De kraamtijd

De kraamtijd

Na een bevalling, ongeacht hoe zwaar, komt de kraamtijd. Voordat die er is stel je je daar van alles bij voor, maar welk scenario je ook bedenkt. Het zal altijd anders zijn en anders voelen dan je je ooit voor had kunnen stellen.
Na mijn bevalling op 13 juni had ik een rare avond. Dena en Mick werden door mijn schoonzus gebracht. Ze wisten nog niet dat ik bevallen was en kwamen vooral even met mama knuffelen. Ze keken dan ook erg vreemd toen we hun vertelden dat de baby uit de buik was. Dena wilde gelijk kijken naar mijn buik en Mick ging in de kamer op zoek naar zijn broertje.

Van de verpleging mochten we even naar Chris toe. Ik werd met bed en al naar de babyafdeling gebracht. Daar lag onze kleine man. Met alleen een pamper om en een hoop slangen in zijn lijf in de couveuse.

Een kennismaking door het glas heen. Ik was echter zo verschrikkelijk uitgeput, dat ik het niet heel erg vond dat hij op de afdeling moest blijven. Aan mij had hij niets. Ik kon nog niet zelf overeind gaan zitten.

Ik wilde van te voren graag borstvoeding geven. Ik had alle spullen daarvoor bij me. Mijn voedings bh, mijn eigen kolf enz. enz. Toen ik echter die donderdagavond de vraag kreeg wat ik wilde doen. Heb ik met de meest volle overtuiging de borstvoeding geweigerd. Ik kon niet meer. Ik moest nu eerst aan mezelf denken. Chris kan ook goed groeien op kunstvoeding en ik kon helemaal niets. Mijnarm optillen was nog teveel. De laatste weken waren zo verschrikkelijk zwaar geweest, de bevalling was verschrikkelijk en ik wist ook dat ik nog lang niet hersteld was. Door mijn bloedverlies en mijn bekkeninstabiliteit zou ik al mijn energie nodig hebben om er weer bovenop te komen. Elke 3 uur met het bed naar beneden om te voeden, te kolven, de kloven en de zorgen om het hebben van voldoende melk. Ik zag het gewoonweg niet zitten.

Tot nu toe ben ik nog steeds blij met mijn beslissing. Ik ben er nog steeds van overtuigt dat ik er aan onderdoor gegaan zou zijn.

Die avond kwamen mijn zussen en mijn ouders op bezoek. Mijn zussen hadden een heerlijke hamburger van de mac donalds voor me mee. Wat kun je daar zin in hebben na een dag hard werken. Het was wel heel raar. Ze kwamen op kraamvisite, maar er was geen baby om te bekijken. Toch was ik erg blij dat ze er even waren. Via babyview kon ik ze de kleine op een schermpje laten zien.

De volgende dag verliep eigenlijk net zo. Mike kwam regelmatig even langs en we mochten ook even naar Chris toe. Dena en Mick waren ook mee. Chris had het die nacht goed gedaan en mocht uit de couveuse. Hij moest nog wel steeds op de babyafdeling blijven, maar we hadden goede hoop dat hij zaterdag naar me toe mocht.

Vrijdagavond mocht ik om 18.00uur naar Chris om heb zelf te voeden. Met bed en al ben ik weer naar beneden gereden. De zuster zette mij precies naast zijn wiegje. Alleen net op die hoogte dat ik alleen het dekentje kon zien. Hij had een infuus dus ik kon het wiegje ook niet naar me toe trekken. Een andere zuster gaf aan zo bij me te komen. Daar lag ik dan. Nog geen meter van mijn zoon, maar ik kon hem niet zien, niet aanraken en dus ook niet knuffelen. Ik kan je vertellen dat ik dat het ergste moment vond van het hele ziekenhuis gebeuren

20 minuten heb ik zo gelegen. Ik heb me nog nooit zo hulpeloos en gevoeld. Een andere zuster zag mijn tranen en vroeg of ze de kleine in ieder geval even bij me neer moest leggen. Wat was ik haar dankbaar. Al zou hij mij de oren van mijn hoofd schreeuwen. Ik had hem dan in ieder geval in mijn armen.

