Werken & zo...

Moet zeggen dat het de laatste tijd niet echt erg lekker met me gaat, zowel lichamelijk als geestelijk niet echt eigenlijk. Veel last van de hormonen en alle gebreken die horen bij het zwanger zijn. Daarnaast had ik laatst ook nog van iets grieperigs last, maar vooral de hoofdpijnen worden nu alleen erger. Verder heel erg moe, lusteloos en nergens zin in, waardoor ik me bijna depri voel.

Werken is ook niet meer zoals het hoort. Ik heb het geluk dat ik thuis kan en mag werken en mijn manager weken geleden al riep: “Ik wil je pas weer terug zien als je echt een hele dikke buik hebt!”. Maar ook thuis werken gaat niet meer zoals ik gewend ben. Moet redelijk wat ontwikkelen en beschrijvingen maken, daar is concentratie voor nodig. Op kantoor word ik vaak afgeleid (ook als ik niet zwanger ben) door alles wat er op kantoor gebeurd, hierdoor werkte ik voor m’n zwangerschap al regelmatig thuis. Thuis is er niet zoveel afleiding en kan ik me lekker concentreren en ergens induiken. Maar sinds ik zwanger ben, ben ik al mijn concentratie en geduld verloren. Dat is helemaal niet handig met de dingen die ik nog allemaal moet doen voor een goede overdracht. Al weken probeer ik een applicatie voor elkaar te krijgen, maar zodra ik achter een scherm geconcentreerd ga zitten borrelt de hoofdpijn omhoog (ook met autorijden trouwens). Hierdoor moet ik steeds weer overnieuw beginnen en belandt ik einde van de dag op hetzelfde punt als begin van de dag. En ik kan zeggen… Dat iedere dag, is best frustrerend! Zo langzamerhand moest ik gewoon inzien dat het allemaal geen zin had en moest ik toegeven dat de overdracht dan maar misschien minder perfect gaat als dat ik zou willen. Ik red het gewoon allemaal niet meer, dat moet ik nu ook gewoon voor mezelf toegeven.

Mijn manager was met vakantie en begon afgelopen dinsdag weer. Donderdag hadden we een bila gepland staan. En normaal gesproken zou dat telefonisch zijn gegaan, maar omdat ik het allemaal niet meer trok ben ik toch naar Almere gereden. Stom verbaasd was hij natuurlijk, maar voelde de bui ook al hangen toen hij me zag. We kennen elkaar inmiddels al wat jaartjes (eerder al bij een andere werkgever samengewerkt), dus we weten ook al snel van elkaar hoe de vork in de steel zit. Misschien omdat hij papa is van vier kinderen en dus behoorlijke ervaring heeft met leven met een zwangere vrouw, maar hij begreep alles wat ik zei. Hij zei ook dat ik normaal al de lat te hoog voor mezelf leg, maar die lat niet heb bijgesteld nu ik zwanger ben. “Ieder normaal mens beseft dat je niet op een zelfde manier kun doorwerken tijdens de zwangerschap, alleen jijzelf niet en verlangt daardoor meer van jezelf waardoor je gefrustreerd raakt.” wist hij mij te vertellen.

Ik liet weten dat bepaalde dingen echt niet gingen lukken voor ik met verlof ging door het grote concentratie probleem en er een aangepaste, verre van perfecte, overdracht moest plaatsvinden naar één persoon in plaats van drie. En die ene moest dan wel iemand zijn met feeling voor de dingen die ik doe, anders zou het ook niet lukken. Er bleek ook maar één persoon over te blijven die het zou kunnen overnemen zonder al te veel uitleg. Niet de meest ideale oplossing, omdat zij al meer dan genoeg te doen heeft, maar we hebben nog maar een paar weken dus kan gewoon even niet anders. Haar erbij geroepen, zij voelde de bui natuurlijk ook al hangen (is een vriendin van me en zij heeft ook al eerder samengewerkt met ons bij die andere werkgever), maar begreep de situatie en wil mij ook alleen maar helpen. Dus pff… al een hele opluchting en enorme last die van m’n schouders af gaat.

Nu moet ik alleen nog aangeven welke dingen ik nog wel doe voor ik met verlof ga en welke dingen niet meer gaan lukken, zodat mijn manager weet wat hij kan verwachten en waarna hij kan vragen. Verder heb ik ook gevraagd of ik misschien de twee weken voor verlof kan opnemen met vrije dagen (totaal dus 8 weken voor bevalling). Voel me zo schuldig dat ik zo slecht functioneer, dus kan beter nog eerder stoppen. Dit vond hij geen probleem, aangezien ik einde van het jaar nog 30 dagen zou hebben staan als ik nu geen vrij meer neem, hij was er zelfs blij mee?! Nu hoef ik nog maar 4 weken te werken en is 10 september mijn laatste werkdag?! Zo fijn! Een einde in zicht!! Geeft hopelijk weer wat mee rust om de dingen die ik nog moet doen, goed af te maken!