Naar de spoed geweest...

Deze nacht heb ik zo lang wakker gelegen. Ik had buikpijn, ik was bang en ik hoopte dat het zou beteren. Geen bloed geeft moed. Dat zei ik maar de hele tijd tegen mezelf. Deze morgen dan toch maar beslist om naar de spoed te gaan. Op aandringen van mijn vriendinneke... Na lang wachten was het dan eindelijk mijn beurt. Ik moest me uitkleden en naar een echokamertje gaan. Mijn hart bonkte in mijn keel, wat een zenuwen!!! Ik dacht maar de hele tijd: alles is goed, alles is goed!!
Ik kreeg een inwendige echo en ik durfde niet kijken. Tot de gyne zei: Kijk maar, hier is je kleintje en het hartje klopt mooi. Pff wat een opluchting. Ik wist niet waar ik het had!! Mijn kleine wondertje in mijn buik leeft!!! En alhoewel ik het hartje niet horen kon, zag ik het knipperlichtje goed knipperen!! Wat een opluchting!!! Dan werd het beebje ook nog gemeten en volgens de berekening zou ik zelfs 4 dagen verder zijn. Maar hij zei dat mijn gyne het volgende week wel rustiger zou opmeten tijdens mijn afspraak. Wat een vriendelijke gyne was dat zeg, geen arrogante eikel die daar tegen zijn zin zit. Echt een toppie vent. En ik kreeg dan ook nog een voorschrift voor Utrogestan mee. Daar moet ik nu dagelijks voor het slapen gaan 2 bolletjes van opsteken. Gezellig, NOT. Maar alles voor het kleine beebje in mijn buik!!!

De echo krijg je hier jammer genoeg niet mee op de spoed, dus ik heb nog geen fotootje om te showen...