Klacht van mijn kant

Tuurlijk geniet ik van de stapjes die hij doet. De geluiden die hij maakt als hij een hond ziet, en dat gezichtje van hem als hij de goudvis nadoet.

Maar het gaat me te snel. Hij wordt te snel groot en zelfstandig. Ik weet het niet of dit normaal is, maar ik voel me zo triest dat hij naar de 2 jaar gaat.

Ik ben heel erg blij dat hij de gezonde kant uitgaat, daar hoor je me niet over klagen. En het eten is een dagelijkse strijd, dat vind ik persoonlijk helemaal niet leuk, en ik hoop dat we dat op een gegeven moment wel gaan winnen, maar goed..

Maar ik voel me zelf persoonlijk gedumpt. Gedumpt door mijn eigen kind. Eerst had hij mij nodig om hem ergens heen te brengen, want kruipen vond hij niet altijd een geweldig vervoersmiddel. Maar nu kan hij lopen, al is het nog erg wankel, en als ik hem op wil tillen en hij wil het niet, dan wordt hij soms vrij, ehm... driftig. Hij laat duidelijik merken dat nu hij kan lopen me niet meer nodig heeft.

Komt dit omdat ik toch full time op school zit en hij zovaak bij mijn moeder is? Ik weet het niet, maar het zet mij wel aan het denken. Na dit jaar nog 1 jaar, en dan heb ik als het goed is mijn VWO diploma op zak. Dan wil ik eigenlijk naar een universiteit om wijsbegeerte te gaan studeren. Maar ik begin nu wel te twijfelen of het een goed idee is.

Ik ben heel vaak bij hem na school en voor school ook al ben ik dan op, en speel met hem, en breng hem naar bed, en sta 's nachts ook op als hij wakker wordt want ik wil niet dat mijn ouders dat dus doen. Maar ik vraag me af of het genoeg is. Is het niet beter om 24 uur met hem bezig te zijn? Zou ik dan geen betere moeder zijn?

Zo voel ik het wel tenminste.

Maar het is wel leuk dat Lucas nu al zoveel meer kan dan eerst. 

Kinderarts/consultatiebureau zijn alleen wele en stelletje zijkerts bij elkaar. Omdat hij op fysiek gebied achterloopt op zijn leeftijdsgenoten. Maar mam zegt dat ze niet moeten kijken naar hem als een kind van 19 maanden, maar een kind van 15/16 maanden. Hij is toch 10 weken te vroeg geboren, maar dat vergeten ze.

Maar met zijn koppie is alles wel in orde hoor. Want hij praat honderden uit. Veel baby gebrabbel maar ook al veel woordjes dat hij kan of probeert te zeggen. En hij weet heel goed wat voor geluiden de dieren maken.

Tja en verder deze maand nog wel veel te doen. O.a een toetsenweek. Maar ik moet ook nog heel veel inhalen van wat ik gemist heb toen Lucas zo ziek was, en volgend jaar examenjaar, dus ze willen dat compleet hebben.

Ik heb er met Robin over gehad, en hij zegt dat we er samen wel uitkomen & dat er echt wel een oplossing voor komt. De ergste achterblijvers qua vakken zijn nederlands en engels en dan met name de boekverslagen en tussenliggende toetsen enzo. Dus hoe hij denkt dat op te lossen, dat weet ik niet.

BTW, na reacties van enkele van jullie dat zijn gedrag niet helemaal leraarachtig is, ben ik eens op hem gaan letten. En ik denk dat jullie gelijk hebben. Er zijn idd dingen die normaal gezien een leraar niet echt zou doen.

één ding is vooral samen bij hem thuis afspreken en dan films kijken, wat ik toch af en toe doe.

Daarnaast zijn we laatst toen het zo mooi weer was naar het strand gegaan.

Op momenten dat we alleen zijn pakt hij soms even mijn hand of hij legt een arm om mijn schouders. Dan heb ik het nog niet over het feit dat, als hij me thuis brengt elke x afscheid neemt met een kus op mijn voorhoofd.

En misschien zie ik spoken, en is hij gewoon heel erg lief.

En dat is hij ook. Hij probeert ook helemaal niks bij me gelukkig.

Al moet ik wel eerlijk zeggen dat ik beslist niets op tegen  zou hebben als hij me zou zoenen. Maar volgens mij is dat teveel gevraagd *sigh*

Mijn moeder heeft wel degelijk door dat ik deep in love ben met Robin. Het enige wat ze tot nu toe heeft gezegd is dat we geen domme dingen moeten doen, wat zowel zijn werk als reputatie in gevaar brengt als dat ik er last mee zou krijgen.

Maar feitelijk gebeurd er helemaal niks, dus ik snap dat niet goed.

Ik vraag me zelfs af óf hij überhaupt iets voor mij zou voelen of dat het wishfull thinking is van mijn kant.

Maar ja, het is wel zo dat andere leraren zo niet zijn, en dat Robin zo alleen tegen mij is.

Ik ben zelf best wel in de war, en vraag me af of ik tegen hem moet zeggen over mijn gevoelens voor hem.

Ik ben wel vaker verliefd geweest, maar dit is wel heel erg. Ik bedoel, ik lig 's nachts wakker ervan en vraag me af dan of er een ons mogelijk is. Wat ik wel zeker weet is dat hij vrijgezel is. Maar ja, big problem....

hij is mijn leraar, ik ben zijn leerling, en ik moet nog 1 jaar naar school.

Ik vraag me af of andere leraren het zou opvallen. Stél dat, stel dat hij dezelfde gevoelens heeft voor mij? Stel dat er meer van komt? Zou je zoiets kunnen verbergen voor de leraren en leerlingen?

hebben jullie enige tips? Zowel over mijn probleem en vraagtekens met Lucas en of ik wel vedrder moet met school/studie, als met Robin.

Moet ik het hem zeggen, en wat áls het dus verder gaat dat dit... bah, verliefd zijn is écht niet makkelijk. Ik wou dat ik 20 was, weet je, dan was het helemaal geen taboe geweest dat ik verliefd was op Robin. :(