Stille echo...

Daar lig je dan alleen.....

Ik wist het.....was mijn eerste reactie.....ik stapte
Van de bank af en wilde meteen mijn man bellen.
Het moment dat hij opnam barste ik in huilen uit.....het hele telefoon gesprek duurde 58 sec
Hij was in shock en wilde meteen naar mijn toe komen....waarop ik zei nee blijf thuis bij die kleine
Ik kom zelf na huis.....want de kinderen komen er zo aan.

Mijn zusje die zelf zwanger is belde ik direct erna op....ik zei meteen wat er aan de hand was
En die schreeuwde het uit en raakte letterlijk in paniek.
Ik heb haar tot rust gebracht en sprak af dat ik zodra ik na huis gijg haaar zou bellen.

ik hing op er werdt gezegd dat ze wel graag de echo wilde afmaken.
Ik ging weer liggen en keek mee naar mijn klekne ventje die altijd lekker druk was
En heen en weer bewoog...maar nu letterlijk ' Dood stil lag'

Na de echo wilde de gynocoloog mijn meenemen naar een aparte ruimte om te wachten op mijn man en
Dingen te bespreken. Dit wilde ik per direct niet. Ik wilde naar buiten
Frisse lucht en even tijd voor mezelf voordat ik mijn moeder ( die zo benieuwd was hoe het zou zijn )zou bellen.
Want hoe gek dit ook klinkt het aan mijn man en familie te vertellen vond ik het ergste wat er was...
Dit was iets wat hun voor het leven zou tekenen een moment wat ze nooit meer zouden vergeten.

Na kort gesproken te hebben en de afspraak dat de gynocoloog mijn na 1 uur zou bellen mocht ik naar huis.
Ik liep uit het ziekenhuis en belde mijn moeder, en vader .....wat was dit verschrikkelijk om mijn lieve ouders die zo trots zijn dit te
Verschrikkelikke nieuws te vertellen

Mijn zusje was onderweg naar ons samen met haar man en mijn allerliefste omaatje
Van 91 om er voor ons te zijn......

En dan kom je thuis......