik niet verder kon lopen (weeën)maar ik voelde me goed. Met 5 minuten was ik immers thuis.

Om 17.00 namen we weer contact op met de verloskundige en om 18.00 kwam onze andere vk nog ff langs om naar me te kijken. Er was een ´wisseling van de wacht´. We spraken af dat we contact met haar zouden opnemen als er een verandering was en anders kwam ze de volgende ochtend langs. De bevalling hoefde niet perse binnen 24 uur plaats te vinden.

Om 23.00 gingen we naar bed en ik werd om 23.30 uur wakker van de weeën. Ik ging naar beneden en telde ze. Ze kwamen om de 5 minuten maar duurde ongeveer 30 tot 40 seconden. Om 1.30 lukte het me niet meer om het goed bij te houden en wekte mijn man. Ik had 6 weeën in een half uur en besloot de vk te bellen om 2.30. Om 3.30 was ze bij ons en prikte daadwerkelijk mijn vliezen door. Ik had op dat moment 1-2 cm ontsluiting. En volgens haar zeggen voelde alles ´dun´aan, dat was heel goed! Er kwam een plons water uit, helder. De bevalling zou nu wel op gang komen…met een uurtje zou ik het wel voelen. Ze zou om 7 uur weer langskomen.

Nou meiden, ze had de deur nog niet dichtgetrokken en ik wist niet meer waar ik het moest zoeken. Ik nam haar tip aan om onder de douche de weeën op te vangen. Op zich ging dat beter, ik voelde ze minder. Maar ik werd duizelig door het warme water. Dat heb ik wel meer, ik kan niet zo goed tegen hitte dus na een tijd, ik schat 3 kwartier was ik het zat en riep mijn man. Ik kon alleen mijn handdoek vasthouden. Afdrogen ging niet meer. Gelukkig heb ik een lieve man die mij kon afdrogen. Mijn steun en toeverlaat,haha.

Daarna probeerde ik op zijn hondjes met mijn hoofd in het kussen. Maar dat hielp ook niet echt…volgens mijn man was ik niet meer aanspreekbaar en heeft hij de vk gebeld dat ik 7 uur niet meer ging halen. We zouden elkaar zien in het ziekenhuis.

Ik weet nog dat het 6 uur werd in de auto en dat ik in een rolstoel werd geplaatst , de lift in ging, en ik op een kamer ben beland. Achteraf gezien zijn we niet zo goed behandeld. De vk in kwestie (en dan bedoel ik niet onze eigen vk, maar die vanuit het ziekenhuis)was bezig met 5 (!!) andere bevallingen. Ze kwam langs en ik weet nog dat ze me vertelde dat ik ´maar´ 10 seconden weeën had. Niet brutaal zijn, kan ik me nog herinneren, te denken, ik heb ze nog nodig.

Toen onze eigen vk, die ik vanaf nu Wendy noem, dit in de computer las, heeft ze gelijk ingegrepen want ik zat VOL in de weeën! Geen twijfel mogelijk! Helaas maar 3-4 cm ontsluiting dus ik moest nog ff door.

Het puffen vond ik moeilijk. Ik had geen cursus gegaan want van vriendinnen hoorde ik dat je toch je eigen ding gaat doen. Op internet nog gelezen dat je altijd-is-kortjakje-ziek of deze-wee-komt-nooit-meer-terug moet uitpuffen maar het lukte niet. Door mijn neus inademen…ja amehoela…ik kreeg het er benauwd van! Ik zei letterlijk puf-puf-puf dan dat ik moest puffen. Als ze weg waren veranderde de pufs naar au´s….au-au-au-au-au….dat is mijn manier! En op de wc…meiden, wat zat ik graag, ALLEEN, op het toilet, het invalidetoilet (sinds wanneer is een zwangere een invalide?)lang leve de armsteunen! En manlief mocht mij vooral niet aanraken! Arme schat! In stilte moest hij me steunen.

Grappig is dat mijn man daar niet mocht plassen, hij moest naar de gang, haha. Gereserveerd voor mij alleen! En hij mocht van mij niet weg! Nee, eerst moest ik deze wee uitzitten en dan mocht hij weg (maar nog steeds mocht hij mij niet aanraken)gemeen was ik he?

Op een gegeven moment hoorde ik Wendy en mijn man praten aan de andere kant van de wc deur en er werd besloten dat ik weeënopwekkers zou krijgen. Ik schat dat het rond 10 uur was en ik had toen 5-6 cm ontsluiting, het ging te langzaam.

