Dubbelblog

Tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat ik inmiddels ruim een maand achter loop met het schrijven van bloggen. Ik merk dat ik steeds minder tijd krijg voor de bb. Vooral door mijn nieuwe baan. Welke ik helemaal geweldig vind, maar wat ook een hoop tijd en energie kost. Het forum van de maand van Mick heb ik weer even opgegeven. Ik red het niet om daar netjes bij bij te lezen en al helemaal niet om dan ook nog te reageren.

Ook wil ik hier thuis natuurlijk de zaken goed draaiende houden. Al met al ben ik er nog steeds, maar even in een light versie.

Vandaar deze maand een combinatie blogje Dena en Mick.

Ik denk dat we kunnen zeggen dat we strijdt met Dena voorlopig weer even gewonnen hebben. Het eten gaat in ieder geval een stuk beter, al blijft champignonsoep verreweg favoriet bij haar.

Mick blijft een heerlijk ventje, al heeft ook hij inmiddels de terrorstand ontdekt. Dat kon ook niet anders. Mick heeft een geweldig koppie. Op het moment dat hij bij het kdv naar binnen loopt, struikelen de leidsters bijna over elkaar heen om bij hem te komen. Mick is namelijk altijd vrolijk, altijd gezellig en wil altijd een knuffel geven. Nu al de ideale schoonzoon dus hihi.

Toch gaat er achter dat geweldige koppie ook een karaktertje schuil. Hij terroriseert daarbij vooral zijn grote zus. Die van mij de instructie heeft gekregen vooral niet Mick te slaan, maar goed, ik vind dat ze zich wel mag verdedigen tegen rondvliegende autootjes en aan de haren hangende broertjes. De eerste ruzies zijn hier dus een feit en hoewel Dena een stuk groter en sterker is, doet haar broertje zeker niet voor haar onder. Mick kent dan natuurlijk ook nog geen rem. Hij weet niet dat sommige zaken echt pijn kunnen doen.

Ik sta er dan als scheidt meestal maar een beetje bij en deel alleen een rode kaart uit als het echt te gortig wordt.

Dena is ook nog heel zorgzaam voor haar kleine broertje. Niemand moet het wagen hem zomaar op te pakken of aan te raken zonder te vragen. Als ik alleen met Dena op pad gaat vraagt ze zeker een keer of tien waar Mick is. In de winkel moet er dan ook heel vaak wat voor hem gekocht worden.

Afgelopen week heb ik de kids meegenomen naar mijn werk. Dena geloofde niet dat ik ook een juf was, dat is immers maar raar!
In ieder geval kwam ik de school binnen lopen en moest toen gelijk achter Mick aan gaan vangen. Dena besloot zelf alvast in de klassen te gaan kijken en zo kwam het dat een heel klein meisje zo groep 7-8 binnenliep. Die groep was net op dat moment van hun welverdiende pauze aan het genieten. Dena kwam met haar neus net boven de tafels uit en het was een klas van 30 kinderen. Toch weerhield dat haar niet om zichzelf even voor te stellen. `Hallo, ik ben Dena!` De hele klas in rep en roer. Niemand wist wie dat meisje was, maar ze vonden haar wel heel schattig. Mick had inmiddels de koekjes van de grote kinderen geroken en hij ging dus fijn zijn neus achterna. `DA, DA, DA`schreeuwde hij door de klas. Terwijl hij met opgestoken armen langs elke tafel liep.

Ik was best een beetje trots op mijn stoere kindjes. Niks niet verlegen gewoon gezellig even met de grote kinderen kletsen. Groep 5-6 en 3-4 ging niet veel anders. Al vond Dena het toch minder leuk toen de kinderen steeds meer even groot werden.

Mick is een klimmer en daar is hij ook erg creatief in. Hij schuift elke stoel bij de tafel, pakt speelgoed kisten voor de vensterbank en stapelt zelfs speelgoed bovenop elkaar om toch maar bovenop die bank, kast of tafel te komen. Het zal wel een beetje bij een jongen horen.

We zijn op dit moment de speelruimte van de kids aan het verbouwen. (de oude garage) het was al een hele tijd speelruimte, maar totaal niet winterklaar. Gevolg is dat ik nu dus een megapuinhoop in de kamer heb. Onze kinderen komen namelijk om in het speelgoed en dat heeft nu grotendeels een plekje in onze woonkamer gevonden. Ik word er nu al helemaal gek van en kan niet wachten tot de ruimte klaar is.

  
(Het zal uiteindelijk best weer mooi worden....)

Al met al gaat het hier dus gezellig door. Gisteren heb ik een leuke foto kunnen maken van de beide schatjes die gepoetst en gestreken in een stoel zaten. Ik kreeg een zwaar gevoel van herkenning. Ik mocht vroeger ook altijd op zaterdag, na het bad, nog even mee naar onderen om een bakje chips te eten. Daar zat ik dan met mijn grote zus in 1 stoel nog even tv te kijken.

Jullie kunnen je voorstellen dat ik even smolt bij deze herhaling van geschiedenis…..