Zaterdagmorgen 5.00uur is bij mij de katheter eruit gegaan en mocht ik proberen voor het eerst te gaan staan. Mijn bekken hielden het, maar ik werd meteen gigantisch duizelig. Zelf zitten was dus nog geen optie. Ik was echter ook vast besloten het volgende bezoek aan Chris in een rolstoel te plegen. Dus na een half uur weer proberen en na een uur weer. Uiteindelijk kon ik met hulp van mijn krukken zelf staan en naar de wc. Een mega overwinning. Om 9 uur werd ik dus in een rolstoel naar Chris gereden. De wereld ziet er dan gelijk heel anders uit.

Daar aangekomen kreeg ik ook goed nieuws. De kinderarts moest nog toestemming geven, maar waarschijnlijk mocht hij rond het middaguur naar mijn kamer toe.
Om 12.30 hebben ze hem bij me gebracht. Dena en Mick waren er ook en eindelijk konden zij hun broertje even in de armen houden.

Die middag zijn een heleboel mensen nogmaals op visite geweest. Eindelijk was het zoals het hoorde. Visite die ook een baby kan zien.

Zondag mocht ik naar huis. Een beter Vaderdag had ik mijn man niet kunnen geven. Het was erg vermoeiend, maar we waren weer thuis.
Ik had bewust de kraamhulp een uur later gezet en dus hadden we even een momentje alleen voor ons gezin. Dena kon haar Vaderdagcadeautje voordragen en Mick kon de zijne ook geven. Ik had voor Mike, voordat ik opgenomen werd, al een cadeau gekocht.
Het was een groter cadeau dan we normaal gesproken doen, maar ik vond het passend.  Hij heeft van mij en van de kinderen een armband gekregen.

 Mijn moeder kwam op visite. Zij had haar kleinkind nog niet eens gezien. Hoe raar is dat? Hij was er al sinds donderdag…

Op woensdag kwam Miepie. Zij is Chris zijn peettante geworden. 6 jaar geleden heb ik haar leren kennen hier op de site. Na veel geklets is ze uiteindelijk ook een reallife vriendin geworden en nu mag ze zich dus peettante noemen van een van mijn kids. Heel bijzonder.
 

Tot woensdag moest ik alles in huis nog lopen met krukken. Woensdag heb ik voor het eerst zonder krukken in huis durven strompelen. Ik werd steeds minder duizelig en afgelopen vrijdag heb ik Chris voor het eerst zelf naar beneden gebracht. Iedere dag ging (en ga) ik met sprongen vooruit. De kilo’s vlogen van mijn lijf af.

Ik was tot 3 weken voor de bevalling maar 8 kilo aangekomen. In de laatste 3 weken is daar nog 8 kilo aan vocht bij gekomen. Allemaal gewicht wat extra op mijn bekken drukt. Met het verdwijnen van de kilo’s werd ook de pijn een stuk minder.
Ik zal nog een hele tijd met pijn rondopen, maar ik kan tenminste weer zelf lopen .

Afgelopen maandag heb ik voor het eerst weer zelf auto gereden. Dodelijk vermoeiend, maar wel weer een doel bereikt. Ik ben weer wat mobieler. Chris zelf in de macicosie in de auto tillen is nog geen optie, maar ik kan ze wel apart van elkaar tillen. De draagdoek biedt hiervoor een mooi alternatief.

Vandaag is de wijkverpleegster geweest. Chris zit nu ruim 100 gram boven zijn geboortegewicht. Hij doet het super!
Deze week doen we het nog kalm aan, maar ik heb goede hoop dat ik vanaf volgende week zelf weer de kids naar school kan brengen. Dan kan het leven als moeder van 3 echt beginnen.

De verloskundige kwam op woensdag ook nog even kletsen. Natuurlijk wordt dan ook het gebruik van anticonceptie besproken. Ik gaf aan nu klaar te zijn met kinderen krijgen. De verloskundige vond dit een verstandig besluit. Nog een zwangerschap kan niet zonder blijvende gevolgen. Ik mag blij zijn dat ik nu al zo goed herstel.

Al met al was het een pittig begin, maar ik zou nu al niet meer anders willen.
We zijn klaar, ons gezin is klaar. Nu herstellen en genieten.
Ons gezin is compleet!