Pret-echo-time!!!

Vrijdagavond was het eindelijk zover, pret-echo-time!!!!
We hebben echt heel erg uitgekeken naar dit moment, we waren zo nieuwsgierig! Omdat de moeder van mijn vriend (oma) al een aantal keer had geroepen dat ze die echo’s zo geweldig vindt en het zo jammer vindt dat dat in haar tijd niet was, heb ik vrijdagmiddag gevraagd of ze ’s avonds ook mee wilde kindje kijken. Uiteraard wilde ze dat wel, dus wij ’s avonds met z’n drieën op pad!

We waren wat vroeg, maar mochten meteen doorlopen. Aan oma hadden we al snel geen kind meer toen er eenmaal beeld op het scherm verscheen, ze vond het prachtig allemaal. De echoscopiste wist wel dat we eerder bij haar waren geweest, maar na even kijken wist ze ook al heel snel weer precies hoe lastig het de vorige keer allemaal was! Een flashback gaf haar een soort van “oja… gevoel”. De kleine man is zo enorm druk (drukker dan gemiddeld, ze had medelijden met me) en enorm eigenwijs. Vorige keer is ze heel lang bezig geweest om het geslacht te bepalen een profiel foto te maken (eerste was uiteindelijk gelukt, tweede toen niet echt), ze vond het echt een uitdaging. Al snel liet ze weten dat het deze keer ook weer een uitdaging zou worden…. Waren we al een beetje bang voor, geen enkele echo (ook de medische niet) is tot op heden soepel gegaan. De kleine man laat iedereen hard voor zich werken?!

Gelukkig houdt deze dame van een uitdaging en ging ze er voor de volle 100% voor om zoveel mogelijk van het gezichtje erop te krijgen. Maar omdat het beeld langzaam opbouwt en de kleine zo bewegelijk is, is dat een hele opgave?! Hij deed echt zijn best om niet op de foto te hoeven. Draaide z’n koppie om of ging zich in de placenta verstoppen. Daarnaast heeft hij een favoriete houding ontwikkeld dat met de handjes voor het gezicht is?! Dus als hij eindelijk stil lag en goed voor de foto, zaten zijn handjes voor het gezicht?! Ook druk aan het duimen?!

Ik heb gestaan, gesprongen, bewogen, op m’n zij gelegen, de kleine zitten pesten en gepord, maar niets mocht baten. De kleine man had gewoon geen zin om zichzelf helemaal prijs te geven voor een mooi plaatje. Totdat papa zei dat ie dit nog lang op al z’n verjaardagen te horen zou krijgen, dat iedere verjaardag de DVD zou worden gedraaid om te laten zien hoe eigenwijs hij wel niet is, toen…. draaide de kleine man ineens goed in beeld?!?!?! Maar ik moest op dat moment zo lachen van alles, dat ze nog steeds geen goede foto kon maken?! Nu bewoog ik te veel waardoor het beeld niet goed was?! Toen ik eindelijk kon stoppen met lachen, had de kleine het natuurlijk al weer voor gezien….

Na bijna vijf kwartier, was de tijd al lang voorbij en nog niet naar haar zin een goede foto gelukt. Maar goed, ze kon er echt niet meer van maken. Wij waren al lang blij dat we een glimp hebben kunnen opvangen en vonden dit al helemaal geweldig! Uiteindelijk had ze 37 foto’s gemaakt die we meekregen op usb-stick. Daarnaast had ze ook nog eens alle foto’s van de vorige echo op de stick erbij gezet?! Wij waren tevreden ouders en oma was al helemaal in de wolken!

Hieronder wat fotootjes. In het fotoalbum staan ze natuurlijk wat groter en staan er nog wat meer. Volgens mij is het nog best aardig gelukt allemaal… toch?