Plan de campagne!

Plan de campagne!

Vandaag was het dus zover. Ik moest opnieuw naar de gyneacoloog. Gewapend met een lijst met vragen zijn we om 9.30 vanmorgen naar het ziekenhuis getogen.
We waren om 10.45 aan de beurt.
Gelukkig heb ik een hele fijne gyneacoloog die ook als het spreekuur uitloopt nog de tijd voor je neemt. Ik mocht gelijk naar de echokamer.

Ik: “Goh, hier ben ik nog niet geweest..” zij: “Hiervoor kwam je toch?” ik: “Ehhh, ja ik kwam bespreken wat nu, omdat de kleine in een stuit ligt.” zij: ”Ja, maar we geloven niet zomaar alles, eerst even checken voordat we gaan praten” hihi
Oke, het ijs was dus gelijk gebroken.

Mijn gyn is een heel normale, chaotische, vol humor zittende vrouw. Helemaal mijn soort mens dus. Iets wat een fijn gevoel met zich meebrengt.

Onze man ligt dus idd nog steeds in een stuit, heeft zijn voetje ook nog steeds in zijn mond, maar is wel een beetje lager gaan liggen.
Ik had manlief helemaal geïnstrueerd dat wanneer de gyn mij zou proberen om te praten tot een draaipoging, hij toch wel achter mij moest gaan staan en mij moest steunen in mijn beslissing. (Manlief had namelijk zelf wel een goed gevoel bij een draaipoging)
Maar de gyn begon gelijk in zichzelf mompelend terwijl ze mijn dossier bestudeerde:
“Even kijken in je dossier. Hoe lang ligt hij al zo? Hoe lag je dochter? Je gaf aan geen draaipoging te willen…….
(Ze keek me even aan en ik had mijn meest besluitvaste gezicht al opgezet! Helemaal klaar voor de strijd) Nog steeds niet???” Ik: “Nee!”
Zij: “Goed dan krijgen we dus een keizersnede”
HUH!!! Oke???? Of ik was de vorige keer duidelijk genoeg of ze is heel goed in non-verbale communicatie, maar ik kreeg verder geen vragen.

Toen ging het ineens heel snel. Ik mocht alle vragen stellen die ik had. (en dat was een best a-4tje vol)
Daarna naar de doktersassistent voor het prikken van de datum (Raar hoor! Nu weten we gewoon wanneer we weer papa en mama worden)
Bloeddruk gemeten (Gelukkig nog steeds goed) Urine gecontroleerd en een afspraak gemaakt voor een normale controle. Toen naar de afdeling anesthesie en een afspraak maken voor de ruggenprik intake.
En om 11.50 stonden we weer een beetje beduusd buiten.

We zijn toen eerst maar even rustig een broodje gaan eten in de stad om alles te laten bezinken. Mike is nu nog even een paar uur terug naar zijn werk en ik zit dus even het verhaal van me af te schrijven in een blog.

Hoe vind ik het? Die vraag heeft de gyn, de vk, mijn man en mijn zus mij inmiddels gesteld.
Ik vind het goed! Ik weet nu wat er gaat gebeuren en daar ben ik al heel blij om. Alle vragen zijn beantwoord en het kind komt in ieder geval op de meest veilige manier ter wereld.
Ik kan wel wat hebben.

Mensen zeggen tegen me: “Onderschat een keizersnede niet en ook de uitwerking van een ruggenprik! En heb je de pijn van de bevalling niet nodig voor de hechting met je kind?”
Mijn antwoord: Geen idee! Het zal best heftig en vooral raar zijn, maar tegelijkertijd is een kind baren via je darmwand ook geen pretje! Toen heb ik ook een ruggenprik (na de bevalling) gekregen om de boel te kunnen hechten en Dena was op dat moment ook alleen met papa!
Ik kan me niet voorstellen dat ik daarom minder van mijn mannetje zal houden.
Het komt best goed. Nog even en we zijn de trotse ouders van een dochter en een zoon!