Bevallingsverhaal Chris

Het bevallingsverhaal!

Inmiddels zijn we bijna 2 weken na de bevalling. Ik begin weer wat meer mezelf te worden en dus wordt het tijd om het verhaal maar eens te beschrijven. Het zal een lang verhaal worden. Bij deze vast sorry!

Maandag 10 juni moest ik mij weer opnieuw melden in het ziekenhuis. Zoals ik in een eerder blog beschreven had, begon ook deze zwangerschap nu een stijgende bloeddruk te krijgen. Ik moest dus voor een extra check komen en had de opmerking meegekregen dat ik een tas mee moest nemen voor het geval dat.. Mike is op maandag vrij dus hij kon mooi met me mee, waarschijnlijk hadden we allebei een vooruitziende blik, want anders was hij wel bij de kids gebleven en was ik alleen gegaan.

In het ziekenhuis werd mijn bloeddruk gemeten en werd ik aan de CTG gelegd. Helaas mijn onderdruk was 100 dus ik kon me opmaken voor een nachtje ziekenhuis.

Dat kon er ook nog wel bij. Ik wist het toen ik die morgen in de auto stapte, maar baalde toch gigantisch. Deze zwangerschap was al loeizwaar en nu mocht ik er een ziekenhuis opname aan toevoegen.

Maar alles voor de veiligheid van de baby natuurlijk.

Na een uurtje kwam de gynaecoloog voor een gesprekje met mij. Bijna meteen kwam zij tot de conclusie dat het zo niet langer ging. Mijn lichaam was op. Al weken was ik iedere nacht om 4.30uur uit bed, omdat liggen niet langer een optie was. Ik hield mega veel vocht vast en nu kwam daar mijn bloeddruk bij bovenop. Het was tijd om ons plan aan te passen. (Het originele plan was dat ik 21 juni ingeleid zou worden, omdat de kleine sowieso al te groot was om te laten zitten tot 40 weken)  Ik zou het ziekenhuis niet meer zonder baby verlaten. Helaas was het megadruk en dus niet eerder een plekje om in te leiden dan donderdag 13 juni. Op woensdag zou ik een ballon geplaatst krijgen en op donderdagmorgen zouden ze dan mijn vliezen breken.

Maandagnacht in het ziekenhuis was niet veel beter dan thuis. Om 4.00uur was ik geradbraakt en kon ik echt niet langer liggen. Dus met mijn krukken maar een rondje gang strompelen. De dienstdoende vk zag mij hobbelen en stelde voor om een bad te nemen. Nooit geweten dat dat kon in het ziekenhuis… maar daar lag ik dus om 4.15 midden in de nacht en een warm bad met een kop thee. Wat was dat heerlijk even een uur geen pijn aan je bekken, en je buik niet mee te hoeven slepen.

Dinsdagnacht kreeg ik wat rommelerij. Niet heel heftig, maar voldoende om alvast 3 cm ontsluiting te creëren. De ballon was dus in ieder geval al niet meer nodig. Helaas zette de bevalling zelf ook niet door.

Donderdagmorgen: om 8.15 zijn mijn vliezen gebroken. Wat een waterval kwam daar al bij vrij. Na een half uurtje hebben ze de laagste stand weeopwekkers toegediend. Nou dat was voldoende. In no-time zat ik een weeënstorm en raakte ik ook weer heerlijk in paniek. Ik had aangegeven een ruggeprik te willen, maar er werd mij gezegd dat ze dat niet aandurfden in verband met mijn litteken in mijn buik en mijn totaalruptuur litteken. Ik heb wel een prikje in mijn been gekregen om de scherpe kantjes eraf te halen. Dat was voldoende. Ik kon me weer “ontspannen” Al heel snel zat ik toen op 10 cm en om 14.30 mocht ik gaan meepersen.

Chris kwam tijdens de bevalling vast te zitten onder het schaambot, waardoor ze bij mij een schouderbladieblababa… hebben gedaan (Ben de naam kwijt. ) Het kwam er op neer dat ze mijn benen in mijn nek hebben gelegd en mij in alle mogelijke bochten hebben gebogen zodat het schoudertje vrij kwam.

Heel fijn als je al op krukken loopt voor bekkeninstabiliteit….

Chris is om 14.52 geboren. Zijn score was niet helemaal geweldig en ze hebben hem even moeten stimuleren om goed te gaan huilen.
Daarna mocht hij even bij me liggen.

Natuurlijk zal bij mij niets gemakkelijk gaan, want al snel bleek dat mijn nageboorte niet kwam. Een hoop geduw en getrek op mijn buik was het gevolg. Chris werd bij me weggenomen terwijl er meerdere zuster? Dokters?, vk’s? of gynaecologen? Met mij bezig gingen. Ik kreeg op dat moment niet mee dat Chris ook weg begon te vallen. Hij werd als het ware apathisch. Toch een te laag suikergehalte. Ook had hij over zijn hele lijf rode bultjes gekregen en waren ze bang voor een virus.

Op dat moment ging het ineens snel. Ik ben met spoed naar de OK gebracht en werd daar onder narcose gebracht om de laatste resten van de moederkoek te verwijderen. Chris werd met spoed naar de kinderafdeling gebracht om daar in de couveuse aan de hartbewaking en een suikerinfuus te liggen. En Mike? Mike stond dus moederziel alleen in de verloskamer. Zijn zoon ging de ene kant op en zijn vrouw de andere kant. Hij kon niemand bellen, want hij wist niet wat te vertellen. Volgens mij een van de ergste uren van zijn leven.

Ik werd wakker op de IC en Mike was op dat moment bij me. Ik had het heel koud en hij kon niet veel meer doen dan mijn hand verwarmen. Het was wazig, maar voelde voor mij wel heel vertrouwd. Ik was bijna 2 liter bloed verloren en zou voorlopig nog wel erg slap zijn.

2 gyneacologen zijn 3x bij me wezen kijken. Er was nog even een zorgmomentje toen mijn bloeddruk opnieuw gigantisch ging stijgen, maar dat kregen ze redelijk snel onder controle. Om 18.00 mocht ik weer terug naar de verloskamer.

Daar hebben we eindelijk onze familie en vrienden gebeld. Chris zou voorlopig nog in de couveuse moeten liggen. Het zou wel goed komen met hem, maar hij heeft een pittige start gehad. Toch was dat een vreemd telefoontje. Je bent blij trots en gelukkig, maar je maakt je ook mega veel zorgen!

 (De kraamweek zal ik even in een ander blog beschrijven)