Dena als grote zus!

Dena de grote zus!

Ja zoals voorspelt zou dit blogje over Dena als grote zus gaan. Morgen is ze alweer 2,5 jaar oud en sinds 2 weken mag ze zich dus ook grote zus noemen.

Hoe vindt ze het?
Tja, wat zal ik zeggen. Dat ze een broertje heeft gekregen maakt weinig indruk op haar. Ze vindt hem wel schattig, help bij het wassen en kijkt regelmatig even in de wieg.
Maar wat voor haar vooral heel heftig was, waren de dagen dat ik in het ziekenhuis lag.
Dat kon ze echt geen plekje geven.
Ik ben natuurlijk ook vanaf week 23 bij huis geweest en Dena hangt heel erg aan me.
Hoewel dat natuurlijk egostrelend is, had ik de afgelopen weken vooral heel veel medelijden met haar.
Haar ‘verlatingsangst” uitte zich vooral in nachtmerries, niet willen slapen, niet naar de creche willen, heel erg boos worden en dan vooral hyperventilerend bij mama uit te huilen.

Vanwege de keizersnede kon ik haar ook nog niet troosten zoals ik graag zou willen. Ik kon me immers amper bewegen van de pijn en tillen was al helemaal geen optie. Gevolg ze voelde zich daarnaast ook nog een afgewezen door haar eigen mama.
Arm ding. Er gebeurt natuurlijk ook heel wat in haar kleine leventje en iemand hier op de site schreef mij wat wijze woorden.

Hoe zou jij het vinden als je thuiskomt op een dag en er zit een andere vrouw naast je man. Eentje die ook nooit meer weggaat??

Tja, eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat Dena zich dan nog netjes gedraagt als je daar over na gaat denken. We hadden gelukkig een hele goede kraamhulp. Eentje die gelijk met Dena een vertrouwensband op wist te bouwen.
Binnen 30 minuten nadat ze binnen was gekomen, kropen ze als twee hondjes (lees met de bal in mond) over de overloop. Pas daarna kwam ze pas bij mij. SUPER!

Dena had haar dan ook al gauw tot Tante Tee gebombardeerd. Ook nu nog, bijna een week nadat de kraam weer naar huis is, vraag Dena regelmatig of Tante Tee nog komt.

Ik kan gelukkig steeds meer en ook het knuffelen gaat inmiddels een stuk soepeler. Je merk dat ze daar heel positief op reageert. Al heeft ze ook deze week nog 3 nachtmerries gehad. Mike moet haar dan echt bij mij brengen om te laten zien dat ik gewoon in bed lig.
Vandaag ben ik meegegaan met het wegbrengen naar de creche. Ik kon merken dat ze daar plezier aan beleefde. Dat was weer oud en vertrouwd.

Begrijp me niet verkeert, papa doet het geweldig. Hij heeft nu 3 weken vakantie en vangt Dena echt geweldig op. Hij gaat met haar allemaal leuke dingen doen en zorgt ervoor dat ze zich geen moment hoeft te vervelen. Dena vindt dat natuurlijk ook echt helemaal super, maar papa is toch nog net geen mama…..

Mick heet inmiddels ook eindelijk Mick. In het begin noemde ze hem alleen maar BABY. Die omschakeling kwam aan het begin van deze week ineens. Het was eigenlijk een soort van acceptatie van haar kant. Ze heeft er een week over gedaan om zijn naam te noemen.
Nu komt ze me vertellen dat Mick huilt, wil ze hem vla brengen als ik zeg dat hij honger heeft en jat ze stiekem zijn speen uit de box. (of soms jat ze zelfs zijn plaatsje in de box) Ja, dat kleine broertje plagen zit er ook al vroeg in.

Al met al zal het allemaal wel los lopen. Natuurlijk zal ze nog de nodige driftbuien krijgen. Ik verwacht ook niet anders, maar om nog even op die wijze woorden terug te komen….
Ik zou het ook niet zonder slag of stoot accepteren……..