Nog geen duidelijkheid...

Ik ben op 18 en 19 november 2018 bevallen van onze zoons met bijna 21 weken. Ik snap heel goed dat je je 'gewone' leven weer op wil pakken. Ik moet eerlijk zeggen dat in januari bij mij de klap kwam. Het besef dat we wel twee kinderen hebben, maar niet voor ze kunnen zorgen. Ook hadden we in die tijd een nagesprek in het zkh en sloten we alleen maar dingen af ipv dat het de eerste keer zou zijn met... ook rond mijn uitgerekende datum had ik het zwaar. Ik werkte door omstandigheden voor mijn zwangerschap al niet. Eerlijk gezegd is dat voor nu even niet zo'n ramp. Ik heb goede dagen, maar ook dagen dat ik alleen maar kan huilen. Ik ben ruim 9 weken zwanger nu en ik heb het opnieuw zwanger zijn enorm onderschat. Ik vind het geestelijk echt wel zwaar. Bij elke echo huil ik van opluchting. Ik ben ontzettend verliefd op dit kindje, maar in mijn hoofd blijft wel de vraag wat als... bij de jongens was er ook niets aan de hand en ineens lag ik met 5 cm ontsluiting in het zkh.

Ieder rouwt op zijn of haar eigen manier. Als het voor jou goed voelt om weer te gaan werken, dan moet je dat gewoon doen. Ik denk dat het sowieso belangrijk is om te doen wat goed voelt. Ook het feit dat je weer zwanger wil worden begrijp ik helemaal. Een van de eerste vragen na de bevalling was wanneer we weer mochten beginnen. Bedenk wel dat een nieuwe zwangerschap echt pittig is!

Wat betreft die vraag over die weeën... misschien wil de gyn weten of je 'gewoon' bevallen bent of dat er toch verder gezocht moet worden. Is de cerclage besproken? In het zkh waar ik loop doen ze dat niet. Ik ga waarschijnlijk met 16 weken aan de hormonen.

Het is een lang verhaal geworden, maar ik wil vooral meegeven dat je moet doen wat goed voelt.

Ik ben in 2016 bevallen van een tweeling waarvan één levend kindje en één overleden kindje. Niet helemaal een gelijkwaardige situatie maar misschien heb je er wat aan.

Allereerst ben ik tijdens de zwangerschap al vrij snel in de ziektewet beland ivm harde buiken en uiteindelijk een dreigende vroeggeboorte. Ik heb dus heel lang op bed gelegen. Mijn verlof heb ik gewoon opgenomen ivm ons levende kindje. Tijdens mijn verlof kreeg ik een brief dat mijn contract niet werd verlengd. Het zou erop neer komen dat ik na mijn verlof nog een maand moest werken en dan moest ik de WW in. Echter werkte ik in de huishoudelijke zorg en het idee dat ik voor een paar weken naar nieuwe cliënten moest en ik dus de hele dag lichamelijk in de weer was bezorgde me al slapeloze nachten. Emotioneel was ik een wrak en lichamelijk had ik 0,0 conditie. Dus uiteindelijk kwam ik bij de bedrijfsarts van het UWV terecht. Deze heeft me de zomer in de ziektewet laten zitten met de afspraak dat ik naar de psych ging en aan mijn conditie ging werken, hoewel, daar was ik toen al mee bezig.

Ik denk dat als ik een vaste baan had gehad en collega's dat het anders was geweest. Ik ben namelijk na 11 maanden begonnen bij een bedrijf waar ik gewoon met collega's werk en dat gaf afleiding maar er was ook ruimte voor een gesprek als het even niet ging.

Maar goed, buiten dat ik niet werkte de eerste 10 maanden ging het gewone leven wel door. Ik heb nooit feestjes vermeden. Ik zat twee dagen na de bevalling aan het kerstdiner met familie, 8 dagen na de bevalling vierde ik oud en nieuw bij vrienden en een aantal weken later hadden we alweer de eerste verjaardag. Juist omdat ik het belangrijk vond om niet weg te zwelgen in medelijden met mezelf. En ik vond het juist heel fijn om niet alleen maar met het verlies bezig te zijn. Er was namelijk nog een kindje wat een blije mama nodig had. Een mama die van hem kon genieten. Dat zou ik niet kunnen als ik 24/7 met het verlies bezig was.

Dus ja, ik ging babyzwemmen, sporten en met regelmaat lekker naar de sauna of schoonheidssalon.

Inmiddels zijn we 2½jaar verder en ben ik weer zwanger. Door de problematische zwangerschap van de tweeling durfde ik het in eerste instantie niet aan, vooral omdat ik nu een kind heb rondlopen. Maar verassend genoeg gaat het nu juist prima. Ik voel me goed. De grootste angst om ons kindje te verliezen ligt achter me en de eerste helft van deze zwangerschap is mega snel gegaan. Ik doe mijn best ervan te genieten.

En natuurlijk is het niet compleet zonder zorgen en ben ik niet onbevangen. Maar dat was ik de vorige keer ook niet dus dat maakt weinig verschil.

Al met al denk ik dat je moet doen waar jij je prettig bij voelt. Niemand kan dit voor je invullen. En ja, misschien ga je te snel. Maar dan nog? Dan word je straks terug gefloten door je eigen lijf. Maar misschien is dit wel de manier die bij jou past en is dit jou manier om dit verlies in je leven te verweven. Rouwen kent geen regels dus niemand kan je vertellen dat je het fout doet.

Ik wens je heel veel wijsheid en sterkte. Vertrouw op jezelf en je innerlijke stem. Die kan je vertellen wat je nodig hebt❤️🍀