Even mijn hartje luchten...

Pfff, het gaat me niet. Al sinds gisteren... Ik heb zo'n klein vermoeden dat het wel eens raak zou kunnen zijn. En dat gevoel is geweldig!! Maar tegelijkertijd ben ik zo bang dat mijn lijf weer zo'n mindgame met me aan het spelen is. En daar word ik dan ook weer bang van. Want de hoop groeit hierbinnen.
Maar de twijfels hopen zich ook op...
Wat als ik nu toch geen eisprong gehad heb?
Wat als ik weer zo'n maandenlange cyclus heb?
Wat als de kwaaltjes ( er zijn er ondertussen een paar bijgekomen) weer niet tot een zwangerschap behoren, maar gewoon pms zijn?
Wat als ik niet meer zwanger word?
Wat als ik naar de gyne ga en hij me een ander pad opstuurt? Wil ik dan nog wel verder gaan?
Wanneer beslis je dat het goed geweest is?
Wanneer beslis je dat je de hoop toch maar moet opgeven, dat het me gewoon niet gegund is om een brusje voor mijn meisje op de wereld te zetten?
Alles gebeurd om een reden, zeggen ze toch? Welke reden hebben ze dan, om het voor mij telkens weer zo moeilijk te maken? Ben ik dan echt zo'n moeilijk mens? Waarom duurt het zo lang? Waarom testen ze me zo? Waarom krijgt iedereen rondom mij wel een kind of 2 of 3 of 4 of nog meer?
Maar dan krijgen mijn positieve gedachten weer de bovenhand en denk ik:
Wat als ik nu toch zwanger ben, maar ik het gewoon nog niet weet en hier zit te piekeren voor niets?
Dan zou ik het over 2 dagen te weten komen, want dan ga ik testen.
Dan zou ik een leuke manier bedenken om het tegen mijn ventje te zeggen...
Dan zou ik weer helemaal hoog in de lucht op mijn wolk zitten.
Dan zou ik dagdromen over de toekomst, over dit kleintje in mijn buik. Over hoe grote zus zich zou bekommeren over de kleine baby,...
Dan zou ik naar de telefoon rennen om een afspraak te maken bij de gyne...
Dan zou ik enkele dagen in een roes rondlopen omdat er weer een stukje geluk in mij groeit...
Dan zou ik na die dagen toch weer gaan piekeren tot de eerste echo, hopend op een kloppend hartje, hopend op het verlossende woord van de gyne, dat alles er ok uit ziet...
En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, maar daar heeft niemand wat aan. Ik ben blij dat het weer van mijn hartje af is.