Kindje 1 jaar nog nachtvoeding nodig?

Hoi allemaal,

Vraag: mijn dochtertje van net 1 jaar wordt bijna elke nacht nog 1 of 2 keer wakker. Uit gewoonte pak ik haar even op, leg haar aan de borst en ze drinkt dan ook echt 5-10 minuten. En dan leg ik haar zo weer in haar bedje en slaapte ze verder. Op zich heb ik hier geen probleem mee, want ik slaap zelf ook zo weer door. Het is eigenlijk zo ontstaan, omdat ik altijd borstvoeding gaf 'op verzoek' zoals dat met borstvoeding ook het beste is om te doen. Nachtvoedingen neem je voor lief en daar kun je met een baby nog niet mee stoppen, want dan doorbreek je zeg maar het mooie dat ze haar behoefte aan de borst steeds op tijd gaat uiten. En het klinkt misschien gek, maar ik denk wel dat het positief is als ze haar behoefte aan de borst (ook 's nachts) kan uiten, zodat ze goed naar haar lichaam leert luisteren wanneer ze behoefte heeft aan voeding. Ook leert ze dat ze geborgenheid krijgt en troost als ze daarom vraagt.

Ik weet dat als ik zou willen, dat ik mijn kindje binnen een paar nachten van de nachtvoeding af heb, hoor. Een kindje leert snel stoppen met huilen 's nachts als er een paar nachten niet op gereageerd wordt. Maar ik vraag me af of dat wel zo goed is voor haar! Want ze leert dan ook dat er niet op gereageerd wordt als ik 's nachts niet meer kom. Ze is nu net 1 jaar. En mijn oudste dochter (bijna 3) heb ik ook een lange tijd 's nachts nog gevoed. Dat ging vanzelf over. En nu slaapt ze gewoon netjes de klok rond, geen enkel probleem. Maar ze weet wel dat als ze 's nachts wil drinken, dat het mag. En soms wordt ze 5 uur 's ochtends wakker voor drinken, heel soms maar hoor, en dat mag dan. En dan drinkt ze ook echt een hele borst, en dan gaat ze weer slapen. Een stukje geborgenheid.

Het is nu even doorzetten, maar ik denk dat het voor het kind best een vertrouwd gevoel oplevert en dat ze op latere leeftijd steviger in haar schoenen zal staan en zekerder zal zijn in zichzelf omdat ze in haar jongste jaren de nodige geborgenheid heeft ervaren. Als kind liet mijn moeder mij vroeger huilen weet ik nog. En na een paar nachten dacht ik: waarom huil ik eigenlijk? Ze komt toch niet! En toen stopte ik met het uiten van mijn gevoelens. In feite wilde ik gewoon even geborgenheid, wat aandacht van haar. Ik had nog wel wat te vertellen aan haar. Ik was een kind dat niet zomaar haar gevoelens kon uiten, nooit geleerd thuis. En niet zeuren als je pijn hebt, etc... Ik leer mijn kind liever: je mag best even huilen hoor! Of: wordt je daar zo verdrietig van? Bevestig een kind in zijn/haar gevoelens, en leer het om die te uiten!

Maar goed, hoe gaan jullie hiermee om? Want ik wil ook open staan voor meningen van anderen. En ik zie op zich ook wel voordelen ervan als je je kind wel leert om zelf in slaap te vallen 's nachts en om haar niet op te pakken. Maar goed, ik zie dus ook wel voordelen van wel even oppakken. En ik denk ook: ze is net pas 1 jaar... nog een baby eigenlijk. Mijn ervaring met mijn oudste dochter is dat ze lekker zelfverzekerd in het leven staat, prima slaapt. Ze weet dat ze nog steeds bij mama's veilige plekje mag komen als ze daar behoefte aan heeft. En misschien maakt dat juist wel dat ze zo zelfstandig aan het worden is en niet meer zo vaak wil drinken bij mij. Juist omdat ze weet dat het nog mag, weet je wel?

Overigens: ik weet dat iedere moeder de dingen doet waarvan ze denkt dat het 't beste voor het kind is. Er zijn geen vaste regels wat het beste is. Mijn advies is altijd: volg je eigen moedergevoel! Ga niet teveel af op de meningen van anderen, zelfs niet van professionals... Maar open staan voor de kijkwijzes van anderen kan wel eens verhelderend werken!