Ik stemde in en vroeg, omdat ik toch aan een infuus moest, een pijnstilling. De remifentanil waar ik me goed in verdiept had. De verpleegkundige legde het infuus verkeerd aan. Mijn ader splitste zich of zoiets. Het gevolg is dat ik 2 weken met een blauwe plek op mijn hand heb gezeten. Gevoelsmatig duurde het een eeuwigheid voordat daadwerkelijk de pijnstilling werd aangelegd. Ik had eerst een band op mijn buik voor de harstslag van ons kind, en pas veel later kreeg hij een elektrode op zijn hoofd. Waarom konden ze die 2 dingen niet tegelijk aansluiten. Hup, 2 apparaten eraan en klaar! Maar het was eerst de weeenopwekkers en daarna de remifentanil….

Ondertussen piepte mijn eigen hartslagmeter veel. Elke keer zat deze los en volgens mijn man waren er verscheidene poorten kapot van het apparaat. En de vk of ander personeel was nergens te bekennen…af en toe kwamen ze kijken.

Door de opwekkers en de pijnstilling ben ik overgedragen aan het ziekenhuis dus Wendy had het ziekenhuis verlaten. Heel jammer, maar begrijpelijk vanuit beide kanten. Zij heeft hier niks meer te zoeken en ik kon het gewoon niet meer aan.

Nota bene deed het remifentanil apparaat het ook niet naar behoren. Ik heb er weinig van gemerkt maar er bleek heel vaak error te staan en is dat ding een paar keer gereset. Ik weet alleen nog dat mijn man opeens zei dat HIJ wel zei wanneer ik mocht drukken. Het bleek dat ik steeds op maximum overschreden was en ik stond te drukken….weet ik veel!...als ik pijn had drukte ik…soms wel 2 keer! En stomme was bij elke klik op de knop kwam er een piepje…maar soms ook wanneer ik helemaal niet drukte! Stom apparaat! Maar zoals ik al schreef, ik heb er weinig van gemerkt, pas achteraf merkte ik het door de ervaringen van mijzelf en mijn man.

Op een gegeven moment, ik schat 11 uur, moest ik poepen, persweeën! Maar volgens de verpleegkundige moest ik ze weg puffen. Ik kreeg in de gaten dat zijzelf geen bevalling mocht doen…amehoela…ze moest hier zijn! Ik heb wel 100 keer gezegd dat ik ze niet meer kon weg puffen. Uiteindelijk mocht ik van haar ´een beetje´meepersen….Jeetje, wanneer kwam die trut nou!

Ik weet nog dat de pijnbestrijding werd verwijderd en ze zeiden dat ik met dubbele tong praatte en ik dacht: dan kennen jullie een vriend van ons niet. Hij heeft zijn tong laten splijten. HIJ praat pas met dubbele tong, haha (ik had dus nog steeds wel humor)

Opeens was het half 12 en moest ik echt persen, een kwartiertje zou het nog duren…het was best heftig. Het persen vond ik moeilijk. De verloskundige was heel direct en deed goed haar werk. Ik kreunde op het eind van een wee en moest die energie gebruiken om ´door´te persen. Ook hield ik niet mijn kin goed op mijn borst. De dagen erna heb ik nog overal spierpijn gehad, ik kon niet zelfstandig uit bed komen. Maar ik had vooral pijn in de buurt van mijn hart, van het forceren van de kin op de borst. Dit heeft echt wel 2 weken geduurd voor dat het over was.

Maar terug naar de bevalling, de laatste wee was moeilijk, ik voelde hem niet goed aankomen en ondertussen deed het zeeeeeer! Maar na een lange pers is onze Mickey geboren op donderdag 29 december om 11.45! En letterlijk alle pijn verdween.

Hij heeft een score van 9-10-10 gekregen! Hij is zo mooi , een grote bink en heeft een volle bos met haar. Papa mocht de navelstreng doorknippen, placenta kwam goed los en ik werd gehecht, helaas 4 hechtingen (rare is dat Wendy er 5 heeft uitgehaald, waarschijnlijk bedoelde ze 4 uitwendige hechtingen).

