Tussenstand rust 1-1
1-1 !
Vanavond hebben we hopelijk eindelijk een breekpunt bereikt bij onze dochter. Al wekenlang is het avondeten een drama en diegene die ons de laatste jaren een beetje hebben gevolgd kunnen vast wel invullen hoe gezellig het hier elke avond aan tafel was.
Dena heeft zich weer heerlijk laten gelden. Dena wil namelijk alleen maar champignonsoep eten. Tja, dat kan natuurlijk niet. Nu moet ik ook niet liegen, want patat en pannenkoeken is ze ook nog wel bereid naar binnen te werken.
Afgelopen zondag bereikten haar “Ik wil niet eten” kunsten een hoogtepunt.
Ik had heerlijk varkenshaas in champignonroomsaus gemaakt. Wat we samen met aardappelkroketjes en wat salade zouden eten. Ik dacht eigenlijk niet mis te kunnen gaan. (madam vindt champignonsoep immers ook erg lekker)
Niets is minder waar ze weigerde om ook maar 1 hap te proeven. Ik zal jullie de details besparen, maar ze heeft haar bord door de keuken gesmeten, samen met het bestek, heeft weer heerlijk staan krijsen als een speenvarken en ook de nodige pogingen tot klappen richting mij en mijn man waren een feit. Natuurlijk accepteren wij dat niet en we gaven haar dus 3 tellen om een hap te eten en ander kon ze in de gang gaan zitten met haar bord.
Madam vond het wel prima, keek ons aan, pakte haar bord op en ging in de gang zitten. Tja, daar sta je dan met je strafplekje. Weg ‘dwang”middel.
Dus na 5 minuten toch terug gebonjourd naar de keuken en haar weer aan tafel gezet, waar zich een herhaling van het voorgaande voltrok.
Nu hoor ik jullie denken, waarom in vredesnaam al die moeite als dat kind niet wil eten, dan niet! Helemaal mee eens, maar als een kind je zo verschrikkelijk uitdaagt, kun je haar gewoonweg niet haar zin geven. Zeker weten dat je dan de volgende keer helemaal aan de beurt bent.
Bovendien speelt dit al een paar weken en wordt het gedrag alleen maar erger. Manlief en ik hadden besloten samen 1 front te vormen en niet akkoord te gaan. Ze moest in ieder geval 3 happen eten (haar leeftijd)
Nadat haar gedrag weer te erg werd, hebben we haar, met haar speeltafel en het eten, achter in het washok gezet. We hebben haar heel duidelijk gemaakt dat ze niet weg mocht tot ze minstens 3 happen gegeten had.
Dat heeft ze 3 kwartier volgehouden. Toen Mike en ik voor de zoveelste keer kwamen kijken of ze al bereid was een hap te nemen, begon ze weer te hyperventileren en kreeg ze weer 1 van haar aanvallen. Dit keer was ze zo boos dat ze alles uitkotste wat ze maar in haar maag had. Nog nooit heb ik een kind zo boos zien worden. Maar goed. Uiteindelijk heeft ze dus toch gewonnen. 1-0 voor haar!
We hebben haar onder de douche gezet en een boterham gegeven om niet met een lege maag naar bed te hoeven gaan.
Boven in haar bed toch maar een verhaal voorgelezen uit het boek “Ik zal altijd van je houden” We moesten namelijk wel iets van een tegenhanger bieden. Ze moest natuurlijk ook weten dat wij nog steeds van haar hielden, maar dat haar gedrag gewoon echt niet kon.
De rest van de week verliep redelijk met eten. We hadden even een tijdelijke staakt het vuren, zullen we maar zeggen, maar vandaag was het echter weer hommeles.
Mike en ik hadden al afgesproken een andere aanpak te gebruiken. We zouden haar aan tafel zetten, niks zeggen, compleet negeren alleen benoemen dat ze moest eten. Mocht ze weer hysterisch gedrag vertonen dan zouden we haar waarschuwen en benoemen dat ze anders naar bed moest. Nou haar 3 waarschuwingen had ze snel te pakken dus werd ze zonder pardon naar boven gebracht. Daar moest ze zelf haar pyjama maar regelen en vervolgens kon ze naar bed. Dat heeft ze gedaan. Netjes haar tanden gepoetst en is vervolgens heel zielig in bed gaan huilen, heel boos gaan huilen, verteld dat ze ons niet meer lief vond (via de babyfoon) en uiteindelijk toen wij allang het eten op hadden, toen stond madam boven aan de trap. “Mam, mag ik eten?”
Ik had haar bordje nog bewaard. Mevrouw heeft deze zonder mokken leeg gegeten. Een bakje vla na en ik ook nog de opmerking dat het toch wel lekker was mama….
De stand is deze week 1-1.
We wachten af wat morgen het eten brengt, maar ergens verwachten we wel een breekpunt bereikt te hebben.
Soms is het wel heel vermoeiend. Ik heb ook niet altijd evenveel zin in de strijdt. Toch geloof ik nog steeds heilig in het consequent en duidelijk zijn.
Dena moet weten dat zij niet de zaken in ons huis bepaald. Ze krijgt van ons alles om zich te ontplooien en te ontwikkelen. We houden ongelooflijk veel van haar en juist daarom moeten we grenzen stellen. Diegene die mij vertelt dat opvoeden een makkie is, lach ik werkelijk waar vierkant in zijn gezicht uit. Kom dan maar eens een weekje bij ons in huis wonen.
Maar hoewel Dena een enorme draak kan zijn. Heeft ze gelukkig ook heel veel momenten dat ik helemaal wegsmelt. Momenten dat ik super trots ben op alles wat ze al kan. En momenten dat ik juist haar doorzettingsvermogen alleen maar kan respecteren.
Ik heb het al vaker gezegd. We hebben een meisje met karakter en ondanks dat het soms megazwaar is, houden we ook verschrikkelijk veel van haar!
reacties (0)