En na 45 minuten ging hij aan de borst. Ik vroeg nog hoelang dat mocht, gelukkig. 20 minuten per borst, max, vertelde ze, en was vertrokken…na 20 minuten was hij nog aan het drinken en ik durfde hem niet naar de andere kant te verplaatsen. Het is nog eng, zo´n glibberig kind op jouw blote lichaam. Mijn man ging iemand halen. Verbaasd dat ze waren, legde ze hem naar de andere kant en dronk daar ook rustig 20 minuten…maar ze waren weer weg om dit mee te maken.

Uiteindelijk mocht ik douchen en konden we weg. Ik had het wel gehad met het ziekenhuis, ik wilde weer terug naar ons eigen plekkie! Ik vond het personeel helemaal niet zo aardig, maar wellicht is het de mentaliteit van hier. In het zuiden is men toch wat vriendelijker.

Pas thuis in het verslag, lazen we dat hij de navelstreng om zijn nekkie heeft gehad, dat hebben ze nooit verteld!

Maar o ja, als laatst….ik had een klit in mijn haar! Niet normaal! Ben echt een uur bezig geweest om deze eruit te kammen…een aandenken van het woelen in de weeën, haha.

En het is echt waar, ik besefte het me gelijk, de liefde voor een kind is onvoorwaardelijk, je hebt er ALLES voor over! Ik voelde me overreden door een vrachtwagen maar zou er gelijk weer voor liggen. Het ziekenhuis begreep me niet, ik zou het zo weer doen. Alles voor onze kleine schat, onze schat waar we zo lang op hebben gewacht! Jij bent ons alles!

Van m.o.e.k.e - Dinsdag, 24 Jan
Toch zwaar hé een bevalling. Eigenlijk ongelooflijk dat je het zo opnieuw doet... Vrouwen moeten wel gek zijn toch?

Van mama-licious - Maandag, 23 Jan
Supermooi geschreven!!!

Van de aanhouder wint - Maandag, 23 Jan
Je bent een kanjer!

Van faro0910 - Zondag, 22 Jan
mooi en genietennnnn

Van Mama.van.een.boefje - Zondag, 22 Jan
Mooi geschreven meis. Goed gedaan!!

Van djenna - Zaterdag, 21 Jan
Zo heftig verhaal zeg, je heb een hoop ellende meegemaakt.
Gelukkig gaat het nu allemaal beter
Geniet ze
Liefs xxx

Van emmetje - Zaterdag, 21 Jan
Het klinkt of je de ergste heftigheid te boven bent.
Jammer dat het is tegen gevallen in het ziekenhuis.
Je hebt zo te lezen nog best veel op eigen kracht gedaan.
Ik hoop dat de rest nog mag slijten en dat je er uiteindelijk goed op terug kan laten.

Van Miss-angellisch-mommy - Vrijdag, 20 Jan
Good job girl, ik wou dat ik om pijnstilling gevraagd had! Maaar het is het waard he! Gaat de borstvoeding goed? Xxx

Van flappie23 - Vrijdag, 20 Jan
Wat een verhaal je hebt t goed gedaan

Van ben(t)mama - Vrijdag, 20 Jan
Met een brok in mijn keel zitten lezen.....zo anders en toch zo herkenbaar....
Wat een ellende is het he?! Maar wat een geweldig moment als je kindje dan eindelijk op je buik ligt....zo mooi.....zo perfect.....zo compleet!!!

Van babyharderwijk - Vrijdag, 20 Jan
hahaha wat herkenbaar van die klit in het haar! :) En het is zwaar maar je krijgt er zo iets ontzettende moois voor terug!! .. Onze J had ook de navelstreng om zijn nek, gebeurd wel vaker, ons kind kwam alleen levenloos ter wereld en die van jullie had meteen een geweldige apgarscore! Geniet lekker verder!

Van jessie1977 - Vrijdag, 20 Jan
gefeliciteerd en geniet er van.

 

Van werdino - Maandag, 26 Nov
hahaha, oke, ik wil jou mee bij onze eventuele bevalling.. Ik denk dat ik heel hard om je kan lachen..

Van -KINC - Maandag, 13 Aug
wow, inderdaad erg mooi geschreven!

Van mamavanbentley - Woensdag, 30 mei
 

Van linda19091979 - Maandag, 28 mei
Supermooi geschreven hoor! Sommige stukken zijn zo herkenbaar, de vk in het zh die met 5 andere bevallingen tegelijk bezig was, dat was bij ons ook het geval. Pijnstilling kreeg ik niet meer, want het was al te vergevorderd. Je hebt het super gedaan meid en nu lekker genieten van elkaar! xxx